* Εντάξει, μια χαρά είναι ο Τσακαλώτος. Δεν έχει τελειώσει βέβαια ΤΕΙ Φυτικής Παραγωγής, όπως ο Ντεϊσελμπλούμ, αλλά μια δουλειά θα μπορέσει να την κάνει.

* Το βασικό πρόβλημα είναι ο αδυσώπητος πόλεμος που έχει εξαπολύσει εναντίον μας η Λιθουανία.

* Ενδεχομένως δεν μας συγχωρούν και την ανεύθυνη και αντιευρωπαϊκή στάση μας κατά τη διάρκεια της χιτλερικής κατοχής.

* Επίσης εκείνοι έχουν εφαρμόσει τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις και δίνουν συντάξεις μόνο σε όποιον έχει υπηρετήσει στα Ες-Ες.

* Τώρα εφαρμόζουν πιλοτικά και ένα πρόγραμμα εξυγίανσης των ασφαλιστικών ταμείων που βασίζεται στην ευθανασία».

Τα παραπάνω είναι αστειάκια που γράφτηκαν σε μία μόνο μέρα (12 Ιουλίου 2015), υπό Αγγέλου Τσεκέρεως. Ετσι υπέγραφε τη στήλη του, «Κακοήθειες», που δημοσιευόταν στην κομματική εφημερίδα «Αυγή», ο άνθρωπος που αντικατέστησε τον δημοσιογράφο Θόδωρο Μιχόπουλο, μετά τη συμφωνία με τους εταίρους, ως υπεύθυνος Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού.

Τι εστί «Κακοήθειες»; Μια μακράς διαρκείας στήλη στην «Αυγή» (την οποία, έως την πρόσφατη εισδοχή του Γιώργου Κυρίτση στη Βουλή, ο Αγγελος Τσέκερης συνυπέγραφε μαζί του), μια ας πούμε αριστερή «μαύρη τρύπα», όπου με τη μορφή σύντομων αποφθεγμάτων δινόταν με ελαφρότητα η γραμμή, παλαιά του Συνασπισμού, εσχάτως του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα «αστειάκια» που προτάχθηκαν, βεβαίως, για πολλούς δεν είναι ακριβώς αστειάκια. Η Λιθουανία έχει πικρή ιστορία τόσο με τον ναζισμό όσο και με τον κομμουνισμό. Το χιούμορ, σε πολλές περιπτώσεις, θεωρείται άβατο που επιτρέπει κάθε είδους κακοήθεια, αλλά σε μια ανάλογη περίπτωση, πριν από μερικά χρόνια, σε ανάλογου επιπέδου χιούμορ στην «Ελευθεροτυπία» με αποδέκτες τους Κούρδους, σύντροφοι του κ. Τσέκερη είχαν ρίξει γιαούρτια στον τότε χιουμορίστα.

Αντιθέτως, ο σημερινός χιουμορίστας, ο Αγγελος Τσέκερης, επιβραβεύτηκε εισερχόμενος στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου. Αναλαμβάνοντας να ενημερώνει τους δημοσιογράφους για τις εξελίξεις, ενδεχομένως και να χειραγωγεί (πρακτική που χρησιμοποιήθηκε τους προηγούμενους μήνες, μέσω non paper για τη μακρά διαπραγμάτευση και το άδοξο τέλος της).

Ο Αγγελος Τσέκερης συνύφανε την πορεία του στη συνεργασία του με τον Γιώργο Κυρίτση, που χάρη και στις «Κακοήθειες», τις οποίες δημοσίευαν στην «Αυγή», πήγαν στην «Athens Voice», όπου επίσης έκαναν μια στήλη αστείων, ενώ μαζί συνεργάστηκαν και Στο Κόκκινο, το ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ. Πέρυσι, εμφανίστηκε και ως ιστορικός, με το βιβλίο του «Μια ιστορία αλλιώς – Ο Ν. Ζαχαριάδης, η Σοβιετική Ενωση και οι κομμουνιστές της Τασκένδης» (Εκδ. Ταξιδευτής).

