Αναζήτηση
Το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το βράδυ της Τετάρτης πάλλονταν στους ρυθμούς και τα μηνύματα του Ρότζερ Γουότερς και της παρέας του.
Από νωρίς το απόγευμα άρχισαν να συρρέουν άτομα κάθε ηλικίας.Στη διαδρομή για το ΟΑΚΑ σε ένα βαγόνι του ΗΣΑΠ άκουγα τη συνομιλία παππού και εγγονού να μιλάνε για το συγκρότημα των Pink Floyd.
Το μάτι μου «συνέλαβε» 15αρηδες, αλλά και 70ρηδες. Μπορεί και… μεγαλύτερους. Ολοι τους με καλή διάθεση και χαρά (όση μπορεί κανείς να διαθέτει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς) περίμεναν να ακούσουν και να δουν τον Γουότερς να χτίζει τον τοίχο και μετά τα τον χαλάει σε ένα φαντασμαγορικό και γεμάτο μηνύματα σόου, με τραγούδια που έχουν μείνει επίκαιρα, παρά το πέρασμα του χρόνου.
Χαρακτηριστικά της βραδιάς, που έκαναν αίσθηση ήταν τα εφέ, ο τέλειος ήχος, τα μηνύματα ενάντια στον πόλεμο και και την καταπίεση. Μηνύματα για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και κατά της κρατικής τρομοκρατίας.
Ομορφη εικόνα της βραδιάς ήταν να βλέπεις τους πιτσιρικάδες με τη ζωντάνια και την «φρεσκάδα» τους να σιγοψιθυρίζουν σχεδόν όλα τα τραγούδια του προγενέστερου γι’ αυτούς συγκροτήματος.
Και ναι… ακριβώς στις 9.30 το βράδυ η συναυλία άρχισε. Ο Ρότζερ Γουότερς μετά από την καθιερωμένη εισαγωγή υποδέχθηκε τους Ελληνες στα ελληνικά.
Όπως το 2011, έτσι κι φέτος μίλησε στη γλώσσα μας ξεσηκώνοντας τους 40.000 και πλέον φίλους του συγκροτήματος.
«Γεια σου Αθήνα», είπε ο Γουότερς. «Καλώς όρισες. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ», συνέχισε πάντα στα ελληνικά. «Ευχαριστώ. Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά από τη χορωδία. Σας ευχαριστώ. Ησασταν φοβεροί. Εντάξει. Θα ήθελα να αφιερώσω αυτή τη συναυλία στον Ζαν Σαρλ ντε Μενέζες και την οικογένειά του, για τον αγώνα για αλήθεια και δικαιοσύνη, και σε όλα τα άλλα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Θα σας θυμόμαστε. Είναι δύσκολο. Δεν πειράζει. Τι να κάνουμε».
