Αχθος έλεγαν οι αρχαίοι το βάρος. Και έχθος έλεγαν την έχθρα, το μίσος. Γι’ αυτό απεχθές είναι αυτό που βαθιά αποστρεφόμαστε, το μισητό. Επαχθές είναι αυτό που μας βαραίνει, το δυσβάσταχτο.

Ο όρος απεχθές χρέος αποδίδει στα ελληνικά το αγγλικό odious debt (από το λατινικό odium που σημαίνει μίσος) και αναφέρεται στο χρέος που δεν θα έπρεπε να βαρύνει ένας κράτος επειδή το συνήψε ένα παράνομο καθεστώς (δικτατορία, δύναμη κατοχής) για λόγους ξένους προς το δημόσιο συμφέρον. Επαχθή λίγο-πολύ είναι όλα τα χρέη.

Οι λέξεις βέβαια είναι συμβάσεις. Σημαίνουν ό,τι θέλουμε εμείς. Τα νοήματα –ιδίως τα υψηλά νοήματα –δεν υποκύπτουν εύκολα στις συμβάσεις της γλώσσας. Γι’ αυτό ας μην είμαστε σχολαστικοί. Ας ακούσουμε τον μύστη των νοημάτων Δημήτρη Στρατούλη (την Πέμπτη στο «Κοινωνία ώρα Mega»): «Επαχθές, ξε-επαχθές», είπε ο Στρατούλης, «το μεγαλύτερο μέρος του χρέους πρέπει να διαγραφεί». Και μετά πείτε το εσείς όπως θέλετε.

Τελευταία Νέα