Τον Θόδωρο Αγγελόπουλο δεν είχα την τύχη ούτε την τιμή να τον γνωρίσω. Οι περισσότερες ταινίες του όμως με γοήτευσαν, οι αργές σκηνές για τις οποίες επικρίθηκε εμένα με χαλάρωναν και ο λόγος του είχε πάντα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κανείς κινηματογράφο για να καταλάβει – ή μάλλον να νιώσει – πόσο σπουδαίος σκηνοθέτης ήταν. Οσο για το αν ήταν τσιγκούνης, ούτε το ξέρω ούτε μ’ ενδιαφέρει.

Τον Δημήτρη Δανίκα τον γνωρίζω καλά, στην ίδια εφημερίδα δουλεύουμε. Ιδεολογικά διαφωνώ σχεδόν πάντα μαζί του, εκτιμώ όμως το πάθος του, τη μαχητικότητά του και τις γνώσεις του. Και υπερασπίζομαι το δικαίωμά του να γράψει εν θερμώ, ή όχι και τόσο εν θερμώ, για έναν μεγάλο διανοούμενο τον οποίο ήξερε προσωπικά. Αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στο εξωτερικό, οι νεκρολογίες που γράφονται στην Ελλάδα για τις σημαντικές προσωπικότητες είναι συνήθως ύμνοι – και πάντα συνοδεύονται από το κλισέ «γίναμε φτωχότεροι». Εκείνος προτίμησε να γράψει για τον Αγγελόπουλο ένα βιωματικό, και στο μεγάλο του μέρος πολύ θετικό κείμενο, στο τέλος του οποίου ανέφερε, ενδεχομένως άκομψα και άκαιρα, κάποιους αρνητικούς χαρακτηρισμούς. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει, να ενοχληθεί, ακόμη και να εξοργιστεί. Μπορεί να απαντήσει στον κριτικό, μπορεί και να τον αγνοήσει. Δεν μπορεί όμως να ζητήσει τη σταύρωσή του.

Τελευταία Νέα