Αρθρο του Δημήτρη Κουτσούμπα στα «ΝΕΑ»: «Χαρά είναι τα φωτεινά πρόσωπα του λαού μας»

«ΤΑ ΝΕΑ» ζήτησαν από τον γενικό γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα να μιλήσει για την πιο συγκλονιστική ή την πιο χαρακτηριστική στιγμή που έζησε από την ημέρα που ανέλαβε το τιμόνι του Περισσού. Κι εκείνος «απάντησε» με ένα άρθρο – μαρτυρία.

Το πιο συγκλονιστικό; Δύσκολα να βρω μια στιγμή να την ξεχωρίσω. Ο τρόπος που δείχνει ο κόσμος την αγάπη και την εμπιστοσύνη του στο ΚΚΕ καθημερινά είναι συγκλονιστικός. Ερχεται ένας και σου βάζει στο χέρι σχεδόν συνωμοτικά ένα χαρτάκι, το ανοίγεις, είναι το όνομα ενός εκτελεσμένου. Ερχεται ο άλλος στα γραφεία της ΚΕ και αφήνει ένα πανάκι, είναι το παράσημο «Γράμμος».

Πας στην Καισαριανή και σου δείχνουν τα βόλια στους τοίχους. Ιστορίες χωρίς τέλος που μας χρεώνουν να συνεχίσουμε στον δρόμο που κατοχύρωσε το ΚΚΕ ως κόμμα αγώνα και θυσίας, που δεν τα δίπλωσε στα δύσκολα και έχει την τόλμη σήμερα που η υποταγή διδάσκεται από τα γεννοφάσκια να δίνει το χέρι σε όποιον θέλει να σηκωθεί, να στηρίζει κάθε πρωτοβουλία που πάει ένα βήμα μπροστά τον λαό μας, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, που μας λένε με συμπάθεια, δήθεν, κάντε λίγο κράτει, χαρείτε κι εσείς τις χαρές της ζωής, βάλτε λίγο νερό στο κρασί σας. Και αγνοούν ότι για μας χαρά είναι η καθημερινή προσφορά στον αγώνα, χαρά είναι τα φωτεινά πρόσωπα του λαού μας κάθε που μια μάχη φέρνει πιο κοντά τη νίκη.

Αυτή λοιπόν η διαρκής υπενθύμιση στο χρέος είναι η πιο συγκλονιστική «στιγμή» και αυτής της εκλογικής μάχης. Δείτε πώς εκφράστηκε αυτό, για παράδειγμα, στην εκδήλωση που κάναμε για τα 96 χρόνια του κόμματός μας. Μέσα στο σκοτάδι του γηπέδου ξάφνου εμφανίζεται το πανό που κρατούσαν οι γυναίκες στις 4 Δεκέμβρη του ’44 με το σύνθημα «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

Σηκώθηκε το γήπεδο στον αέρα. Και ύστερα αυτό το μαύρο πέπλο, όπως η πομπή εκείνης της ημέρας, έφερε στον νου τούς χιλιάδες αγωνιστές που έπεσαν στον αγώνα, έσπειραν την ελπίδα της νέας ζωής και αυτή η σπορά έμεινε, την είδαμε κι εκείνο το βράδυ στα χιλιάδες παιδιά που είχαν κατακλύσει το γήπεδο, πολλά δεν είχαν ακούσει καν γι’ αυτές τις ιστορικές στιγμές, τις έβλεπαν να ξετυλίγονται μέσα από τη θεατρικοχορευτική παράσταση. Στέκομαι σε αυτή την εκδήλωση ως την πιο συγκινητική στιγμή γιατί μέσα σε λίγες ώρες ανέδειξε το μεγαλείο ενός αγώνα που και στις πιο πικρές στιγμές του ήταν ανάταση.

Να, τώρα, έρχεται στον νου η στιγμή που άρχισε να ξεδιπλώνεται σε μια εξέδρα ένα τεράστιο πανό με το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την ημέρα που κατέβηκε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο. Εκείνη την ημέρα το ΚΚΕ επέλεξε να σηκώσει ψηλά αυτή τη σημαία. Την ώρα που άλλοι έτρεχαν να κρυφτούν, άλλοι άλλαζαν όνομα, το ΚΚΕ έδειξε μπροστά, την ελπίδα στην πάλη των λαών.

