Το πογκρόμ κατά των Εβραίων της Ρωσίας, το πολιτικό υπόβαθρο, πώς περνάει στο μιούζικαλ; Μάλλον απλώς σαν υπόβαθρο, πιστεύουν και ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής. «Αλλωστε στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο βίαιο από όσα βλέπουμε στη σκηνή», παρατηρεί ο Ρομπ Ρουτζιέρο. «Το πρώτο επίπεδο είναι το χιούμορ. Οχι μέσα από το γκαγκ. Αλλά μέσα από τον ανθρωπισμό». Ο Γρηγόρης Βαλτινός βάζει το θέμα σε άλλη βάση, νιώθοντας αλλιώς το τρύπημα από το «σκληρό αγκάθι» των διωγμών: «Οι μεγάλοι, στο όνομα της ειρήνης, διώχνουν τους λαούς και γεμίζουν τον πλανήτη με δυστυχία. Πίστευε κανείς ότι τόσα χρόνια πολιτισμού και δυστυχίας θα έκαναν τους ανθρώπους πιο ειρηνικούς. Κι όμως, βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο αγγίζει και λαούς και χώρες που δεν έχουν εμπλοκή σε πολέμους. Οπως εμείς. Εχω βαρεθεί να φωνάζουν οι κυβερνήσεις ότι δεν αντέχουν άλλους μετανάστες. Ξεχνώντας ότι έρχονται από τη δυστυχία, το αίμα, τους βομβαρδισμούς. Αυτό είναι το τραγικό υπόβαθρο στον «Βιολιστή». Το υπόλοιπο είναι ίσως το πιο λαϊκό και προσιτό θέαμα. Πρότυπο ζωής, συγκίνησης, μεγαλοσύνης, καλοσύνης και ειρήνης».

Εκείνος είχε ένα μεγάλο κέρδος από το συγκεκριμένο μιούζικαλ και τον ρόλο του Τέβιε: «Αισθάνομαι ότι με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο. Εχω μπει πολύ βαθιά στην ψυχή του ήρωα και έχω καταλάβει το μεγαλείο του. Είναι ένα σύμβολο ο Τέβιε. Για το πώς καταφέρνουμε να διατηρούμε την ισορροπία μας όλα αυτά τα χρόνια στηριγμένοι στις παραδόσεις μας».

Οσο για τα περί «εβραϊκού σιωνισμού», τ’ ακούει βερεσέ. Αλλωστε, το έργο ούτε καν τα αγγίζει. «Εκείνο που ακούω συχνά είναι ότι ο Τέβιε θα μπορούσε να είναι Ελληνας. Το πρώτο που είχε γραφτεί, πριν από δέκα χρόνια στο πρώτο ανέβασμα ήταν: «Ενας βιολιστής Ζορμπάς». Που έχει περάσει αντίστοιχους διωγμούς, μετανάστευση, ταλαιπωρίες, εσωτερική μετανάστευση. Οπως ο Ελληνας».

Τελευταία Νέα