Οταν μιλά ο Νάιτζελ Φάρατζ, είναι δύσκολο να μην τον ακούσεις. Νευρικός στις κινήσεις του, ζωηρός στις εκφράσεις του και προκλητικός στο περιεχόμενο, ο αρχηγός του αντιευρωπαϊκού Κόμματος για την Ανεξαρτησία του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) δεν περνά ποτέ απαρατήρητος. Στο προεκλογικό πολιτικό πεδίο της Βρετανίας, όπου έχουν ήδη αρχίσει να διαγράφονται κάποιες συμμαχίες, ο αρχηγός του UKIP είναι μάλλον απομονωμένος. Οι Συντηρητικοί, που έχουν «χάσει» δύο βουλευτές από το UKIP, έχουν δεσμευτεί ότι μετά τις εκλογές της 7ης Μαΐου δεν πρόκειται να συνεργαστούν με το κόμμα του. Από την πλευρά του, ο Φάρατζ έχει επίσης αποκλείσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους Συντηρητικούς. Αλλωστε, πολλοί από αυτούς τον μισούν, ενώ ο ίδιος απλώς τους αντιπαθεί, όπως έχει πει ο ίδιος δημοσίως.

Υπάρχει, όμως, κάτι που θα κάνει τον Φάρατζ να στηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση, είτε αυτή είναι του Συντηρητικού Ντέιβιντ Κάμερον είτε του Εργατικού Εντ Μίλιμπαντ. Οποιος δεσμευθεί για τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος ως προς τη σχέση της Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση –ο Κάμερον το έχει κάνει, ο Μίλιμπαντ το έχει αποκλείσει –θα έχει την ψήφο εμπιστοσύνης του. Αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει προεκλογικά τον αρχηγό του εθνικιστικού, ακροδεξιού κόμματος γιατί, σύμφωνα με τον ίδιο, από εκεί προέρχονται τα προβλήματα αλλά και οι λύσεις για το μέλλον της χώρας του.

Η Βρετανία «δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη και μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης ταυτόχρονα» δήλωσε πρόσφατα. Ούτε είναι δυνατόν, λέει, οι «αυτόχθονες» Βρετανοί να υπολείπονται στις παροχές δημόσιας υγείας ενώ οι «τουρίστες υγείας» εισέρχονται στη χώρα του για τη δωρεάν παροχή φαρμακευτικής θεραπείας του AIDS. Ο ρατσισμός αυτός υποτίθεται ότι έχει οικονομική βάση. Γιατί ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα μαλώνουν για το ποιος διαθέτει το καλύτερο σχέδιο που θα μειώσει το υπέρογκο χρέος της Βρετανίας χωρίς να πλήξει (πολύ) τους φορολογούμενους πολίτες της, ο Φάρατζ έχει ένα πρόγραμμα που θα αποφέρει 32 δισ. στερλίνες.

Η λύση για τον ίδιο είναι το Brexit. Η έξοδος της χώρας από την ΕΕ, άρα και η αποδέσμευσή της από τις οικονομικές της υποχρεώσεις, θα της γλιτώσει 9 δισ. στερλίνες ανά έτος, υποστηρίζει. Επειτα, αν μειώσει η Βρετανία τη χρηματοδότηση σε αναπτυξιακά προγράμματα από 0,7% του εθνικού εισοδήματος σε 0,2%, θα συγκεντρωθούν άλλα 11 δισ. Με παρόμοιες περικοπές –«που έχουν κοστολογηθεί από ανεξάρτητη δεξαμενή σκέψης», όπως τόνισε υπερήφανα ο αρχηγός του UKIP –θα χρηματοδοτηθούν οι προτάσεις που απαρτίζουν το νέο μανιφέστο του κόμματος, το οποίο οικονομικός αναλυτής της «Γκάρντιαν» χαρακτήρισε «συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Συντηρητικών, των Εργατικών και των Φιλελεύθερων Δημοκρατών».

