Αναζήτηση
Στο κοίλον που έως πριν από 1.700 χρόνια είχαν καθήσει ο Φίλιππος Ε’ της Μακεδονίας και ο στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας Φιλοποίμην, στο θαμμένο και ξεχασμένο θέατρο της αρχαίας Μεσσήνης, ηλικίας 2.300 ετών, με την εντυπωσιακή θέα στον κάμπο της Καλαμάτας, ήχησαν για πρώτη φορά έκτοτε, το βράδυ του Σαββάτου, μελωδίες του Βέρντι, του Πουτσίνι, του Τζορντάνο, του Λεονκαβάλο. Ακούστηκαν οι ιστορίες του Ιάγου, της κολομπίνας Νέντα, του γάλλου υπηρέτη και επαναστάτη Σαρλ Ζεράρ, της αρτίστας Φλόρια Τόσκα και του γελωτοποιού Τόνιο, χάρη στο γκαλά όπερας με το οποίο εγκαινιάστηκε το αναστηλωμένο (χάρη σε προσπάθειες ετών του ομότιμου καθηγητή Αρχαιολογίας και ανασκαφέα του Πέτρου Θέμελη) μνημείο.
Ο ντόπιος (Καλαματιανός) βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς, η ρουμανικής καταγωγής σοπράνο Τσέλια Κοστέα φρόντισαν γι’ αυτό –μαζί με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τον δραστήριο διευθυντή της Βασίλη Χριστόπουλο, χάρη στη σύμπραξη ΚΟΑ και Λυρικής Σκηνής, στις προσπάθειες της εταιρείας πολιτών Διάζωμα και του Σταύρου Μπένου και τη συμβολή του Δήμου Μεσσήνης, της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του υπουργείου Πολιτισμού.
Τα εγκαίνια του θεάτρου (για τα οποία κάποιοι, άστοχα και επίμονα, χρησιμοποίησαν τον χριστιανικό όρο «θυρανοίξια») είχαν όραμα και πολλή δουλειά, όπως είπε με πολύ τρακ, από μικροφώνου, ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης. Αλλά και το δικό τους παρασκήνιο και άθλο προετοιμασίας μέσα στα σχεδόν απρόσιτα βουνά. Εγινε αισθητή η έλλειψη καταλυμάτων για τη φιλοξενία των σχεδόν 2.500 (αρχικά) θεατών, ειδικά όταν κάποιοι απέφυγαν την Καλαμάτα, που απέχει κοντά 30 χιλιόμετρα, λόγω μιας –ακυρωθείσας τελικά –διαδήλωσης χρυσαυγιτών.
Πάντως, οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν κυκλοφοριακό χάος στην κατάβαση των οκτακοσίων και πλέον αυτοκινήτων και πούλμαν από την εύφορη πλαγιά του όρους Ιθώμη δεν επαληθεύθηκαν. Η δε είδηση πως μια θεατής στραμπούληξε, αν όχι ράγισε, το πόδι της βγαίνοντας που έφθασε στην παρέα του περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρου Τατούλη έγινε δεκτή με τη σιβυλλική ατάκα «Δεν υπάρχει πόλεμος (;) δίχως απώλειες»…
