Τα μετάλλια που έχει κατακτήσει σε Ελλάδα και εξωτερικό έχει καιρό να τα μετρήσει. Αλλα τα έχει στο σπίτι του και άλλα διακοσμούν το πατρικό του. Είναι τόσο πολλά άλλωστε. Με εξαίρεση την περίοδο 1999-2002, οπότε δεν συμμετείχε στα πανελλήνια πρωταθλήματα, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι ανελλιπώς από το 1996 ο πρωταθλητής Ελλάδος στα +87 κιλά στο τάε κβον ντο. Εχει πάρει και χρυσό ευρωπαϊκό το 2008 και χρυσό παγκόσμιο και ευρωπαϊκούς τίτλους ως έφηβος. Αθλητής του συλλόγου Μέγας Αλέξανδρος της Θεσσαλονίκης, μετρά ήδη τρεις συμμετοχές σε Ολυμπιακούς και ετοιμάζεται να πάρει μέρος και τώρα. Με τη διαφορά πως αυτή δεν θα είναι απλά άλλη μία συμμετοχή στη μεγαλύτερη παγκόσμια αθλητική συνάντηση. Θα είναι ο σημαιοφόρος-επικεφαλής της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας, την ερχόμενη Παρασκευή, στο κεντρικό Ολυμπιακό Στάδιο, στο Στράτφορντ του Λονδίνου.

Το ήθελε πολύ να μπει πρώτος απ’ όλους με την ελληνική σημαία στα χέρια. Δεν ήταν, όμως, και σίγουρος πως θα το πετύχαινε, μια και άλλοι σπουδαίοι αθλητές, όπως οι πολίστες, δίνουν επίσης τέταρτη φορά το «παρών» σε Ολυμπιακούς. Το ομόφωνο, ωστόσο, της απόφασης της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής τον κάνει σήμερα ακόμα πιο ευτυχισμένο, που ένα παιδικό όνειρό του παίρνει σάρκα και οστά. Να βαδίσει, όπως λέει, και ο ίδιος στα χνάρια του Πύρρου Δήμα και των άλλων μεγάλων αθλητών, τους οποίους νεότερος έβλεπε στην τηλεόραση ως σημαιοφόρους…

ΘΕΜΑ ΗΜΕΡΑΣ. Ούτως ή άλλως, κάθε συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι για τον Αλέξανδρο ιδιαίτερη. Το 2000 γιατί ήταν η πρώτη του συμμετοχή. Το 2004 αγωνιζόταν μπροστά στο ελληνικό κοινό. Και το 2008, με τον αέρα του αργυρού μεταλλίου που είχε ήδη κρεμάσει στο στήθος του τέσσερα χρόνια πριν, ένιωθε την ανάγκη να επιβεβαιώσει την αξία του. Οπως και να ‘χει, ρουτίνα για τον 33χρονο αθλητή οι Ολυμπιακοί δεν αποτελούν ποτέ. Είναι απλά «γνώριμες καταστάσεις», στις οποίες ξέρει πια πώς να ανταποκρίνεται. Και τη φορά αυτή στόχος του θα είναι – τι άλλο; – το βάθρο, για την ακρίβεια το ψηλότερο σκαλί του. Ελπίζει μονάχα να είναι έως και την τελευταία αναμέτρησή του υγιής. Να σταθεί και λιγάκι τυχερός, στις 5 Αυγούστου, όταν κληρωθούν οι αντίπαλοί του. Ολα θα κριθούν το Σάββατο 11 Αυγούστου. Τότε θα κληθεί να αντιμετωπίσει έως και πέντε αντιπάλους στη σειρά, αν φτάσει στον τελικό. Και πάλι, πιθανόν, να βρει μπροστά του εκεί τον Νοτιοκορεάτη Ντονγκμίν Τσα, από τον οποίο ηττήθηκε με οριακό 5-4 στον τελικό το 2008, στην Κίνα. Σε εκείνη τη διοργάνωση ο Αλέξανδρος ήταν αγωνιστικά καλύτερος από ποτέ. Με οδηγό του αυτήν ακριβώς την απόδοση, οπλισμένος πλέον και με την ανάλογη εμπειρία, φιλοδοξεί να πιάσει και τώρα στάνταρ ανάλογα. Τώρα, μάλιστα, θα αγωνιστεί και με το νέο σύστημα: θα φορά ηλεκτρονικό θώρακα, που μετρά με ακρίβεια, δίκαια – όχι όπως σε προηγούμενους αγώνες του – τα χτυπήματα-πόντους των αθλητών. Πιστεύει ακλόνητα πως θα του βγει σε καλό όλη αυτή η εντατική προετοιμασία του. Αφησε το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη και κατέβηκε οικογενειακώς στην Αθήνα από τον Ιανουάριο, ώστε να έχει διαρκώς δίπλα του τον προπονητή του, Κώστα Τζιδημόπουλο, και τον γυμναστή του, Παναγιώτη Τσακλή. Επί ένα δίωρο, πρωί-βράδυ, ανέβαζε μέχρι πρότινος ρυθμούς, ρύθμιζε και τις τελευταίες λεπτομέρειες της τακτικής του. Αλλά να αγχωθεί δεν θέλει. «Μπορεί να κάνεις και τέσσερα χρνια προπόνηση για Ολυμπιακούς, αλλά παρ’ όλα αυτά να χάσεις στον πρώτο κιόλας αγώνα σου, μέσα σε μόλις έξι λεπτά να πάνε οι κόποι σου χαμένοι! Πρέπει, λοιπόν, να ξεπεράσεις προκαταβολικά αυτό το άγχος, να συγκεντρωθείς. Είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα αν το καταφέρεις. Ευτυχώς, εγώ μπορώ και απομονώνομαι από αρνητικές σκέψεις…» λέει ο ίδιος παραμονές των 30ών Ολυμπιακών.

