Ετσι τιτλοφορεί μια ποιητική συλλογή του ο πριν έναν σχεδόν χρόνο «πληγείς» αγαπημένος φίλος ποιητής Γιάννης Βαρβέρης. Πρόσφατα τον τίμησε η γενέτειρά του, το Λεωνίδιο, τόπος ποιητών, ζωγράφων: Γιώργος Σαραντάρης, Κώστας Ουράνης, Γιάννης Βαρβέρης… Δανείζομαι τον καίριο τίτλο της ποιητικής του συλλογής για να αναφερθώ στη θανατερή λαίλαπα που ενέσκηψε στον χώρο των τεχνών: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Νίκος Γαλιάτσος, Μαίρη Φαρμάκη, Νίκος Απέργης, Βασίλης Τσιβιλίκας, Σμαρούλα Γιούλη, Ντίνος Δουλγεράκης, Νίκος Δαδινόπουλος, Νίκος Βασταρδής, Σοφία Χάνου, Χρήστος Πάρλας, Ζωζώ Ζάρπα, Τάκης Βουλαλάς, Σοφοκλής Πέππας. Με κάποιους συνεργαστήκαμε, συνυπήρξαμε στο θεατρικό σανίδι, στον κινηματογράφο, με κάποιους δεν έτυχε, τι σημασία όμως έχει, της ίδιας οικογένειας παιδιά υπήρξαμε, του ίδιου σιναφιού. Παρόμοιους κόπους, προσπάθειες, όνειρα, ελπίδες γευτήκαμε, ανάλογα χειροκροτήματα, απολαύσεις, απογοητεύσεις εισπράξαμε στο θέατρο της ζωής και της σκηνής. Η ίδια μαγεία, η ίδια δημιουργική έξαρση μας έθρεψε, μας απογείωσε όλους. Μνήμες, σκέψεις πλημμυρίζουν τον νου, συνωθούνται, ζωντανεύουν παλιές και πρόσφατες στιγμές, γεννούν χαμόγελα ευχαρίστησης και χαρμολύπης, η απώλεια πάντα λυπεί, το μοιραίο, αναπότρεπτο τέλος πάντα μαραίνει, σκοτεινιάζει τις ψυχές, κυρίως όταν βλέπουμε τα όρια να στενεύουν. «Είμαστε άνθρωποι πικραμένοι / μεγαλώσαμε κι είμαστε πολύ πικραμένοι» μας θυμίζει ο Γ. Βαρβέρης κι αυτή η στυφή πίκρα όλο και μεγαλώνει, όσο κι αν προσπαθούμε να τη φιλοσοφήσουμε, να την αποδιώξουμε, όλο και μας πνίγει.

Τελευταία Νέα