Ο δεύτερος τον «κοντράρει» διά της δημιουργίας. Και πάνω σ’ αυτό το δίπολο, ο Σορεντίνο παραθέτει μια σειρά από μικρές βινιέτες που «σκάνε» σαν πυροτεχνήματα και λειτουργούν παράλληλα ως ψηφίδες ενός συγκροτημένου (εικαστικά και σημειολογικά) σύμπαντος που διανύει με θεαματική άνεση την απόσταση που χωρίζει τον κυνισμό από το γνήσιο συναίσθημα. Αλλος ένας υποψήφιος για κάποιο μεγάλο βραβείο. Λέτε να παιχτεί ντέρμπι μεταξύ Ιταλίας – Ελλάδας (αν και η άποψή μας για τον Ούγγρο Νέμες με τον «Γιο του Σαούλ» δεν αλλάζει).
Μένοντας στο Διεθνές Διαγωνιστικό, παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον το κινεζικό φιλμ «Mountains May Depart», σκηνοθεσίας Ζία Ζανκέ, ένα μελόδραμα που ξεκινά από την Κίνα του 1999 και καταλήγει στην Αυστραλία του 2025. Με ένα κινηματογραφικό κάδρο που επεκτείνεται όσο προχωρά η ιστορία (ξεκινά από τετράγωνο, ακαδημαϊκού τύπου, για να φτάσει τις αναλογίες του σινεμασκόπ στο τελευταίο μέρος), ο Ζανκέ παραθέτει τις ιστορίες πίσω από τα τρία σημεία ενός ερωτικού τριγώνου και παράλληλα ξετυλίγει τον μύθο μιας Κίνας που αλλάζει δραματικά. Ενα επιχείρημα φιλόδοξο κινηματογραφικά, που όμως σκοντάφτει ενίοτε σε καταστάσεις μάλλον σχηματικές –ίσως εδώ να κρύβεται μια κινηματογραφική αναφορά στα παλιά μελοδράματα της χώρας, την ιστορία των οποίων ομολογώ πως αγνοώ.
Το δεύτερο τιτλοφορείται «Σίντεϊ Λιούμετ» και αποτελεί εξαίσιο φόρο τιμής σε έναν από τους μεγάλους μάστορες του αμερικανικού κινηματογράφου –ιδίως αυτόν της δεκαετίας του 1970 –με πλούσιο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις – θησαυρούς. Καλό θα ήταν να τα δούμε κάποια στιγμή και στην Ελλάδα, σε κάποια «δική μας» φεστιβαλική διοργάνωση.