Αναζήτηση
Στο κυνήγι των αλβανών δραπετών των φυλακών Τρικάλων εδώ και καιρό δεν βγήκαν μόνον αστυνομικοί-άνδρες της ΕΚΑΜ. Κοντά σε αυτούς, ειδική αποστολή για τον εντοπισμό των δύο αδίστακτων κακοποιών ανέλαβαν και οι βατραχάνθρωποι της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών (ΜΥΑ) του Λιμενικού, τα επονομαζόμενα και «βατράχια».
Επί ημέρες ολόκληρες, στη διάρκεια της νύχτας, τότε που οι καταζητούμενοι ήταν πιο πιθανό να επιχειρήσουν να ξεγλιστρήσουν μέσα στο σκοτάδι, η Ομάδα Ειδικών Επεμβάσεων της ΜΥΑ ήταν το «άγρυπνο μάτι» που αναζήτησε τα ίχνη του εξουδετερωμένου πλέον Μαριάν Κόλα. Και σήμερα ακόμη εξακολουθεί να ψάχνει στα βουνά της Ηπείρου τον άφαντο έως τώρα συνεργό του, τον οπλισμένο Ιλίρ Κούπα. Καμιά τριανταριά συνολικά, χωρισμένοι εκ περιτροπής σε δεκαμελείς ομάδες που ανανεώνονται ανά δεκαήμερο, μετακινούνται πλέον μεταξύ Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας με βάση τον επιχειρησιακό σχεδιασμό. Στήνουν καρτέρι σε πιθανά περάσματα, σε μονοπάτια λαθρομεταναστών ή εμπόρων ναρκωτικών που οδηγούν στην Αλβανία –διεξόδους τις οποίες επί σχεδόν έναν μήνα επιδιώκει να φράξει και η Αστυνομία με αλλεπάλληλα μπλόκα της σε δύσβατες εκτάσεις. Ποντάρει και η ΕΛ.ΑΣ. στη συνδρομή των επίλεκτων αυτών στελεχών του Λιμενικού που είναι ειδικά εκπαιδευμένα σε κάθε είδους ριψοκίνδυνες –και στην ξηρά –αποστολές.
«Τέλη Ιουνίου βρεθήκαμε αρχικά στη Ναυπακτία αναζητώντας τα ίχνη των δραπετών. Ο σκοπός μας είναι έκτοτε υποστηρικτικός στο έργο της Αστυνομίας –αυτή έχει την οργάνωση και τη διοίκηση της επιχείρησης, δίνοντας και σε εμάς τις εντολές. Ουσιαστικά, η ΕΛ.ΑΣ. μάς ζήτησε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Πήγαμε, λοιπόν, εκεί και στήνουμε συνεχώς ενέδρες σε συγκεκριμένα σημεία που κάθε φορά μάς υποδεικνύουν οι επικεφαλής αξιωματικοί της», λέει στα «ΝΕΑ» ο 38χρονος Κώστας (σ.σ.: για ευνόητους λόγους δεν αποκαλύπτονται τα πλήρη στοιχεία του), υπαξιωματικός του Λιμενικού, επί 13 χρόνια στη ΜΥΑ.
ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Οι ενέδρες αυτές, δωδεκάωρης διάρκειας (πριν από τη δύση του ηλίου έως το ξημέρωμα), είναι στρατιωτικής φύσεως, όχι αστυνομικής, εξηγεί με τη σειρά του ο επίσης 38χρονος συνάδελφός του Γιάννης, άρτι αφιχθείς από τις ηπειρωτικές βουνοπλαγιές. «Στην πράξη, εμείς αναλαμβάνουμε να φυλάξουμε έναν συγκεκριμένο δρόμο, μονοπάτι, γεφύρι ή ποτάμι που μας επισημαίνεται ως πιθανό σημείο από όπου οι κακοποιοί ίσως περάσουν. Πάμε, λοιπόν, εκεί προτού σκοτεινιάσει, για να δούμε το πόστο που έχουμε να καλύψουμε, να οργανώσουμε ανάλογα το πλάνο μας, σε συνδυασμό και με τη μορφολογία του εδάφους. Επιτόπου, δηλαδή, εμείς οι ίδιοι πλέον κρίνουμε πώς και πού θα στήσουμε το καρτέρι μας, ώστε αν περάσει από εκεί ο στόχος μας να τον δούμε», σημειώνει. «Πολύ βασικό είναι να στηθούμε έτσι ώστε τα δικά μας πυρά να μη διασταυρώνονται μεταξύ τους, αλλά να έχουμε εμείς τους δραπέτες εν μέσω των διασταυρούμενων πυρών μας. Δεν πρέπει, επίσης, να είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο σημείο. Εν προκειμένω, έπρεπε να έχουμε τέτοια διάταξη ώστε, αν πλησίαζαν οι δύο δραπέτες, ένα ζεύγος μας να τους άφηνε να περάσουν ειδοποιώντας το άλλο ότι αυτοί περνούν. Ετσι, θα έπεφταν στην παγίδα μας, είτε εμπρός είτε και πίσω, εάν επιχειρούσαν να ξεφύγουν», περιγράφει ο Γιάννης.
ΑΘΕΑΤΟΙ. Στο διάστημα των εκτεταμένων αναζητήσεων οι άνδρες της ΜΥΑ λαμβάνουν απαραιτήτως μέτρα για την αυτοπροστασία τους, μένουν αθέατοι και καλυμμένοι απέναντι σε ζωσμένους με Καλάσνικοφ κακοποιούς. Για τον λόγο αυτόν με κλαδιά, δίχτυ παραλλαγής και άλλα πρόχειρα υλικά φροντίζουν να φτιάχνουν αυτοσχέδια υποτυπώδη καταλύματα, ώστε να κρύβονται ή και να διανυκτερεύουν πίσω από έναν βράχο ή θάμνο. Εκεί ακριβώς κάθονται ακίνητοι, έχοντας ωστόσο οπτική επαφή με το σημείο που επιτηρούν. Προηγουμένως καμουφλάρονται ανάλογα. Αλλοι αφήνουν μακρύ μούσι ώστε να «σπάει» το άσπρο του προσώπου τους. Αλλοι φορούν κουκούλα ή καπέλο για να το καλύπτουν, αλλά όχι μόνο. «Φοράμε συχνά στολή παραλλαγής και οπωσδήποτε αλεξίσφαιρο γιλέκο. Στο κεφάλι προστατευόμαστε και από κράνος, στο οποίο είναι προσαρμοσμένο το σύστημα νυχτερινής όρασης (NVG) που πέφτει μπροστά στα μάτια μας και βλέπουμε σαν να είναι ημέρα.
Αναγνωρίζουμε έτσι τα χαρακτηριστικά του στόχου μας, αν αυτός πλησιάσει. Εχουμε, άρα, και πλεονέκτημα: μες στη νύχτα τον βλέπουμε, ενώ αυτός όχι. Και πάνω στο τυφέκιό μας, το M4, έχουμε ειδικά σκοπευτικά συστήματα, που μας επιτρέπουν να σκοπεύουμε μες στη νύχτα», αναφέρει ο Γιάννης.
