Αναζήτηση
Φοίβη, χαίρε!
Παρακολουθούμε τα πολιτικά δρώμενα της χώρας και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας.
Στο πρόσφατο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όταν εισήλθε ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ακούστηκαν ιαχές: «Να τος, να τος, ο πρωθυπουργός». Τόσο γρήγορα ξέχασαν τον πολιτικό που παρέδωσε τη χώρα αμαχητί στους ξένους δανειστές, αφού πρώτα τη διέσυρε ανά την υφήλιο με ντουντούκες, ότι τάχα είχε παραλάβει μια διεφθαρμένη χώρα…
Συνεχίζουμε με την υστεροφημία του Επιτίμου της ΝΔ Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος εξέδωσε βιβλίο μετά βαΐων και κλάδων. Οι δικαιολογίες τού «εάν» και του «θα» δεν δικαιώνουν κανέναν πολιτικό άνδρα· άλλωστε η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από καλές προθέσεις. Ομολογώ παρ’ όλα αυτά ότι τα τελευταία 50 χρόνια που παρακολουθώ την πολιτική αναγνωρίζω τόσο στον Α. Παπανδρέου όσο και στον Κ. Μητσοτάκη ότι διέθεταν χάρισμα πολιτικού άνδρα, αλλά με αδυναμίες, κάτι σαν την αγελάδα που παράγει γάλα και στο τέλος με ένα λάκτισμα το χύνει.
Επί θητείας Κώστα Σημίτη κάποιοι πολιτικοί λειτουργούσαν ως τρωκτικά. Σήμερα κάποιοι υπόδικοι απειλούν θεούς και δαίμονες γιατί τόλμησαν να τους ελέγξουν. Τον δε Κωστάκη Καραμανλή τον νεότερο, που διέθετε αταραξία Βούδα, σήμερα κάποιοι ευεργετημένοι τον προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πρόσφατα σύσσωμη η πολιτική οικογένεια γιόρτασε τα 15 χρόνια από την απώλεια του εθνάρχη Κ. Καραμανλή με κόλακες από όλες τις παρατάξεις. Ο Κ. Καραμανλής ως έμπειρος πολιτικός έπρεπε να γνωρίζει ότι η χώρα απέχει ενός συγκροτημένου κράτους κι εκεί έπρεπε να ρίξει το βάρος για να διορθώσει τις παθογένειες που λειτουργούσαν ως τροχοπέδη.
Επιγραμματικά αναφέρω την άρση της μονιμότητας, την ενοποίηση των Ταμείων, τη μηχανογράφηση, το Κτηματολόγιο. Αντ’ αυτών προχώρησε σε κρατικοποιήσεις όπως των ΔΕΚΟ διογκώνοντας το άσωτο κράτος.
Οπως λέει ο λαός μας, δύο είναι τα θανάσιμα και αθεράπευτα αμαρτήματα: ο τζόγος και η τοκογλυφία. Αυτό είτε πρόκειται για άτομο, είτε για επιχείρηση, είτε για κράτος. Εμείς πέσαμε με χέρια και με πόδια και στα δύο. Το ’99 με αβανταδόρους κυβερνητικά παπαγαλάκια εξανεμίστηκαν στο Χρηματιστήριο κοντά στα 100 δισ. Αργότερα έπαιξαν στον τζόγο των ομολόγων τα αποθέματα των Ταμείων.
Οσο για το δεύτερο αμάρτημα, την τοκογλυφία, από την αρχή του ελληνικού κράτους που δανειζόμαστε πέρασε στο DNA μας και χωρίς δανεικά δεν μπορούμε να ζήσουμε.
Εν κατακλείδι, όλοι οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης χρέωσαν τη χώρα τέσσερις και πέντε φορές παραπάνω από ό,τι αντέχει, χωρίς ελπίδα σωτηρίας.
