«Οσο σε βλέπω να ‘σαι για τα πανηγύρια εξαιτίας μου, γίνομαι ακόμα πιο χάλια. Για αυτό τράβα παίξε»…

Το πρόσωπο των τελικών, ανεξάρτητα από την έκβασή τους, είναι αναμφισβήτητα ο Γιώργος Πρίντεζης. Το απόσπασμα από το συγκινητικό status του στο facebook την ημέρα που είπε το τελευταίο «αντίο» στον Καπετάνιο του δίνει μια ερμηνεία για την ψυχική δύναμη που έδειξε –και δείχνει –ο άσος του Ολυμπιακού πραγματοποιώντας εμφανίσεις που συγκλονίζουν. Τόσο ανήμερα του δυσάρεστου γεγονότος, στον πρώτο τελικό στο ΣΕΦ, όσο και στον δεύτερο τελικό στο ΟΑΚΑ, όπου το χειροκρότημα από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού έμοιαζε με ένα φιλικό κτύπημα στην πλάτη ως ένδειξη συμπαράστασης. Αλλωστε τα λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν καμία ουσία. Είναι στην κυριολεξία λόγια!

Η απίστευτη προσήλωση στο παιχνίδι που επιδεικνύει ο Γιώργος Πρίντεζης έχει εξήγηση και ένας παίκτης που βρέθηκε στην ίδια θέση με τον άσο του Ολυμπιακού πριν από 14 χρόνια δέχθηκε να μιλήσει στα «ΝΕΑ» προκειμένου να περιγράψει τα συναισθήματα που μπορεί να νιώθει και να πρέπει να «νικήσει» ένας αθλητής. Ο πόνος, η πίκρα, το κενό από την απώλεια δεν διαφέρει από όσα νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι, όμως το επάγγελμά τους απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση και ίσως αυτό είναι το κλειδί για την αγωνιστική έκρηξη.

«ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ». «Ημουν στο ΟΑΚΑ στον δεύτερο τελικό και πίστευα ότι ο Γιώργος θα σερνόταν. Περίμενα να κάνει καλό ματς την ημέρα που έχασε τον πατέρα του, γιατί το μυαλό θέλει να ξεφύγει και διότι δεν έχεις ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως την απώλεια. Μετά, έχοντας αντιληφθεί πως έχεις χάσει κομμάτι από τις ρίζες σου, νιώθεις κενό. Το μυαλό έχει αδειάσει αλλά ο Γιώργος ήταν απίστευτος και την Κυριακή. Εμεινα άφωνος. Ηθελα να νικήσουμε και να αγκαλιάσουμε το πρωτάθλημα. Μπορούσαμε να το κάνουμε και φυσικά δεν πανηγύρισα στο τρίποντο του Βασίλη (Σπανούλη). Ομως χάρηκα για τον Γιώργο γιατί μπορώ να αντιληφθώ τι βιώνει και είναι σπουδαίο αυτό που κάνει. Του βγάζω το καπέλο. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω, όπως επίσης θέλω όταν τον δω να τον αγκαλιάσω και να μην πω τίποτε παραπάνω. Η λέξη συλλυπητήρια νιώθω πως είναι η πιο άστοχη λέξη της ελληνικής γλώσσας και δεν μου αρέσει να τη λέω» λέει αρχικά στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Καλαϊτζής, ο οποίος το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου 2002 είχε βρεθεί στην ίδια θέση και είχε κάνει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του στην Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό.

Είχε σημειώσει 8 πόντους, αλλά είχε παίξει σπουδαία άμυνα, είχε κάνει καθοριστικό κλέψιμο στο τέλος και ήταν ο MVP του ματς των Πράσινων στη Βιτόρια με την (τότε Τάου και νυν) Λαμποράλ. «Είχαμε βιώσει μια δύσκολη και επίπονη περίοδο. Δύο χρόνια κράτησε αυτή η ταλαιπωρία της μητέρας μου και ειδικά οι τελευταίοι μήνες ήταν εφιαλτικοί. Πριν φύγουμε για τη Βιτόρια είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για παρηγορητικούς λόγους. Για να φύγει με αξιοπρέπεια. Πριν πάω στο αεροδρόμιο, όπως κάθε μέρα, την επισκέφθηκα και η συζήτηση δεν ήταν φυσιολογική. Ρωτούσε πράγματα που τα ήξερε αλλά δεν τα θυμόταν».