Αυτή λοιπόν ήταν μια επίσης συγκλονιστική στιγμή που, πάλι, δυσκολεύομαι να την ξεχωρίσω από άλλες. Παράδειγμα: Ακούγεται μια στιγμή «στου σοσιαλισμού τις μέρες θα ρωτάνε τα εγγόνια «τι πράγμα είναι ο καπιταλιστής;», όπως ρωτάνε σήμερα τα παιδιά μας «τι είναι ψωμί;». Για τα εγγόνια μας ζωγραφίζουμε το πορτρέτο του καπιταλισμού –όχι σαν παραμύθι αλλά όπως είναι πραγματικός». Σκεφτείτε την εικόνα, είναι συγκλονιστική! Ή εκείνη η στιγμή που τα παιδιά απαγγέλλουν από τη «Μάνα» του Μπρεχτ: «Δεν θέλουμε μόνο το μπάλωμα, θέλουμε ολόκληρο το ρούχο. Δεν θέλουμε μόνο την μπουκιά, θέλουμε όλο το καρβέλι. Δεν θέλουμε μόνο τη δουλειά, θέλουμε όλο το εργοστάσιο.

Το κάρβουνο. Το σίδερο. Την εξουσία. Αυτά είναι που θέλουμε!». Ηταν μεγάλες στιγμές αυτές, όπως προανέφερα, δύσκολα να τις ξεχωρίσω.

Ηταν εκεί οι γειτονιές της Αθήνας, οι γενιές των αγωνιστών, ήταν εκεί μαζί μας οι λαοί που σηκώνουν κεφάλι (όποιος δεν άκουσε εκείνο το βράδυ τη «Διεθνή» να τραγουδιέται σε πέντε γλώσσες έχασε). Και είναι χαρακτηριστικό τηλεφώνημα που δέχτηκα από οικογένεια ελλήνων μεταναστών που ζουν στον Καναδά, έχουν να έρθουν πάνω από δεκαετία στην Ελλάδα και αφού είδαν μέσα από το πόρταλ του 902 την εκδήλωση, αποφάσισαν και έβγαλαν εισιτήρια για να είναι εδώ να ενισχύσουν και εκλογικά το ΚΚΕ. Αυτό το κλίμα του ενθουσιασμού εκφράστηκε και στην εκδήλωση για τη νεολαία στο Σπόρτιγκ, όπου η νέα βάρδια της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια της ομιλίας ανταποκρίθηκε με χειροκροτήματα που δόνησαν τον χώρο καθώς και με τρανταχτό γέλιο επιδοκιμασίας, άμεσα στην επισήμανση της ομιλίας ότι ο κ. Τσίπρας κατάφερε τις τελευταίες ημέρες μιλώντας για τη νεολαία να «τρολάρει» για πολλοστή φορά, να μην πει κουβέντα για την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Το σύνθημα των παιδιών «τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» έδειξε πως οι νέοι έχουν κριτήριο και αυτό μας χρεώνει να μιλάμε μαζί τους ευθέως στη γλώσσα της αλήθειας.

Περπατάμε λοιπόν με τη συγκίνηση που γεννά όλη η ιστορία του κόμματος, η ιστορία των αγώνων του λαού μας συνταιριασμένη με ό,τι καλύτερο παρήγαγαν τα πιο φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας. Αυτά που δεν μας επιτρέπουν βήμα πίσω από τη γνώση ότι η ελπίδα είναι στον αγώνα του λαού για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η αλήθεια

Το σύνθημα των παιδιών «τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» έδειξε ότι οι νέοι έχουν κριτήριο, κι αυτό επίσης μας χρεώνει να μιλάμε μαζί τους ευθέως στη γλώσσα της αλήθειας. Χειροκροτήματα δόνησαν το Σπόρτιγκ και τρανταχτό γέλιο επιδοκιμασίας στην επισήμανση της ομιλίας ότι ο κ. Τσίπρας κατάφερε μιλώντας για τη νεολαία να τρολάρει για πολλοστή φορά, να μην πει κουβέντα για την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Το πανό

Ερχεται στον νου η στιγμή που άρχισε να ξεδιπλώνεται σε μια εξέδρα ένα τεράστιο πανό με το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την ημέρα που κατέβηκε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο. Εκείνη την ημέρα το ΚΚΕ επέλεξε να σηκώσει ψηλά αυτή τη σημαία. Την ώρα που άλλοι έτρεχαν να κρυφτούν, άλλοι άλλαζαν όνομα, το ΚΚΕ έδειξε μπροστά, την ελπίδα στην πάλη των λαών.