Ενα εμφυτεύσιμο σύστημα με τσιπάκια που συνδέονται ασύρματα (χωρίς καλώδια) στον εγκέφαλο και στη σπονδυλική στήλη έδωσε τη δυνατότητα σε μια μαϊμού να κινεί το χέρι μιας άλλης η οποία ήταν υπό τεχνητή παράλυση (υπνωτισμένη).

Την τεχνολογία που είδαμε για πρώτη φορά στην ταινία επιστημονικής φαντασίας «Avatar» μετουσίωσαν σε πραγματικότητα ειδικοί από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Τώρα, οι επιστήμονες αναμένουν να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία.

Στο πείραμα δύο μαϊμούδες, η μία με αναπηρία, η άλλη υγιής, ανέλαβαν τον ρόλο του δέκτη και του πομπού αντίστοιχα. Στον δέκτη είχε εμφυτευθεί ένα τσιπάκι στη σπονδυλική του στήλη. Και αυτό διότι αρκεί μια κάκωση στο συγκεκριμένο όργανο και σταματά η μετάδοση σημάτων από τον εγκέφαλο στο υπόλοιπο σώμα. Η κάκωση στη σπονδυλική στήλη και η σχέση της με τον εγκέφαλο και το σώμα είναι απόλυτη: σαν να κόβεις το καλώδιο από τον υπολογιστή που συνδέει την οθόνη με την κεντρική μονάδα επεξεργασίας (το κουτί). Δεν θα έχεις οπτικό σήμα. Δεν θα βλέπεις τίποτα στην οθόνη. Το ίδιο ισχύει και με τον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη. Δεν μπορεί να περάσει το σήμα από τον εγκέφαλο στα χέρια αν υπάρχει διακοπή του «κυκλώματος» στη σπονδυλική στήλη. Τον ρόλο της «μονωτικής ταινίας» ήρθε να διαδραματίσει το τσιπάκι και η ασύρματη σύνδεση η οποία συνέδεσε μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή τα δύο ζώα.

Ο εγκέφαλος της μιας μαϊμούς έδινε σήμα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, το σήμα μεταδιδόταν στη σπονδυλική στήλη της άλλης και σε πραγματικό χρόνο και μόνο με τη σκέψη της κινούσε τα χέρια της μαϊμούς που ήταν παράλυτη. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι για πρώτη φορά κατέστη δυνατόν ένα ζώο να ελέγξει με αυτόν τον τρόπο την κίνηση ενός άλλου ζώου εξ αποστάσεως. «Ελπίζουμε να πετύχουμε τελείως φυσική κίνηση σε ανθρώπους με κάκωση σπονδυλικής στήλης. Νομίζω ότι είναι θεωρητικά δυνατόν, θα χρειαστεί όμως σημαντική πρόσθετη προσπάθεια για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο» δήλωσε ο επικεφαλής του πειράματος Ζιβ Γουίλιαμς.

Κατά τη διάρκεια του πειράματος η παράλυτη (ναρκωμένη στη συγκεκριμένη περίπτωση) μαϊμού κρατούσε ένα χειριστήριο στο χέρι της (σαν αυτά των παιχνιδομηχανών), ενώ η πρώτη μαϊμού απλώς έβλεπε μια οθόνη υπολογιστή και σκεπτόταν ότι κινεί έναν κέρσορα πάνω-κάτω. Στο 98% των περιπτώσεων η μαϊμού-πομπός ήταν σε θέση να κινεί με τη θέλησή της το χέρι της μαϊμούς-δέκτη. Οι σκέψεις της (νοητικές κινήσεις πάνω-κάτω) μεταφέρονταν μέσω των ηλεκτροδίων, με αποτέλεσμα η δεύτερη μαϊμού να κινεί πάνω-κάτω το χειριστήριο.

Η απλή αυτή κίνηση όμως απέχει πολύ από τις επιδέξιες κινήσεις που κάνει ένα ανθρώπινο χέρι, γι’ αυτό η τεχνολογία θα πρέπει να βελτιωθεί αισθητά προτού καταστεί εφικτό να αξιοποιηθεί πρακτικά σε παράλυτους ανθρώπους. Ακόμη υπάρχει το επιπρόσθετο πρόβλημα ότι οι μύες των παράλυτων ανθρώπων έχουν εξασθενήσει υπερβολικά λόγω της ακινησίας.

Ο στόχος είναι η ανάπτυξη μιας νέας τεχνολογίας διεπαφής (interface) μηχανής – ανθρώπου που θα μπορούσε στο μέλλον να βοηθήσει ανθρώπους παράλυτους λόγω ζημιάς στον νωτιαίο μυελό και στη σπονδυλική στήλη να κινήσουν και πάλι το σώμα τους.

Τελευταία Νέα