«Η ΜΑΜΑ ΕΦΥΓΕ». «Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Είχα κατέβει στο πρωινό πριν αρχίσουν να σερβίρουν και ήταν εκεί μόνο ο κύριος Τάσος, ο Στεφάνου. Πρέπει να ήταν 5 το πρωί. Λίγο μετά τις 06.30 μου τηλεφώνησε ο πατέρας μου και μου είπε απλά: «Γιώργο, η μαμά έφυγε». Η διετία που είχε προηγηθεί έκανε τη στιγμή λυτρωτική αλλά η στενοχώρια δεν γίνεται να μην σε κυριεύσει. Ο κ. Τάσος με ρώτησε τι θα κάνω και τότε του απάντησα πως θα πάω μια βόλτα να ξεφύγω. Η πόλη ήταν άδεια. Δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος και περπάτησα για αρκετή ώρα. Ομως ήξερα πως θα παίξω. Ηταν μια απόφαση που είχα πάρει από καιρό, γιατί γνώριζα πώς λειτουργεί η ομάδα και ο προπονητής. Το είχε εμφυσήσει σε όλους μας. Οπότε είχα προετοιμαστεί για την απάντηση που θα έδινα αν συνέβαινε ανήμερα αγώνα και ερχόταν η στιγμή που ο Ομπράντοβιτς θα με ρωτούσε» θυμάται ο Καλαϊτζής που περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις στιγμές που ακολούθησαν. «Κοίτα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μόλις γύρισα και ενώ όλη η ομάδα είχε πλέον πληροφορηθεί το νέο, με έπιασε ο Ζοτς και μου είπε επί λέξει: «Γιώργο, η απόφαση είναι δική σου. Δεν ξέρω αν έχει πτήση και δεν με ενδιαφέρει. Αν θέλεις να γυρίσεις σου εγγυώμαι αυτή τη στιγμή πως θα έρθει διαστημόπλοιο αν χρειαστεί να σε πάρει να πας στην Αθήνα. Εσύ αποφασίζεις». Αλλά όπως είπα, μέσα μου είχα πάρει την απόφαση καιρό».

Το γεγονός επηρέασε όλη την ομάδα θυμάται ο Γιώργος και συγκρίνει την αντίδραση των συμπαικτών του τότε με την εικόνα που έβγαλε ο Ολυμπιακός στους τελικούς.

ΚΑΝΑΜΕ Ο,ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ. «Η συγκέντρωση είναι βασικός πυλώνας στον αθλητισμό και επειδή το μυαλό θέλει να ξεχάσει τα δυσάρεστα η απαίτηση του παιχνιδιού να συγκεντρωθείς σε αυτό ταυτίζεται με την ανάγκη σου να επικεντρωθείς σε κάτι που θα σε κάνει να ξεχάσεις τη στενοχώρια. Νιώθω πως ακόμη και ζωγράφος να ήμουν αν καθόμουν εκείνη την ημέρα να κάνω ένα έργο θα δημιουργούσα κάτι υπέροχο. Η συγκέντρωσή μου ήταν στο μάξιμουμ και ένιωσα πως μαζί με εμένα ήταν και η συγκέντρωση των υπολοίπων. Κάναμε ακριβώς ό,τι κάναμε πάντα, χωρίς αστειάκια, χωρίς ίχνος χαλαρότητας. Αυτό φάνηκε πως συνέβαινε και στον Ολυμπιακό εξαιτίας του Γιώργου (Πρίντεζη). Αν είδες, μετά το πρώτο ματς, ο Σφαιρόπουλος εμφανίστηκε με κόκκινα μάτια. Πιστεύω πως στα αποδυτήρια έκλαιγαν όλοι τους γιατί ένιωθαν σαν μια οικογένεια τη στενοχώρια του Γιώργου και αναγνώρισαν την προσπάθεια που έκανε για να πάρει η ομάδα τους τη νίκη».

Ενας κόμπος

«Μου είπαν οι γιατροί πως ήταν πιθανό η μητέρα μου να φύγει πριν γυρίσω από το ματς στην Ισπανία και ήταν η πιο δύσκολη στιγμή. Δεν μπορώ να το περιγράψω» εξιστορεί ο Γιώργος Καλαϊτζής με φωνή που κάνει αντιληπτό τον κόμπο στον λαιμό του όσο μιλάει, και ας έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε.

Τελευταία Νέα