Ο νέος διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού έχει γεννηθεί το 1962. Σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός και είναι παιδί που πολιτικοποιήθηκε τη μεταπολίτευση, δεν γεννήθηκε δηλαδή «ριζοσπάστης», «κινηματικός» αντιευρωπαίος. Υπήρξε γιος ενός αριστερού καπετάνιου, του Φώτη-Φοίβου Τσέκερη (πέθανε φέτος), αλλά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, εντόνως πολιτικοποιημένα χρόνια, δεν συνύφανε την πορεία του με την κλειστή και αυστηρή οργανωτικά ΚΝΕ. Ηταν, αντιθέτως, μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, της νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού, του πιο ευρωπαϊστικού κόμματος μαζί με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του κανονικού). Οι φίλοι του της εποχής εκείνης τον θυμούνται ως «ήσυχο παιδί», ενώ στις κομματικές οριοθετήσεις των μέσων της δεκαετίας του 1980, όταν έπρεπε να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει, επέλεξε την Ελληνική Αριστερά, την ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου (και όχι το ΚΚΕ εσωτερικού Α.Α., του Γιάννη Μπανιά, που υπεραμύνθηκαν του «Κ», του κομμουνιστικού δηλαδή προσήμου).

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η σχέση του με το κόμμα ατόνησε, αλλά στην πορεία ξαναβρέθηκαν παλιές συνάψεις εντός του Συνασπισμού. Και, όταν ο Αλέξης Τσίπρας άρχισε, με την ώθηση του τότε γραμματέα Αλέκου Αλαβάνου να ανέρχεται εσωκομματικά και να κερδίζει στην κούρσα τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ως υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές του 2006 για τον Δήμο Αθηναίων, ο Αγγελος Τσέκερης ήταν ήδη στο πλάι του μετέπειτα αρχηγού –πολλοί λένε ότι ήταν, και συνεχίζει να είναι, ένας εκ των λογογράφων του. Η σχέση αυτή έμεινε στενή και τα μετέπειτα χρόνια –στην ανάδειξη, μετά τις δημοτικές εκλογές, του Αλέξη Τσίπρα ως ηγετικής προσωπικότητας, στην εσωκομματική κυριαρχία του, στη μετατροπή του Συνασπισμού σε κυρίαρχη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, στην εκπαραθύρωση του Αλέκου Αλαβάνου, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου που επέτειναν τη ριζοσπαστικοποίηση του χώρου, στη διάσπαση του 2010, στην «αντιμνημονιακή» αντεπίθεση του ΣΥΡΙΖΑ που του έδωσε αρχικά υψηλά ποσοστά και, στην πορεία, τη διακυβέρνηση.

Βάλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα; Το ερώτημα δεν είναι άτοπο, καθόσον η στροφή του Αλέξη Τσίπρα στον ρεαλισμό, που την υστάτη ώρα έσωσε την ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας, προϋποθέτει ένα επόμενο στάδιο σκληρών μέτρων. Προϋποθέτει, δηλαδή, έναν διαχειριστικό Γολγοθά. Πώς μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό τον διαχειριστικό Γολγοθά ένας άνθρωπος, οι πολιτικές απόψεις του οποίου έχουν για χρόνια δαιμονοποιήσει οποιαδήποτε πολιτική νοικοκυρέματος και μεταρρύθμισης της χώρας, ως πολιτική υποτέλειας;

Υπό έναν όρο. Υπό την προϋπόθεση, δηλαδή, ότι ο Αγγελος Τσέκερης θα ανταποκριθεί στην (έστω, καθυστερημένη) kolotoumba την οποία αποδέχθηκε ο αρχηγός, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Οτι, δηλαδή, θα κάνει τη δική του kolotoumba.