Οπου «μνημεία» Παρθενώνας και όπου «άνδρες» Τζορτζ Κλούνι

«Τι έχετε να πείτε για τα ελληνικά μνημεία, όπως τα Γλυπτά του Παρθενώνα, που βρίσκονται σε μουσεία του εξωτερικού; Δεν συμφωνείτε ότι πρέπει να επιστραφούν;» ρωτά η Ελληνίδα Ελίζα Χριστοδουλίδη της κινηματογραφικής ιστοσελίδας MoveIt. «Ναι, θα ήταν καλή ιδέα, έχετε το δίκιο με το μέρος σας» απαντά ο Τζορτζ Κλούνι.

«Μήπως να διατυπώνατε εσείς μια πρόταση;» επιμένει η ιστογράφος, και καλά κάνει. «Τι να σας πω, δεν είμαι καλός στις προτάσεις» απαντά εκείνος και, ξαφνικά, βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο θέμα: πόσο εργένης και πόσο cool είμαι, και τα λοιπά.

Γιατί σχεδόν ολόκληρη η παρουσίαση στο Φεστιβάλ Βερολίνου της ταινίας «Μνημείων άνδρες» με τη συμμετοχή των Τζορτζ Κλούνι, Ματ Ντέιμον, Μπιλ Μάρεϊ, Ζαν Ντιζαρντέν, Μπομπ Μπάλαμπαν, Τζον Γκούντμαν, Χιου Μπόνβιλ, και του «δικού μας» Δημήτρη Λεωνίδα, αναλώθηκε σε χαλαρά αστειάκια.

Λογικό, μιας και ελάχιστοι έκαναν μια ερώτηση ουσίας στον ίδιο ή στους άλλους (που αγνοήθηκαν πλήρως!). Αντιθέτως, ακούστηκαν τα ίδια και τα ίδια περί της γοητείας του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή.

Το θέμα με τα Γλυπτά, πάντως, πήρε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από τις προβλεπόμενες. Σε τέτοιο βαθμό που πέρασε εντελώς απαρατήρητο από τις εφημερίδες το επεισοδιακό… έμφραγμα δημοσιογράφου κατά τη διάρκεια της πρώτης, πρωινής προβολής του «Μνημείων άνδρες» στο Berlinale Palast που, φυσικά, διεκόπη προκαλώντας μικρή αναστάτωση.

Πάνω από 1.800 αναρτήσεις της είδησης με μεγάλα ρεπορτάζ μετρήσαμε μέχρι χθες, με βάση εκείνη την ατάκα του Κλούνι, στα διεθνή και πολύγλωσσα ιστολόγια και σε σελίδες μέσων ενημέρωσης σε ολόκληρο τον κόσμο. «George Clooney believes that Britain should loose it’s Marbles» (λογοπαίγνια μεταξύ τού «ο Κλούνι πιστεύει ότι η Βρετανία πρέπει να χάσει τα Μάρμαρά της – τα Γλυπτά του Παρθενώνα» και του «να τα χάσει», εν γένει), ήταν ο τίτλος του βρετανικού «Ιντιπέντεντ».

Ο πρόεδρος της βρετανικής επιτροπής για τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό και τα Μέσα Ενημέρωσης Τζον Γουίτινγντεϊλ μάταια έσπευδε να τα μαζέψει, σε επίσημη ανακοίνωση που αναγκάστηκε να κάνει, για να «προστατεύσει» το Βρετανικό Μουσείο που έχει στην κατοχή του τα λεηλατημένα από τον λόρδο Ελγιν Γλυπτά του Παρθενώνα: «Είμαι μεγάλος θαυμαστής του Τζορτζ Κλούνι, αλλά μάλλον δεν γνωρίζει την ιστορία των Ελγινείων ούτε και πώς τα απέκτησε η Βρετανία. Υπάρχει μάλιστα ισχυρό ρεύμα υπέρ της παραμονής των Γλυπτών εδώ».

«Ο Τζορτζ Κλούνι καλεί τη Βρετανία να επιστρέψει τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα» ήταν ο τίτλος-απάντηση του βρετανικού «Μέτρο». Και ο «Χόλιγουντ Ριπόρτερ»: «Ο Τζορτζ Κλούνι λέει στη Βρετανία να επιστρέψει θησαυρούς τέχνης στην Ελλάδα».

Ως προς την ταινία του Κλούνι, στην Μπερλινάλε, τα ευχάριστα νέα ήταν ότι –ευτυχώς –ο άνθρωπος που έπαθε έμφραγμα κατά τη διάρκεια της προβολής τη γλίτωσε. Αν όμως το ίδιο είχε συμβεί στη προβολή του (αλογόκριτου) «Nymphomaniac» του Λαρς φον Τρίερ, το περιστατικό θα βρισκόταν σε κάθε πρωτοσέλιδο: «Ακραία ταινία σκοτώνει κριτικό!». Δυστυχώς, η τελευταία ταινία που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Τζορτζ Κλούνι, δεν είναι επαρκής για να προσφέρει έντονες συγκινήσεις. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το ανιαρό φιλμ καταπιάνεται με τη δράση μιας επίλεκτης διμοιρίας που την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναλαμβάνει να διασώσει κλεμμένα καλλιτεχνικά αριστουργήματα από τα χέρια των Ναζί. Από το πρώτο λεπτό γίνεται ολοφάνερο πως ο Κλούνι, ως σκηνοθέτης, θέλει να μας παραπέμψει στη χρυσή εποχή των περιπετειών «εν καιρώ πολέμου» όπως η «Μεγάλη απόδραση» ή «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» (τα οποία άλλωστε ανέφερε και ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου). Και ενώ δείχνει να έχει μελετήσει το είδος σε επίπεδο κατασκευής, το τελικό αποτέλεσμα είναι άψυχο δίχως καμιά νοστιμιά, πέραν δύο σκηνών (να ‘ναι καλά ο Μπιλ Μάρεϊ), η επίγευση των οποίων χάνεται στις δυόμισι ώρες που διαρκεί.