Οριστικό κλείσιμο του Κυπριακού (έστω και με μια ενδιάμεση λύση) εντός του έτους, ηρεμία στο Αιγαίο με συναινετικές διαδικασίες και αποκατάσταση σχέσεων στρατηγικής συνεργασίας Τουρκίας – Ισραήλ, αποτελούν τον μείζονα στόχο της αμερικανονατοϊκής ατζέντας στο επόμενο διάστημα. Κάτι που θα γίνει άμεσα αισθητό με όρους αποφασιστικών παρεμβάσεων.

Αυτό τεκμαίρεται από τις επιτεινόμενες επαφές αμερικανών αξιωματούχων με ομολόγους τους στις ενδιαφερόμενες χώρες, αλλά κι ευρωπαίων αρμοδίων γενικότερα. Και υπάρχουν ως προς αυτές τις κινήσεις διπλωματικές εκθέσεις, στις οποίες και καταγράφονται: αφενός οι ανησυχίες της Συμμαχίας για την αδυναμία συντονισμού ΝΑΤΟ κι ευρωπαϊκών θεσμών, ως συνέπεια της δυσαρμονίας που προκύπτει από το γεγονός της «διελκυστίνδας Λευκωσίας – Αγκυρας» λόγω Κυπριακού. Αφού η μεν Κύπρος είναι μέρος των ευρωπαϊκών θεσμών (κι ενσωματωμένη στον σκληρό τους πυρήνα), ενώ η Αγκυρα όχι. Την ίδια στιγμή, ενώ η Αγκυρα αποτελεί μείζονος σημασίας νατοϊκό εταίρο, δεν συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διαδικασίες άμυνας και ασφάλειας. Με αποτέλεσμα οι τελευταίες ουσιαστικά να μην υφίστανται.

Αυτό έχει επισημάνει και με φορτικό τρόπο η επί Ευρωπαϊκών και Μεσανατολικών Υποθέσεων αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ σε ομολόγους της. Δίδοντας το στίγμα των πολιτικών που η Ουάσιγκτον (σε συνεργασία με νατοϊκά κέντρα) θα ενεργοποιήσει το επόμενο διάστημα. Κι αυτό, πέραν όσων προδικάζονται συνιστά δείκτη κρίσιμων υποτροπών που αναμένονται:

α) Στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις, που βρίσκονται ήδη σε κατάσταση επιτεινόμενων ψυχροπολεμικών εντάσεων. Και β) στις –εν πολλοίς εκτός ελέγχου –γεωπολικές ανατροπές και αναδιατάξεις σε βασικές μεσανατολικές κι ευρωασιατικές ζώνες.

Οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ. Υπάρχουν ήδη σαφείς ενδείξεις για επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ, με πρωταρχικό στόχο: αφενός αποκατάσταση σχέσεων, που είχαν ουσιαστικά διαρραγεί σε σχεδόν ανεπανόρθωτο βαθμό. Και αφετέρου στη ρύθμιση της νομής, αλλά και διανομής των υπό ανόρυξη αποθεμάτων φυσικού αερίου από τα υποθαλάσσια κοιτάσματα στις ακραίες ανατολικομεσογειακές περιοχές. Με πρώτη, αυτή του ισραηλινού Λεβιάθαν, που οι Αμερικανοί ευνοούν την παροχέτευσή του μέσω Τουρκίας. Πράγμα που και το Ισραήλ σιωπηρά προς το παρόν, αποδέχεται ως τη συμφερότερη διαδρομή.

