Πληκτρολογεί ασταμάτητα, ελέγχει τα μέιλ του, κοιτάζει το facebook ώσπου να έρθει ο καφές στο τραπέζι. «Είμαι εξαρτημένος από το Διαδίκτυο. Το παραδέχομαι. Γι’ αυτό και στο σπίτι μου έχω ένα δωμάτιο στο οποίο δεν πιάνει το WiFi και είναι ο χώρος όπου απομονώνομαι» λέει ο Αγγελος Πλέσσας, τρεις ημέρες μετά την κατάκτηση του βραβείου ΔΕΣΤΕ, του ελληνικού Tέρνερ, σαν να λέμε, που θεσμοθετήθηκε το 1999 και απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε έναν έλληνα ή κύπριο καλλιτέχνη που ζει στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό και συνοδεύεται από έπαθλο 10.000 ευρώ.

Παιδί του Διαδικτύου και ο ίδιος, κέρδισε τους πέντε συνυποψηφίους του με ένα έργο που χαρακτηρίζει ως «προωθητικό περίπτερο της Αιώνιας Ιντερνετικής Αδελφότητας»: ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε το 2012 προσκαλώντας διαδικτυακούς του φίλους στην Ανάφη για να βρεθούν διά ζώσης, μακριά από τον ψηφιακό κόσμο. «Ολα ξεκίνησαν από μια συνέντευξη στην οποία με ρώτησαν ποιο θα ήταν το έργο των ονείρων μου. Το περιέγραψα κι όταν δημοσιεύτηκε άρχισα να λαμβάνω μηνύματα από διαφορετικά μέρη του κόσμου που με ρωτούσαν πότε θα υλοποιηθεί. Παρότι δεν είχα χρήματα αποφάσισα να το κάνω» λέει ο 38χρονος εικαστικός. Το εγχείρημα επαναλαμβάνεται πλέον κάθε χρόνο –στο Μεξικό, στην Παλαιστίνη και στην Ιταλία –και μια γεύση από όσα συμβαίνουν στις δεκαήμερες αυτές συναντήσεις παρουσιάζεται μέσω βίντεο στην έκθεση των υποψηφίων για το βραβείο ΔΕΣΤΕ στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, γύρω από ένα αντίσκηνο και πλάι στο μανιφέστο της Αδελφότητας.

«Είναι ένα έργο με πολιτική χροιά. Οταν βρίσκεσαι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, σκέφτεσαι αναγκαστικά τη φυγή που θα σου δώσει άλλη δυναμική. Κι αυτό το έργο μιλά τόσο για τη φυγή και την επιστροφή στη φύση όσο και για τη συνεργατικότητα, που αποτελούσε μία από τις αρχές του Ιντερνετ στα πρώτα του βήματα. Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, είχε μια αθωότητα, ήταν ένας ουτοπικός χώρος που προωθούσε την ελευθερία και τις συνέργειες. Σήμερα ενδυναμώνει τον ναρκισσισμό, τον ατομικισμό και δημιουργεί μια νευρικότητα. Γι’ αυτό και ζήτησα από τους συμμετέχοντες στην Αδελφότητα να πάμε πίσω στη φύση» εξηγεί ο καλλιτέχνης που ξεκίνησε την καριέρα του πριν από 15 χρόνια, όταν ο αρχιτέκτονας και εικαστικός Ανδρέας Αγγελιδάκης είδε τη δουλειά του. «Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν κρυφοκαλλιτέχνης. Στη μία οθόνη σχεδίαζα ό,τι ήταν απαραίτητο για τη φαρμακευτική εταιρεία του πατέρα μου και στην άλλη έκανα πειραματικό animation. Είχα από παιδί μανία με την τεχνολογία, με τα βιντεοπαιχνίδια. Εγραφα τα βιντεοκλίπ από το MTV και μετά τα μοντάριζα μεταξύ τους κι έφτιαχνα καινούργια, δικά μου».

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Τι απαντά σε όσους πιστεύουν ότι δεν είναι τέχνη να δημιουργείς το δικό σου ίδρυμα, να «κόβεις» δικό σου νόμισμα στο Διαδίκτυο και να πουλάς στους συλλέκτες κατοχυρωμένες διαδικτυακές σελίδες; «Μπογιά μου είναι ο προγραμματισμός. Και πουλάω έργα, τα οποία αν και ανήκουν στον συλλέκτη που τα έχει πληρώσει είναι προσβάσιμα σε όλους».

Και ενώ πιστεύει ότι το βραβείο θα βοηθήσει την καριέρα του, το πρόγραμμά του ώς το τέλος του χρόνου είναι ήδη γεμάτο: ετοιμάζει ένα έργο για το φουαγέ της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, δύο εκθέσεις στο Μιλάνο και στο Παρίσι, ενώ την Τρίτη αναχωρεί για τη Νέα Υόρκη όπου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Τεχνών και Ιδεών για τη διερεύνηση σύγχρονων ερμηνειών στον μύθο του Νάρκισσου, το οποίο διοργανώνεται από το Ιδρυμα Ωνάση, θα παρουσιάσει ένα επιτοίχιο σχέδιό του.

Τελευταία Νέα