Αυτό που κάνει το μανιφέστο του UKIP να διαφέρει είναι ο οικονομισμός της «προσφοράς και της ζήτησης» που το διαπνέει. Αφού ο πληθυσμός της Βρετανίας αυξάνεται ενώ το κράτος πρόνοιας συρρικνώνεται, λέει ο Φάρατζ, τότε ο αριθμός των μεταναστών που εισέρχονται στη Βρετανία θα πρέπει να μειωθεί από 300.000 σε 50.000 ανά έτος και παράλληλα να υιοθετηθεί ένα «σύστημα πόντων» για τη χορήγηση βίζας σε «ειδικευμένους μετανάστες», κατά το πρότυπο της Αυστραλίας. «Είναι αδύνατον να επανακτήσεις τον έλεγχο στα σύνορα της χώρας όσο αυτή παραμένει στην ΕΕ» έχει επισημάνει πολλές φορές απευθυνόμενος στον Κάμερον, ο οποίος δεν πραγματοποίησε τον δικό του στόχο (100.000 μετανάστες τον χρόνο), ενώ έχει δεσμευτεί ότι θα διαπραγματευτεί τη σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ μέχρι τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, το 2017, εφόσον παραμείνει πρωθυπουργός της χώρας.

Θα δεχθεί ο Κάμερον την επομένη της 7ης Μαΐου την άτυπη στήριξη του Φάρατζ που θα δίνει στον δεύτερο το δικαίωμα της ψήφου σε κάθε κυβερνητική πολιτική; Μάλλον όχι, όπως δείχνει η αριθμητική και όχι η πολιτική. Ο Κάμερον, ο οποίος, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας YouGov, μετρά στην πρόθεση ψήφου μόλις 33% που μεταφράζεται σε 279 έδρες, χρειάζεται 326 έδρες για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Φάρατζ, από την άλλη, μπορεί να απολαμβάνει επίπεδα της τάξης του 13% στην πρόθεση ψήφου, αλλά οι έδρες που του αντιστοιχούν είναι μόνο τρεις.

Ο ρόλος που θα παίξει ο Φάρατζ στις ιστορικά κρίσιμες εκλογές της Βρετανίας βρίσκεται αλλού. Η αυτοπεποίθησή του στις δημόσιες εμφανίσεις του και το πάθος του όταν ξεδιπλώνει την αντι-μεταναστευτική του ρητορική, ανεξάρτητα από το κατά πόσο πείθουν ως προς το περιεχόμενο, υπενθυμίζουν ότι κανένας από τους δυο υποψήφιους πρωθυπουργούς δεν διαθέτει πραγματικό χάρισμα. Αντίθετα, όταν μιλά ο Φάρατζ ξέρει σε ποιους απευθύνεται και πώς να τους αγγίξει ή, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, «πώς να λέει αυτό που σκέφτονται». Αυτό το ατού έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο στον ίδιο αυτές τις μέρες που οι περισσότεροι Βρετανοί διαμαρτύρονται ότι οι πολιτικοί μιλάνε περισσότερο μεταξύ τους και λιγότερο στους ίδιους.

Μεταναστευτικό

Τα εκατοντάδες θύματα δεν τον συγκίνησαν

Οι τραγωδίες που άφησαν εκατοντάδες μετανάστες πνιγμένους στη Μεσόγειο την τελευταία εβδομάδα δεν φαίνεται να μαλάκωσαν τη σκληρή στάση του Φάρατζ απέναντι σε μια κοινή μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ναι, στηρίζει την αποστολή του βρετανικού πολεμικού ναυτικού στην περιοχή και μετά χαράς θα έδινε ένα τέλος στον πνιγμό ανθρώπων στη Μεσόγειο. Αλλά αυτό που χρειάζεται, όπως δήλωσε ο ίδιος, είναι «η ιταλική και ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία να δηλώσουν ότι είναι αδύνατον να υποδέχονται απεριόριστο αριθμό μεταναστών». Σε ό,τι αφορά το χρέος της Βρετανίας και της πολιτικής της ηγεσίας, όπου επιρρίπτει την ευθύνη της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη, ο Φάρατζ είναι διατεθειμένος να δεχθεί «κάποιους χριστιανούς πρόσφυγες που δεν έχουν πού να πάνε εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησαν ο Κάμερον και ο Σαρκοζί».

Δεν δέχονται να συμμαχήσουν μαζί του

Το ενδεχόμενο μιας τριμερούς συνεργασίας ανάμεσα στο Συντηρητικό Κόμμα, το UKIP και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες έχει αποκλειστεί από τους τελευταίους, που δηλώνουν έτοιμοι να συμμαχήσουν (υπό προϋποθέσεις) με τους Τόρις, αλλά όχι με το κόμμα του Φάρατζ.