Ως προς αυτό ακριβώς το ζήτημα –προς το οποίο και συναρτώνται οι προοπτικές και των αποθεμάτων που υπάρχουν στα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ –υπάρχουν άκρως αποκαλυπτικές εκθέσεις, τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα. Με τους διπλωματικούς αρμοδίους των δύο κρατικών πυλώνων του Ελληνισμού, να προβληματίζονται (και να συντονίζονται) ως προς τη διαχείριση όσων αναδύονται. Και που πολύ σύντομα –και πάντως πριν από το θέρος –θα αποβούν κρίσιμοι συντελεστές ζυμώσεων και δείκτες νέων γεωστρατηγικών διαμορφώσεων στη σύνολη περιοχή. Που σημαίνει αυτομάτως κι εξίσου κρίσιμες τροπές στα συγκεκριμένα εθνικά ζητήματα. Κυπριακό αφενός. Κι αιγαιωτικό αφετέρου. Με την Αγκυρα να επιχειρεί δημιουργία καταστάσεων, που να προκαταλαμβάνουν τις παρεμβάσεις τρίτων. Συμμάχων δηλαδή κι εταίρων. Εν ολίγοις, προαγωγή οιονεί τετελεσμένων. Ή τουλάχιστον συνθηκών που να προκαταλαμβάνουν προτεινόμενες ρυθμίσεις, τόσο στα αιγαιωτικά όσο και στο Κυπριακό.

Οι προθέσεις για το Κυπριακό. Ειδικότερα στο τελευταίο, πρέπει να επισημανθούν τα εξής, που συναποτελούν, όχι απλώς δείκτες προθέσεων, αλλά και συντελεστές μη αναστρέψιμων εν πολλοίς ενεργειών:

1. Προσαρτησιακών προδιαγραφών σύνδεση της ίδιας της Τουρκίας με τα κατεχόμενα, με τους τεράστιους υδραγωγούς, από τους οποίους και θα υδροδοτείται η περιοχή, με προοπτική παροχής αποθεμάτων και στην υπόλοιπη Κύπρο, εφόσον το ζητήσει!

2. Σύνδεση των κατεχομένων με την Τουρκία και σε επίπεδο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας. Πράγμα που προτεκτορατοποιεί δυνάμει τα κατεχόμενα. Εφόσον τα καθιστά πλήρως εξαρτώμενα σε ζωτικούς τομείς από την Τουρκία και τις πολιτικές της.

3. Επιτάχυνση μαζικών πλέον πολιτογραφήσεων τούρκων εποίκων της Ανατολίας, με τις οποίες και διαφοροποιείται άρδην η δημογραφική πραγματικότητα. Και με ό,τι αυτονοήτως συνεπάγεται.

4. Δημιουργία ζητημάτων επανοριοθετήσεως της Κυπριακής ΑΟΖ και κυρίως όσον αφορά τις νοτιοδυτικές της περιοχές. Μεταξύ δηλαδή Πάφου και Καστελλορίζου. Που εάν αφεθεί να επισυμβεί, τότε αυτομάτως, όχι μόνο η Κύπρος θα χάσει μέγα μέρος των πλουσιότερων κοιτασμάτων της, αλλά και η ενιαία θαλάσσια ζώνη Ελλάδας –Κύπρου θα διαρραγεί με την τουρκική σφήνα που θα έχει παρεμβληθεί! Οπως και η συνοριακή γραμμή των ΑΟΖ Ελλάδας –Αιγύπτου!

Ανεξαρτήτως αυτών, και με σαφή την επιθυμία ταχύτατης υπέρβασης των προβλημάτων που δημιουργούν ζητήματα στη νατοϊκή συνοχή και τις αμερικανικές περιφερειακές στρατηγικές, το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί από πλευράς Ουάσιγκτον, με βρετανική συνδρομή, προσπέλαση των διαφορών και προαγωγή συμφωνίας στο Κυπριακό. Με τη σύσταση –όπως διατυπώνεται προς τη Λευκωσία -να παραμείνουν υπό ρύθμιση εκείνα τα θέματα «που ανάγονται σε ασφάλεια κι εγγυήσεις». Με το ΝΑΤΟ και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να εκδηλώνουν ετοιμότητα για την ανάληψη (και παροχή) εχεγγύων.

Υπάρχουν ακόμη ενδείξεις επαναφοράς βασικών στοιχείων του Σχεδίου Ανάν, τα οποία και θα αποτελέσουν δομικό πλαίσιο της λύσης. Υπό το φως αυτών των δεδομένων και ανάλογα με τις εξελίξεις στο ευρύτερο φάσμα των περιφερειακών ανατροπών, οι επόμενοι μήνες θα είναι για τον Ελληνισμό περίοδος ιστορικών δοκιμασιών και προκλήσεων.

Τελευταία Νέα