Φυσάει πολύ, βρε παιδί μου, εδώ πάνω και δεν μπορώ να κάνω σωστά την καταμέτρηση. Εχουμε και λέμε: 12 φωτογραφίες του Σταύρου Θεοδωράκη στις 36 σελίδες του μανιφέστου που διανέμει Το Ποτάμι, σαν πόσο μας κάνει; Εγώ λέω ότι δεν μας κάνει καθόλου, άλλοι όμως διατηρούν στο ακέραιο τις ελπίδες τους να αξιωθούν μια μέρα τη μοίρα του ΚΟΔΗΣΟ. Ποια είμαι εγώ που θα βάλω φραγμό στην ευτυχία τους; Αν και απεχθάνομαι τις παλιατζούρες θα αποδεχθώ το πολιτικό vintage και θα παραβλέψω το γεγονός ότι το εξώφυλλο μοιάζει πολύ με το εξώφυλλο που έχει το μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη οι «Χαμαιλέοντες». Σιγά τα ωά. Ως γνωστόν στη γραφιστική, όπως άλλωστε και στη φύση, δεν υπάρχει παρθενογένεση εκτός κι αν είσαι coryphantha elephantidens της οικογενείας των κακτοειδών που αυτοπολλαπλασιάζεται καθότι στην καρδιά της ερήμου δεν περνάει ψυχή. Κι αν ερημοποιηθεί η κατάσταση, κι αν δεν έχουμε φέτος καθόλου μελτέμια, σκασίλα μου μεγάλη. Προσωπικά βολεύομαι μια χαρά και με τους μουσώνες που άρχισαν να πνέουν από την Αθωνική Πολιτεία προς την ασιατική ήπειρο φέρνοντας βροχές στους ορυζώνες της Ινδικής Χερσονήσου. Να, ορίστε, ο δορυφόρος έστειλε κιόλας τις πρώτες εικόνες με τον Αλέξη Τσίπρα σαν τον δωδεκαετή Χριστό να κανοναρχεί τους ραβίνους στον Ναό του Σολομώντος προς μεγάλην έκπληξιν της Υπεραγίας Θεοτόκου η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή τον λογάριαζε σαν εκνευριστικό προέφηβο. Για να φτιάξουμε το χρώμα της σάρκας χρησιμοποιούμε λίγο κίτρινο του καδμίου. Για να φτιάξουμε τον γλυκασμό της έκφρασης προσθέτουμε πράσινο του χρωμίου. Για να φτουρήσει το χρώμα χτυπάμε κι έναν κρόκο με ίση ποσότητα ξιδιού. Μεγάλη υπόθεση η αβγοτέμπερα πάνω σε ξύλο.

Τελευταία Νέα