Εκτός από την καταστροφή, υπάρχει και η δημιουργία. Διαβάστε την παρακάτω ιστορία:

Κάποτε επρόκειτο για αφηγήματα επιστημονικής φαντασίας. Σήμερα πρόκειται για πραγματικότητα. Λέγεται Transhumanisme. Η ιδεολογία του αναπτύσσεται κυρίως στις ΗΠΑ με υποστηρικτές στην Ευρώπη. Επιδιώκει να αλλάξει την έως τώρα φιλοσοφία της Ιατρικής.

Από την εποχή του Ιπποκράτη και του Πλάτωνα η Ιατρική λειτουργούσε θεραπευτικά. Ηθελε να διορθώσει την αρρώστια που την αντιμετώπιζε ως λάθος. Οπως αντίστοιχα και ο δικαστής ήθελε να θεραπεύσει μέσω νόμου την προκληθείσα αταξία (την κοινωνική ασθένεια). Αυτή η κλασική φιλοσοφία θεωρείται πια ξεπερασμένη αφού στις νέες τεχνολογίες, τις NBIC (από τα αρχικά N: Νανοτεχνολογία, B: Βιοτεχνολογία , I: Ιnformation – πληροφορική, C: conquitivisme – τεχνητή ευφυΐα – ρομποτική), με την προσθήκη εκτυπωτικών μηχανημάτων, μπορούμε να δούμε τα ιατρικά επαγγέλματα υπό διαφορετική οπτική. Να τα δούμε, δηλαδή, όχι ως διορθωτικά αλλά ως βελτιωτικά του ανθρώπου.

Πρόκειται για μια μορφή επανάστασης στην ιατρική όπως παλαιότερα θεωρήθηκε στο ξεκίνημά της η πλαστική χειρουργική. Στόχος, να ξεπεραστεί το κλασικό αισθητικό δίλημμα: ωραίο – άσχημο. Οπως στη μοντέρνα τέχνη οι Γιόζεφ Μπόις και Μαρσέλ Ντισάν δούλεψαν τη γλυπτική ως μετα-αισθητικό, αντιμιμητικο προϊόν της φύσης, έτσι και ο Transhumanisme δεν υποτάσσεται στις φυσικές προδιαγραφές και θέλει να τις βελτιώσει, συνεχίζοντας το όνειρο του Διαφωτισμού και του Ανθρωπισμού που ήθελαν τον άνθρωπο κυρίαρχο της φύσης. Μια τέτοια φιλοσοφία στηρίζεται επίσης στη νιτσεϊκή πρόταση περί του τέλους της ηθικής. Προτεραιότητα πια έχει το ανθρώπινο βίωμα και όχι τα προϋπάρχοντα μοντέλα Ιδεών. Μέσω του Transhumanisme, όπως διορθώνεις την αρρώστια θα μπορείς να διορθώσεις και μια φυσική κατάσταση που δεν θεωρείται όμως αρρώστια, όπως π.χ. ο νανισμός.

Το κίνημα του Transhumanisme έχει στις τάξεις του σπουδαίους επιστήμονες. Διαπερνάται δε από δύο κυρίαρχες τάσεις. Η μία θέλει να βελτιώσει, να εμπλουτίσει τον άνθρωπο δίχως να απειληθεί η ανθρωπιά του. Και η άλλη, με πρωταγωνιστή τον διάσημο Ray Kurzweil, αναζητά μια «μετα-ανθρωπιά» μέσα από τις «τεχνοκατασκευές». Πρόκειται για πολύ ριζοσπαστική θέση. Ανάμεσα στην ισορροπία των δύο τάσεων βρίσκεται το ζητούμενο, όπου η τεχνική μπορεί μεν να θεραπεύσει τη νόσο Αλτσχάιμερ ή τον καρκίνου, αλλά να μη χαθεί ταυτόχρονα «η ανθρωπιά» του ανθρώπου.

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο IESA στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός

Τελευταία Νέα