Το φως του ήλιου τ’ αυγουστιάτικου αφανίζει τα πάντα. Το καλοκαίρι φθίνει απαλά προς το φθινόπωρο και το ποδόσφαιρο αντρειεύει προς τον χειμώνα. Κι όπως κάθε καλοκαίρι, οι ίδιες εικόνες, οι ίδιες ειδήσεις τα ίδια σχόλια, το ίδιο κι απαράλλαχτο αποτέλεσμα. Στην εξοχή του ποδοσφαίρου μας δεν υπάρχουν στέγες στις ομάδες. Τα βλέπεις πια όλα, τα μελετάς και σαν τίμιος και αντικειμενικός οπαδός τα διυλίζεις στον νου σου για να βγάλεις τα προϊόντα που θα σου κρατήσουν συντροφιά για μια σεζόν.

Τι είδαμε και φέτος; Μια καλοκαιρινή ταινία, ελαφριά, εύπεπτη, έτσι για να μην σου χαλάσει το στομάχι με αγωνία και προσμονή, εν μέσω θέρμης και καταχνιάς. Ο Ολυμπιακός πρόσθεσε κι άλλους ισπανόφωνους στο ρόστερ του με κορυφαία άφιξη εκείνη του Σαβιόλα. Η συμπαθής καστανόξανθη διερμηνέας θα έχει την περισσότερη δουλειά απ’ όλους στο Λιμάνι. Επίσης όπως κάθε χρονιά το ίδιο όνειρο ξυπνάει τις ίδιες λέξεις που χαϊδεύουν τα αυτιά όσων πιστεύουν στα θαύματα: η πορεία στην Ευρώπη και ένας τελικός που τελικώς πάντα γίνεται εφιάλτης. Το πρωτάθλημα κρατημένο στο κόκκινο και γι’ αυτή τη σεζόν με το ενδιαφέρον να δείχνει υποθερμίες. Και τα στοιχήματα πια δίνουν και παίρνουν: θα κάνει παρέλαση ο Μίτσελ ή τα πρωτοβρόχια θα τον βρουν να βλέπει ταυρομαχίες, αναπολώντας το ένδοξο παρελθόν του; Ενα είναι το στάνταρ στον Ολυμπιακό: ο Μαρινάκης είναι θεός, όπως είπε και ο Τζιμπούρ και αν έχεις έναν θεό στο τιμόνι σου, μη φοβάσαι τους δαίμονες…

Στον Παναθηναϊκό έφτασαν κάτι άγνωστοι σαν από βάρκα κατατρεγμένων μεταναστών στ’ ανοιχτά της Λέσβου σηματοδοτώντας μιαν απρόβλεπτη χρονιά. Αλλοι μιλούν για καταιγίδες κι άλλοι οραματίζονται ηλιόλουστες μέρες για το Τριφύλλι, που πασχίζει να επιβιώσει σε σκληρά χώματα. Σκληρά τα χώματα, λοιπόν, σκληρή και η κόντρα με τον Ολυμπιακό, σκληρή κι η τύχη που περιμένει τον Αλαφούζο αν πάει ακόμα μια χρονιά στα βάθη της θάλασσας…

Οριακή χρονιά το 2014, όχι γιατί συμπληρώνονται 100 ακριβώς χρόνια από την κήρυξη του Α’ Μεγάλου Πολέμου, αλλά γιατί συμπληρώνονται ακριβώς 20 χρόνια από τότε που η ΑΕΚ πανηγύρισε τίτλο. Τα παιδιά γινήκανε άνδρες και οι άνδρες μεσόκοποι και το παραμύθι κρατάει ακόμη: η Μεγάλη Ιδέα και ο Μαρμαρωμένος Τίγρης σε νέες περιπέτειες, αυτή τη φορά στα κατσάβραχα της Γ’ Εθνικής και στα λιοπύρια της αβεβαιότητας. Γιατί καλά είναι τα λόγια τα μεγάλα άλλα η εποχή δεν ευνοεί λεονταρισμούς, έστω και από τίγρεις… Οι οπαδοί της ΑΕΚ αναμένουν έργα και η Αγια-Σοφιά τούς αφήνει παγερά αδιάφορους, έχοντας το παράδειγμα της Λάρισας, που με τη δική της «Αγια-Σοφιά» με το φράγκικο όνομα AEL FC Arena έμεινε κι αυτή να βολοδέρνει στις ατραπούς των οικονομικών που την οδήγησαν τελικά στην ίδια με τους Κιτρινόμαυρους κατηγορία.

Τι πλούσιο ενδιαφέρον στον πρωτάθλημά μας; Σαν την ταινία του Χίτσκοκ, «Τα πουλιά», που πριν από τριάντα χρόνια σού προκαλούσε δέος και τώρα γέλιο και θυμηδία.

Ο ΠΑΟΚ, για παράδειγμα, πελαγοδρομεί από το 1985 αναζητώντας ένα πρωτάθλημα. Ο Ιβάν Σαββίδης, ο επονομαζόμενος και Τρομερός, τον μόνο τρόμο που έχει είναι να μείνει και φέτος στα κρύα του βαρδάρη. Οι της Τούμπας οπαδοί δεν ξέρουν από τούμπες και ό,τι ζητούν το θέλουν… χθες. Το αύριο τρομάζει τον Ιβάν και ο Ιβάν το αύριο. Κι αν πιάσεις και πας παρακάτω; Αρης; Αστέρας Τρίπολης; Πανιώνιος; Οι νεοφερμένοι Απόλλων και Καλλονή; Ούτε αρώματα από Γαλλία ούτε καρυκεύματα από Ισπανία ούτε γεύσεις από αγγλικό πρωτάθλημα ή ιταλικό. Ξαναζεσταμένα γεμιστά και μπάμιες με σαλάτα και φετούλα, από τις φθηνές, φαίνεται να έχει το μενού για τον χειμώνα. Η καλή μέρα απ’ το πρωί δείχνει την εξέλιξή της και αν κάποιοι πιστεύουν πως ο «θεός Μαρινάκης» ανασταίνοντας τον Σαβιόλα θα φέρει την ανάσταση και σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο πλανώνται.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι, λοιπόν και αφήστε τα τζιτζίκια στο τραγούδι τους. Και οι μέρμηγκες, αν το μπορούσαν, τη ζωή του τζίτζικα θα ζούσαν…

Τελευταία Νέα