Την ανεπάρκεια των κρατικών δομών κοινωνικής πρόνοιας φέρνει για μία ακόμα φορά στο προσκήνιο με τραγικό τρόπο η δολοφονία του τριών μηνών βρέφους από την ίδια τη μητέρα του στην Αχαΐα. Μόλις χθες έγινε γνωστό ότι από το περασμένο φθινόπωρο το Χαμόγελο του Παιδιού είχε καταγγείλει με την ένδειξη του κατεπείγοντος ότι οι συνθήκες διαβίωσης για τα δύο αδελφάκια του άτυχου βρέφους στο σπίτι της οικογένειας, στο Αλεποχώρι Τριταίας, ήταν κάτι παραπάνω από προβληματικές. Επειτα από σχετική καταγγελία που δέχθηκαν στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056, οι υπεύθυνοι του Χαμόγελου είχαν ενημερώσει τις αρμόδιες Αρχές για τη σοβαρότητα της κατάστασης, επισημαίνοντας τον άμεσο κίνδυνο για τη ζωή των δύο δίδυμων αγοριών –ηλικίας 16 μηνών σήμερα –ζητώντας παράλληλα την τάχιστη παρέμβασή τους για την προστασία τους. Ταυτόχρονα, ενήμερο ήταν και το Αστυνομικό Τμήμα Χαλανδρίτσας, περιπολικό του οποίου μετέβη στις 23 Σεπτεμβρίου 2012 στο σπίτι της οικογένειας, διαπιστώνοντας πως όντως τα παιδιά κινδύνευαν. Ωστόσο, οι αρμόδιες προνοιακές υπηρεσίες αδράνησαν.

«Την περίοδο εκείνη η μητέρα ήταν έγκυος στο μωρό αυτό και ταυτόχρονα έκανε χρήση ναρκωτικών! Κι όταν πήγαν σπίτι της κοινωνικοί λειτουργοί, τους έδιωξε…», λέει στα «ΝΕΑ» ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού. Σε σπίτι του οργανισμού φιλοξενούνται από χθες, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, τα δύο άλλα μωρά της 31χρονης, η οποία απολογείται σήμερα για τη δολοφονία του βρέφους, το οποίο αφού το σκότωσε το έβαλε στην κατάψυξη.

Παιδιά μεγαλώνουν με ποντίκια. Την ίδια ώρα ωστόσο, σύμφωνα με τον κ. Γιαννόπουλο, «υπάρχουν πάμπολλες ανάλογες περιπτώσεις ανηλίκων που χρήζουν άμεσης παρέμβασης και κινητοποίησης. Ξέρουμε παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλον γεμάτο κατσαρίδες, όπου ποντίκια τούς έχουν δαγκώσει και κόψει τμήμα από τα αυτιά!

Γνωρίζουμε οικογένειες όπου ο ένας ή και οι δύο γονείς είναι τοξικομανείς ή χρήζουν ψυχιατρικής φροντίδας και κακοποιούν ακόμα και σεξουαλικά τα παιδιά τους. Κι όμως, αυτά τα παιδιά δεν μπορούν συνήθως να πάνε πουθενά: και να θέλουν οι εισαγγελείς ανηλίκων να τα πάρουν από εκεί, δεν έχουν πού να τα στείλουν, οπότε παραμένουν σπίτι τους ή και επ’ αόριστον στα Νοσοκομεία Παίδων! Σώσαμε πέρυσι χιλιάδες παιδιά, όσα μπορούμε τα παίρνουμε, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα αβοήθητα…» τονίζει. «Φανταστείτε ότι σε ολόκληρη την Αττική απασχολούνται αυτή τη στιγμή μόλις 3-4 κοινωνικοί λειτουργοί με τα παιδιά αυτά. Χώλαινε και πριν από την κρίση το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας στην Ελλάδα, αλλά τώρα οι δομές τους είναι πλήρως ανεπαρκείς έως και επικίνδυνες…» υποστηρίζει.