Οπως λένε μεταξύ τους και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ με την Iνγκριντ Μπέργκμαν εκεί περί το τέλος της ταινίας «Καζαμπλάνκα», «θα έχουμε πάντα το Παρίσι». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει περάσει τον Ατλαντικό αφού νέος σταθμός της περιοδείας του είναι η Ουάσιγκτον, όπου συναντάται αύριο με τον αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι. Ωστόσο, τόσο η σημειολογία όσο και η ουσία της συνάντησης του Βενιζέλου με τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς υπενθυμίζουν ότι η Γαλλία και η Ελλάδα είναι δύο χώρες που δεν έχουν έρθει αντιμέτωπες ποτέ στην Ιστορία. Αποτελεί ευτυχή σύμπτωση ότι σε γαλλικό έδαφος, στο Στρασβούργο όπου συνέρχεται το Ευρωκοινοβούλιο, εκφωνεί και την κλασική ομιλία του προεδρεύοντος της ΕΕ ενώπιον των ευρωβουλευτών ο Αντώνης Σαμαράς. Εχοντας διατελέσει –πέραν όλων των άλλων που έχει ζήσει στην καριέρα του –και ευρωβουλευτής της ΝΔ την περίοδο 2004-2007, ο Πρωθυπουργός έχει ένα πρόσθετο πλεονέκτημα, γνωρίζοντας την ψυχολογία του ακροατηρίου του.

Η διπλή έξοδος Σαμαρά – Βενιζέλου, μετά τις αλλεπάλληλες μεταξύ τους συναντήσεις του περασμένου Σαββατοκύριακου, δίνει το στίγμα μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να βγει από την αιθαλομίχλη της ελληνικής πολιτικής. Και να δοκιμάσει –ή μάλλον, να αναδείξει –τις δυνάμεις της σε μεγάλα γήπεδα. Ειδικά ο Βενιζέλος που καμιά φορά είναι σαν βασιλιάς Ληρ ενός ΠαΣοΚ κατακερματισμένου από τη μιζέρια και τον φθόνο, το έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Το κόμμα του δεν είναι πάντα το καλύτερο σκηνικό για να τον πλαισιώσει. Η ελληνική προεδρία προσφέρει ευκαιρίες σε ένα διεθνές περιβάλλον, όπου τα σημεία αιχμής της ατζέντας –η Συρία και το Ιράν –που ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή μας. Πολιτικός που μέχρι να αναλάβει το χαρτοφυλάκιο Οικονομικών το 2011-12 δεν είχε βγει πολύ από τη χώρα, ο Βενιζέλος θέλει να βάλει στην γκάμα του τα εξωτερικά, όπως έβαλε και την οικονομία. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι το ξεκίνημα νέων συνομιλιών στο Κυπριακό μπορεί να είναι άγονο και οι επαφές μεταξύ ελληνικού και τουρκικού ΥΠΕΞ για τα διμερή άγνωστες στο ευρύ κοινό, αποτελούν όμως κρίσιμες θεματικές με την οπτική της Ουάσιγκτον.

Κάπως έτσι λοιπόν θα τρέξουν τα πράγματα το εξάμηνο αυτό. Οι εικόνες από το εξωτερικό θα παρεμβάλλονται και συχνά θα θαμπώνουν –όπως η μπαρόκ διακόσμηση του Κε ντ’Ορσέ –την γκρίζα εσωτερική επικαιρότητα. Το ζητούμενο όμως είναι –μια και πιάσαμε προηγουμένως τον Σαίξπηρ –να μην αποδειχθούν όλα αυτά: «Λόγια, λόγια, λόγια». Η ελληνική προεδρία θα πρέπει να δώσει ένα στίγμα και αυτό δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά διεκπεραιωτικό. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική πλευρά το έχει αντιληφθεί αυτό και το επιδιώκει διαρκώς. Φαίνεται στις τοποθετήσεις Σαμαρά όπως ξεδιπλώθηκε και στις δηλώσεις Βενιζέλου στο εξωτερικό. Ολα αυτά θα κορυφωθούν την άνοιξη όταν επισημοποιηθούν από τη Eurostat τα δημοσιονομικά στοιχεία του 2013 και καταγραφεί το πρωτογενές πλεόνασμα που, κατά εκτιμήσεις, μπορεί να είναι και μεγαλύτερο του αναμενομένου. Τότε θα κάνουμε ταμείο, έστω κι αν η προετοιμασία είναι από τώρα. Ομολογουμένως, προς τις αρχές του καλοκαιριού μπορεί να είναι το φίνις του Μαραθωνίου που, όπως είχε πει ο Σαμαράς στον Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο, η Ελλάδα τρέχει εδώ και αρκετά χρόνια.

Τελευταία Νέα