Γι’ αυτό, άλλωστε, και συνέχισε σε υψηλό επίπεδο μετά και τον σοβαρό τραυματισμό του. Κατάφερε να αφήσει στην άκρη όλα τα δυσάρεστα που αντιμετώπισε στο παρελθόν. «Μάνα, το έσπασα!» τον έπιασε και ο τηλεοπτικός φακός να λέει με πόνο το 2000 στο Σίδνεϊ, ενώπιον των σοκαρισμένων θεατών. Τότε δεν είχαν περάσει παρά μόλις δέκα μήνες από τη στιγμή που είχε ξανασπάσει στο ίδιο σημείο και πάλι το δεξί πόδι του, σε τροχαίο. Στην ουσία, δεν ήταν τόσο γρήγορα έτοιμος να επανέλθει από τέτοιο συντριπτικό κάταγμα στην κνήμη. Με γύψο για δυόμισι μήνες, ίσα που περπατούσε όταν ξεκινούσε προετοιμασία επτάμηνης διάρκειας, για να προλάβει το Πεκίνο. Το πλήρωσε, ωστόσο, μετέπειτα, μένοντας εκτός δράσης για δυο χρόνια. Τώρα, ευτυχώς, το πόδι του είναι «σιδερένιο». Τώρα είναι, λέει, που κάτι χρωστά στον εαυτό του…

ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Εξω από το ταπί ο αθεράπευτα Αρειανός Αλέξανδρος, ο Αλέξης για τους φίλους του, δηλώνει «απλός, φυσιολογικός» άνθρωπος. «Ξεχωρίζει για το ήθος του, είναι κόσμημα για το άθλημα. Τώρα, μάλιστα, που μεγαλώνει, είναι ακόμα πιο σοβαρός και ώριμος…» τον σκιαγραφεί ο προπονητής του, Κώστας Τζιδημόπουλος, που τον έχει πλάι του δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Επαγγελματικά, ο δις αργυρός Ολυμπιονίκης είναι πυροσβέστης. Στον ελεύθερο χρόνο του δύσκολα αποχωρίζεται την κιθάρα του, με τίποτα τα αγαπημένα του videogames. Ως και στο Λονδίνο θα τα πάρει, για να αποφορτίζεται. Μαζί του κουβαλά διαρκώς και την αγάπη του κόσμου. Καμαρώνει που σε ένα αγώνισμα μη ιδιαιτέρως προβεβλημένο είναι από τους λίγους που τυγχάνουν αυτής της αποδοχής από το φίλαθλο κοινό. Μάλιστα, η προσπάθειά του είχε και οικονομική ανταμοιβή, στο μέτρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού, χάρη στα πριμ των ολυμπιακών του μεταλλίων. Από το 2000 έχει και την Εθνική Τράπεζα ως χορηγό του, τώρα στο Λονδίνο έχει και την ΕΚΟ στο πλευρό του. Μετά το Λονδίνο, πάντως, πιθανόν να ρίξει αυλαία ως αθλητής. Θα δει πώς θα είναι τότε το σώμα του και θα αποφασίσει. Δεδομένο, πάντως, είναι πως το σκέπτεται να ανοίξει δική του σχολή στο τάε κβον ντο. Είναι κυριολεκτικά τρόπος ζωής γι’ αυτόν το άθλημά του από τριών χρόνων, δίπλα στον προπονητή σήμερα πατέρα του, τον Γιώργο. Πολύ πιθανόν, μάλιστα, στα επόμενα χρόνια να κληθεί και ο ίδιος να το διδάξει στον δεκαέξι μηνών τώρα γιο του, Φίλιππο, που ήδη του έχει αλλάξει τη ζωή. Εκτός πια κι αν ο μικρούλης προτιμήσει το βόλεϊ, όπως έκανε μέχρι πρότινος επαγγελματικά η μητέρα του, Ρούξι Ντουμιτρέσκου…

Τελευταία Νέα