Δομημένο σε έξι κεφάλαια, τιτλοφορημένα από τις φάσεις του δείπνου (από «Απεριτίφ» έως «Φιλοδώρημα»), το βιβλίο του Κοχ είναι σαφώς επηρεασμένο από τη θεατρική παιδεία του συγγραφέα που τυχαίνει επίσης να είναι ηθοποιός. Μοιάζει εντούτοις σαν δύο βιβλία στη συσκευασία του ενός. Το άλμα που αποτολμά από την κοινωνική σάτιρα, την οποία πολλοί από μας θα προσυπέγραφαν, στις αξίες της Νέας Δεξιάς, είναι λογοτεχνικά παρακινδυνευμένο και κατά την άποψή μου πολιτικά άστοχο. Είναι όμως πιθανότατα γι’ αυτόν τον λόγο που το βιβλίο έγινε τόσο δημοφιλές. Φαίνεται σαν οι αξίες που δόμησαν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να βρίσκονται θρυμματισμένες στο έδαφος, ενώ η άνεση με την οποία αιτιολογούνται τα εγκλήματα στο όνομα της κοινωνικής εκκαθάρισης, και μάλιστα διά στόματος και χειρός καλλιεργημένων μεσοαστών, προκαλεί ανατριχίλα. Μήπως εντέλει ο Κοχ έκανε διάνα ως προς τις μύχιες σκέψεις της μεγάλης πλειοψηφίας των Ευρωπαίων; Θα ήταν ανατριχιαστικό, αλλά η επιτυχία του βιβλίου αποδεικνύει πως είναι ολωσδιόλου πιθανό.

Τελευταία Νέα