Αυτός ο φτωχός Μεξικανός, αν μπορούσε να πουλήσει τις εικόνες που χαράχτηκαν στο βλέμμα του, θα γινόταν πλούσιος, αλλά το μόνο που μπορεί είναι να τις διηγείται στα παιδιά και τα εγγόνια του.

Και σαν πιάσει να ιστορεί, από τον Μπομπ Μπίμον αρχίζει. Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 ήταν ο Μπομπ Μπίμον! Ο μαύρος αμερικανός αθλητής έκανε κάτι που μόνο 23 χρόνια μετά το μπόρεσε κάποιος άλλος. Ο μαύρος αθλητής που μεγάλωσε με τη γιαγιά του, γιατί έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 8 χρονών, έκανε υπερήφανους όσους τον είχαν φίλο αλλά και τις ΗΠΑ που τον είχαν εκπρόσωπο. Γιατί οι ΗΠΑ πολύ καμαρώνουν όταν οι μαύροι τους σπάνε τα ρεκόρ, όταν οι μαύροι τους σκοτώνονται στους πολέμους, όταν οι μαύροι τους τις βγάζουν ασπροπρόσωπες. Ο Μπομπ ήταν η αστραπή πριν από την καταιγίδα. Πέταξε στα 8,90 μ. και αμέσως μετά ξέσπασε ένα μπουρίνι, σαν να έλεγε ο Θεός «σταματήστε εδώ, οι Αγώνες τελείωσαν!». Αργότερα οι ειδικοί αποφάνθηκαν με ύφος περισπούδαστο: «Κάτι το υψόμετρο του Μεξικού, κάτι ο ελάχιστα μη απαγορευτικός ευνοϊκός άνεμος, κάτι το τέλειο πάτημα, έφεραν το τέλειο άλμα». Και ο Μπομπ υπερέβη τα εσκαμμένα… Ενας ασταθής άλτης με μια ασταθή ζωή, με δύσκολα παιδικά χρόνια, με τη μητέρα του να κακοποιείται από τον σκληρό πατέρα μέχρι τον θάνατό της, με τη γιαγιά να τον καταπιέζει, βρήκε διέξοδο στον αθλητισμό και έκανε το άλμα της ζωής του. Και η ζωή τον τιμώρησε. Ο Μπομπ από τότε ποτέ δεν διακρίθηκε ξανά, ποτέ δεν πήδηξε τόσο μακριά, ποτέ δεν ξαναπήρε μέρος σε μεγάλη διοργάνωση. Η κορυφή του κόσμου τον είχε ζαλίσει κι έχασε τον δρόμο; Μπορεί. Πάντως το ρεκόρ του έμεινε σταθερά στον πίνακα για 23 ολόκληρα χρόνια. Στο Τόκιο ο Μάικλ Πάουελ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, είπε «καιρός είναι να ταράξω τα νερά» και τα τάραξε. Πήδηξε 8,95 μ., αποκαθήλωσε τον Μπίμον από τη χρυσή λίστα και κρατάει ένα ρεκόρ που ήδη είναι 21 ετών. Ο φτωχός Μεξικανός, όμως, εκτός από τον ιπτάμενο Μπίμον εκείνη τη χρονιά είδε και τον Τόμι Σμιθ και τον Τζον Κάρλος να υψώνουν τις μαύρες γροθιές τους στο βάθρο των 200 μ. σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ, είδε ακόμη τη μεγάλη Ιρένα Σεβίνσκα να πετυχαίνει παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μ. Είδε τον πυγμάχο Τζορτζ Φόρμαν, τον κολυμβητή – θρύλο Ρόλαν Μάτες, τον δισκοβόλο – κολοσσό Αλ Ερτερ, τη σπουδαία τσέχα γυμνάστρια Βέρα Κασλάφσκα, είδε, είδε, είδε.

Τώρα, 50άρης πια, ο Μεξικανός μετράει τις εικόνες που τον σημάδεψαν και αν, όπως λένε, τις τελευταίες ώρες της ζωής σου περνάει σαν φιλμ ό,τι έχεις ζήσει, σίγουρα ο ήρωάς μας στο φινάλε του θα παρακολουθήσει ταινία πολύωρη με του Μπίμον το άλμα στους τίτλους της αρχής!

Τελευταία Νέα