Την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία ο πρόεδρος Ομπάμα έτεινε χέρι φιλίας στους εχθρούς της Αμερικής, υπό τον όρο να «ξεσφίξουν τη γροθιά τους». Περισσότερα από έξι χρόνια μετά έφθασε στην ώρα της αλήθειας, καθώς καλείται να δοκιμάσει εκείνη την πρόταση με έναν από τους πιο αδιάλλακτους εχθρούς της χώρας.

Η συμφωνία-πλαίσιο που επιτεύχθηκε προχθές με το Ιράν δεν προσφέρει μια οριστική απάντηση στο κατά πόσο ο Ομπάμα κέρδισε το στοίχημά του. Το Ιράν δεν έχει χαλαρώσει εντελώς τη γροθιά του. Η συμφωνία αυτή, όμως, καθιστά πιθανόν η γροθιά αυτή να γίνει χειραψία.

Για έναν πρόεδρο που οι φιλοδοξίες του να αλλάξει τον κόσμο έχουν επανειλημμένα διαψευσθεί, η συμφιλίωση με την Τεχεράνη ύστερα από 36 χρόνια εχθροπραξιών μοιάζει πλέον πιθανή, δικαιώνοντας ένα Νομπέλ Ειρήνης που ακόμη και εκείνος είχε χαρακτηρίσει πρόωρο. Δεν λείπουν βέβαια και εκείνοι που θεωρούν ότι ο αμερικανός πρόεδρος έκανε υπερβολικές παραχωρήσεις στο όνομα της ψευδαίσθησης της ειρήνης. «Μέχρι τώρα, ο πρόεδρος δεν είχε μια κληρονομιά στην εξωτερική πολιτική» λέει ο Κλιφ Κάπτσαν, ειδικός για το Ιράν, που διευθύνει το ίδρυμα Eurasia Group. «Μια συμφωνία με το Ιράν και η μεταμόρφωση του πολιτικού τοπίου στη Μέση Ανατολή που ενδεχομένως θα ακολουθήσει προσφέρουν στον Ομπάμα μια μοναδική ευκαιρία. Με αυτή την έννοια τα παίζει όλα για όλα».

Αντί να οικοδομήσει μια νέα σχέση με τη Ρωσία ο αμερικανός πρόεδρος βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο. Αντί να δώσει τέλος στον πόλεμο με το Ιράκ έστειλε πίσω τις αμερικανικές δυνάμεις να πολεμήσουν την οργάνωση Ισλαμικό Κράτος. Αντί να νικήσει την Aλ Κάιντα αναγκάζεται να καταδιώκει τα παρακλάδια της. Αντί να πετύχει ειρήνη στη Μέση Ανατολή αναγνωρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι πέρα από τις δυνατότητές του. Ο Ομπάμα εξακολουθεί να θέλει να αναπροσανατολίσει την αμερικανική εξωτερική πολιτική προς την κατεύθυνση της Ασίας. Ελπίζει να πείσει την Κίνα να αναλάβει μεγαλύτερη δράση κατά της κλιματικής αλλαγής. Πέτυχε την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα. Υστερα από τόσες αποτυχίες, όμως, το Ιράν έχει γίνει κάτι σαν το Αγιο Δισκοπότηρο της εξωτερικής του πολιτικής. Και μπορεί να τον βοηθήσει να πετύχει κάτι που προσπαθούσαν οι αμερικανοί πρόεδροι εδώ και γενεές: να αναδιοργανώσει τη Μέση Ανατολή.

Τελευταία Νέα