Ανοιξε το παράθυρο να μπει ο ψηφοφόρος…
(ή μήπως ο ψυχοφθόρος;)
Θα σας μαλώσω, αγαπητή μου Φοίβη, γιατί ξεχάσατε τους φεγγίτες απαντώντας σε επιστολή της προάλλες.
Δεν έβαζαν μόνο από πόρτες και παράθυρα στο Δημόσιο οι πολιτικοί μας. Εβαζαν και από τους φεγγίτες και από οποιαδήποτε άλλη τρύπα μπορούσαν γιους, κόρες, ανίψια, βαφτιστήρια, κομματικούς φίλους και πελάτες και διάφορες άλλες συνομοταξίες ων ουκ έστι αριθμός.
Ακολούθως τους επιδαψίλευσαν παροχές και προνόμια ενίοτε προκλητικά και σκανδαλώδη. Επιδόματα τραγελαφικά όπως επίδομα παρουσίας, έγκαιρης προσέλευσης (λες και δεν ήταν υποχρεωμένοι), επίδομα εργένη, μέχρι επίδομα μη επιδόματος υπάρχει.
Αυτά όλα τώρα τα έχουν βαφτίσει κεκτημένα δικαιώματα και θεωρούνται ιερά και απαραβίαστα. Το κόστος λοιπόν όλων αυτών είναι από τις βασικότερες αιτίες της δημιουργίας του τεράστιου δημοσίου χρέους.
Θα μου πείτε ότι αυτά όλα είναι κοινός τόπος. Σύμφωνοι. Πολλοί όμως, όπως ο κ. Βέργουλας, προσποιούνται άγνοια και αναζητούν συνευθύνες εκεί όπου δεν υπάρχουν.
Τελειώνοντας θέλω να πω ότι κατά τη γνώμη μου το Δημόσιο σε επίπεδο ανθρωπίνου δυναμικού έπρεπε να είναι ένα σώμα ικανών και αναγκαίων με γνώση και εξειδίκευση ώστε να λειτουργεί με επάρκεια και ευρυθμία. Αντ’ αυτού είναι τουλάχιστον σε επίπεδο επιδίωξης «καταφύγιο, απάγκιο, άσυλο» θα έλεγα για όσους θέλουν να αποφύγουν τα ρίσκα και τις ανασφάλειες του ιδιωτικού τομέα, όπου τίποτε δεν σου χαρίζεται και η επιτυχία προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια, δουλειά και αγώνα. Εδώ ραθυμία και ραστώνη δεν υπάρχουν.
Και για την ιστορία: το 1974 (η αναφορά είναι αυστηρά χρονολογική, μακράν εμού κάθε άλλος συνειρμός) το δημόσιο χρέος ήταν 24,6% του ΑΕΠ.
Με εκτίμηση, Νίκος Δετοράκης,
Θεσσαλονίκη
Η τύφλωση της λιμουζίνας
Αγαπητή Φοίβη,
Αφελώς ίσως, ερωτώ όμως. Εχουν περάσει ο κύριος που προΐσταται του υπουργείου με τον βαρύγδουπο τίτλο Προστασίας του Πολίτη και ο κύριος του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης από τον περιβάλλοντα χώρο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50) μέρα μεσημέρι; Κι αν ναι, τι κάνουν γι’ αυτή την άθλια εικόνα του κέντρου της πόλης;
Εκτός κι αν Κέντρο νοείται μόνο το κτίριο της Βουλής που προστατεύεται και η αλληλεγγύη περισσεύει. Εκεί λοιπόν στο κέντρο – επιμένω – της πόλης ανθρώπινα ράκη τοξικομανείς κάνουν χρήση ναρκωτικών, συναλλάσσονται με εμπόρους και πεζοί διέρχονται ανάμεσά τους σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Α, όχι συμβαίνει. Εντός του κτιρίου γίνονται μαθήματα Παγκόσμιας Ιστορίας από την κυρία Ευθυμίου, καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την ευχαριστώ δημόσια για την προσφορά της καθώς ευχαριστώ και τον Δήμο Αθηναίων για την οργάνωση της εκδήλωσης.
Ομως πολλές φορές πηγαίνοντας να παρακολουθήσω τα μαθήματα αυτά ένιωσα ένα αίσθημα ακύρωσης. Διερωτήθηκα αν μπορώ να παρακολουθώ μαθήματα Ιστορίας, να συμμετέχω σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ενώ δίπλα μου αργοπεθαίνουν νέοι άνθρωποι αβοήθητοι από την Πολιτεία και τους πολίτες.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Αλεξάνδρα Παπακώστα
Μα είναι προφανές, αγαπητή Αλεξάνδρα, τι κάνουν οι περιούσιες υπουργάρες μας. Περνούν σφαίρα μέσα στα θωρακισμένα αυτοκίνητά τους και αφού κάποιοι τους ανοίγουν τον δρόμο. Γιατί έχουν δουλειές, πολλές δουλειές και αυτά δεν μπορούν να τα ιδούν…