Η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών αποτελεί μια υπενθύμιση του γεγονότος ότι η ζωή είναι γεμάτη παράδοξα. Η παγκοσμιοποίηση –αυτό το δίκτυο ελεύθερων μετακινήσεων, τεχνολογίας, εμπορίου και πληροφοριών που μας φέρνει πιο κοντά – δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Ωστόσο, σε κάποιες ανεπτυγμένες δημοκρατίες σημειώνονται λαϊκιστικές εξεγέρσεις, στόχος των οποίων είναι η έξοδος από αυτήν την κοινή πραγματικότητα. Αυτό που μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι ότι η εναλλακτική που ευαγγελίζονται είναι καθαρή φαντασίωση.

Είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είτε από το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, οι ψηφοφόροι ενθαρρύνονται να πιστέψουν σε μια εικονική πραγματικότητα, βασικά συστατικά της οποίας είναι η προκατάληψη και η ανομοιογενής νοσταλγία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή η τάση αναδύθηκε πριν από αρκετά χρόνια τροφοδοτώντας την άνοδο του Tea Party, ενώ σήμερα ενισχύει τον Ντόναλντ Τραμπ και άλλους ρεπουμπλικανούς υποψηφίους που υπόσχονται να βγάλουν την Αμερική από τον 21ο αιώνα.

Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι το τελευταίο θύμα αυτού του λαϊκισμού. Στη Δεξιά, υποστήκαμε την άνοδο του αντιευρωπαϊκού, ξενοφοβικού UKIP, του οποίου ηγείται ο Νάιτζελ Φάρατζ και στο πρόσωπο του οποίου η Βρετανία βρήκε τον δικό της Μπερλουσκόνι.

Μια ανάλογη τρέλα κατέλαβε τώρα και την Αριστερά. Η ήττα των Εργατικών στις εκλογές του περασμένου Μαΐου είχε ως αποτέλεσμα να παραιτηθεί ο Εντ Μίλιμπαντ, ένας πολιτισμένος και έξυπνος πολιτικός, ο οποίος, εγκαταλείποντας τον μεσαίο χώρο που κάποτε ήλεγχε ο Τόνι Μπλερ, απέτυχε να πείσει ακόμη και το ίδιο του το κόμμα ότι μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα.

Τρεις αξιόλογοι, αν και χωρίς εκπλήξεις, πρώην υπουργοί που διεκδίκησαν την ηγεσία, δεν κατάφεραν να εκπέμψουν ένα πειστικό μήνυμα που θα συνέδεε το κόμμα της Αριστεράς με τη σύγχρονη Βρετανία. Αβέβαιοι για τη σωστή προσέγγιση, πλανήθηκαν ανάμεσα στη μετριοπάθεια και την αριστερή ανοησία. Αυτή η αναποφασιστικότητα δεν ήταν πρόβλημα για τον Κόρμπιν, του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό εδώ και περισσότερες από τρεις δεκαετίες είναι ότι ψήφισε εναντίον του κόμματός του περισσότερες από 500 φορές επειδή έκρινε ότι οι προτάσεις του δεν ήταν αρκετά σοσιαλιστικές.

Ποιες είναι οι προτάσεις του Κόρμπιν; Στο εσωτερικό θα ήθελε να εθνικοποιήσει τη βιομηχανία (ειδικά στον τομέα της ενέργειας) και να αυξήσει τους φόρους (ειδικά στις επιχειρήσεις και τους πλουσίους). Οι δαπάνες σε υγεία, κράτος πρόνοιας και παιδεία θα αυξηθούν. Τα συνδικάτα θα αποκτήσουν τη δύναμη που είχαν πριν από τις μεταρρυθμίσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του 1980. Και οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα θα γίνουν οι βασικοί καρπωτές των προγραμμάτων δαπανών της χώρας.

Στην εξωτερική πολιτική, θα μειώσει δραστικά τις αμυντικές δαπάνες και θα προχωρήσει σε πυρηνικό αφοπλισμό. Πιθανότατα, θα κατηγορήσει για ό,τι πηγαίνει στραβά σε αυτόν τον κόσμο τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες κατά την άποψή του είναι ηθικά ισότιμες με τη Ρωσία. Εάν αναδυθεί ένας ηγέτης σαν τον μακαρίτη Ούγκο Τσάβες, τον αρχιτέκτονα της «σοσιαλιστικής επανάστασης» στη Βενεζουέλα, ο Κόρμπιν θα θελήσει μάλλον να τον συναντήσει.

Παρά τις ριζοσπαστικές απόψεις του, ο Κόρμπιν κέρδισε την ηγεσία με περίπου το 60% των ψήφων. Οι Εργατικοί, όμως, δεν θα κερδίσουν εκλογές με τον Κόρμπιν –μια πραγματικότητα που έκανε πολλούς Συντηρητικούς να πιστέψουν ότι κέρδισαν το λαχείο. Κατά την άποψή μου, όμως, κανένας δεν πρόκειται να επωφεληθεί από αυτήν την κατάσταση –και πολύ περισσότερο η Βρετανία. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ξεκινούν από το γεγονός ότι μια δημοκρατία χρειάζεται μια αποτελεσματική και υπεύθυνη αντιπολίτευση και φτάνουν στον κίνδυνο η συντηρητική κυβέρνηση, αντιμέτωπη με ανορθολογικές δυνάμεις τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά, να ολισθήσει κι αυτή προς τον λαϊκισμό.

Η εκλογή του Κόρμπιν αναδεικνύει το γεγονός ότι οι Βρετανοί που αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα είναι πολλοί.

Ο Κρις Πάτεν, πρώην κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ και επίτροπος της Κομισιόν για τις Εξωτερικές Υποθέσεις, είναι σήμερα πρύτανης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης

«Να δώσουμε τέλος στη λιτότητα!»

Να μπει τέλος στη λιτότητα ζήτησε ο Τζέρεμι Κόρμπιν μιλώντας χθες στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ενώ κατηγόρησε την κυβέρνηση Κάμερον ότι είναι «αρνητής της φτώχειας». Ο νέος ηγέτης των Εργατικών έγινε δεκτός με ενθουσιασμό στο ετήσιο συνέδριο της Συνομοσπονδίας των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (TUC). «Οι Συντηρητικοί έχουν κηρύξει τον πόλεμο στα συνδικάτα χρησιμοποιώντας στρατηγικές που χρησιμοποιούσε ο στρατηγός Φράνκο» είπε ο Κόρμπιν, μεταξύ άλλων, δηλώνοντας «περήφανος που είμαι συνδικαλιστής». Κάνοντας λόγο για μια «κοινωνική κάθαρση», τάχθηκε υπέρ της αύξησης των μισθών και της μείωσης των ενοικίων, ενώ δεσμεύθηκε ότι ως πρωθυπουργός θα καταργήσει τον νόμο που περιορίζει το δικαίωμα στις απεργίες.