Η είδηση που αναρτήθηκε έλεγε ότι αρκούδα στη Ρωσία τραυμάτισε σοβαρά και έθαψε 55χρονη που μάζευε χόρτα. Η γυναίκα σώθηκε τελικά, αφού η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε την αρκούδα. Την προσοχή μου τράβηξε όχι τόσο αυτή καθαυτή η είδηση –δυσάρεστη αλλά όχι εξωφρενική –όσο τα σχόλια που υπήρχαν από κάτω. Ενα παραληρηματικό ρεσιτάλ αμετροεπούς ευαισθησίας, προσάναμμα στην καύση της κοινής λογικής.

Σταχυολογώ κάποια σχόλια: «Οταν το ζώο σκοτώνει τον άνθρωπο συνιστά είδηση, όταν οι άνθρωποι σκοτώνουν χιλιάδες ζώα κάθε μέρα δεν θεωρείται άξιο μετάδοσης». «Γιατί σκοτώνουμε την αρκούδα αφού επιτέθηκε στον χώρο της;». «Η φύση δεν έχει προβλέψει καραμπίνες». «Ζούμε, δυστυχώς, σε έναν ρατσιστικό κόσμο όπου η ανθρώπινη ζωή είναι η υπέρτατη αξία». «Γιατί κρύβουν το πρόσωπο της τραυματισμένης γυναίκας και δεν κρύβουν το πρόσωπο του ζώου;». Τόλμησε και ένας φουκαράς να μιλήσει περί των νόμων της φύσης και συσπειρώθηκε το μέτωπο της φιλοζωίας να τον κατασπαράξει –ως αρκούδα: «Αν χωνεύεις αμάσητα τα κοινωνικά κατεστημένα και δεν μπορείς να διακρίνεις το σωστό από το λάθος, γι’ αυτό η κοινωνία παραμένει στάσιμη, δίχως αξίες».

Μέχρι να κατοχυρωθεί λοιπόν η αντικειμενική αξία της αρκούδας ως μεγαλύτερη του ανθρώπου, εγώ δεν μεταδίδω άλλο. Συνειδητοποιώ όμως ότι, όντως, η ανερμάτιστη ευαισθησία είναι το άλλοθι της βλακείας. Και ότι το ωστικό κύμα της φαιδρότητας κάποια στιγμή θα αρχίσει να έχει δραματικές επιπτώσεις. Αν δεν έχει αρχίσει ήδη.