Σήμερα κάποια ακίνητα αγοράζονται στην τιμή της παράγκας και στην αξία των οικογενειακών ασημικών μάς προσφέρουν καθρεφτάκια· ο επόμενος ρόλος μας φαίνεται πως θα είναι σαν των Χαβανέζων, που παρουσιάζουν φολκλόρ χορούς προς τέρψιν των τουριστών αντί δύο-τριών δολαρίων. Τελικά, μήπως είμαστε μαζοχιστές;
Μαυραειδόπουλος Δημήτριος
Οοοχι, αγαπητέ Δημήτριε, γιατί το λέτε αυτό; Είμαστε η χώρα όπου σουξέ –ταιριαστά με τα δύο αμαρτήματα –γίνονται άσματα όπως «Ερωτά μου τοκογλύφε, γλείφε το κορμί μου, γλείφε»!
«Θωμά, είσαι σπίτι; Παίρνω και μιλάει. Πάμε Χαβάη;»
Αγαπητή Φοίβη,
Πολύ χαρούμενο τον είδα τις προάλλες τον κ. αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιο για θέματα μεταφορών, σε άρθρο στην εφημερίδα σας, τον κ. Slim Kallas (Λιθουανό θυμίζει το όνομά του –εκτός και αν είναι τίποτε μακροσυγγενής της δικής μας μεγάλης αοιδού…).
Το ερώτημα είναι, αφενός, πού ήταν αυτή η Επιτροπή τόσα χρόνια που χιλιάδες ευρωπαίοι ταξιδιώτες έχουμε ταλαιπωρηθεί σε αεροδρόμια και, αφετέρου, τι συμβαίνει όταν κάποιος θέλει να βρει το δίκιο του. Διάβασα για την πενιχρή αποζημίωση που έλαβε επιβάτης αφού αναγκάστηκε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!
Και τι γίνεται με την κοροϊδία που υφίστανται χιλιάδες ευρωπαίοι καταναλωτές, οι οποίοι ονειρεύονται ταξίδια με τα λεγόμενα awards tickets (εισιτήρια επιβράβευσης); Μαζεύουν χιλιάδες μίλια και περιμένουν χρόνια να κάνουν δωρεάν ταξίδι πληρώνοντας δήθεν μόνο τους φόρους –τελικά κάθε αεροπορική εταιρεία καθορίζει το «δικό της» ποσό φόρων για το ίδιο ακριβώς ταξίδι, τα δε εισιτήρια που προσφέρονται είναι ελάχιστα, για ορισμένες μόνον πτήσεις.
Τελευταία, γερμανική αεροπορική εταιρεία λογαριάζει ένα μίλι για κάθε 10 ευρώ που πιστώνεται η πιστωτική μας κάρτα, εκτός από τα ευρώ της φορολογίας εισοδήματος και άλλων χαρατσιών που αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε σε δόσεις. Τα ευρώ δηλαδή αυτά θεωρούνται «άλλης κοπής»;
Τι να κάνεις, Φοίβη μας; Καπιταλισμός είναι αυτός και, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει επικρατήσει παγκοσμίως. Ας οψόμεθα εμείς οι αυτοπροσδιοριζόμενοι «αριστεροί, κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες κ.λπ.» που τα ‘χουμε κάνει ολίγον θάλαττα…
Κυριάκος Παπαϊωάννου
Δεν διαβάσατε, αγαπητέ Κυριάκο, και την άλλη είδηση περί αερομεταφορών, με την εισήγηση που προβλέπει μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις στα αεροδρόμια για επιβάτες που καθυστερούν οι πτήσεις τους, αλλά και τη δυνατότητα διόρθωσης στα εισιτήρια λαθών στο όνομα. Οσο για τα εισιτήρια επιβράβευσης, αν έχει πια κάποιος να κάνει τόοοσα ταξίδια για να πάρει μπόνους, ε, δεν θα κολλήσει στην επιβράβευση…
