Τρία τα ιδιαίτερα, πρωτότυπα για την εποχή τους, «εργαλεία» του Αγγελόπουλου. Το πρώτο η Ιστορία. Με θέματα από τον Εμφύλιο, την Αντίσταση, τη χούντα. Για πρώτη φορά αυτά τα «απαγορευμένα» θέματα στο ελληνικό σινεμά. Από το 1984 κάνει στροφή και προφητικά επεμβαίνει στη «μετανάστευση» με το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Μετανάστευση εσωτερική και εξωτερική. Κοντά σε αυτά η ιστορική μνήμη. Ολες σχεδόν οι ταινίες του έχουν να κάνουν με τον νόστο (Σεφέρης), την αρχαία τραγωδία (Ατρείδες) και τη μνήμη. Για να εξυπηρετήσει και να διαχειριστεί με τη δική του προσωπική ματιά αυτή τη βαριά θεματολογία επιλέγει τον δρόμο της διαλεκτικής. Ανάμεσα στον Χώρο και στον Χρόνο. Γι’ αυτό προτιμά τις ομιχλώδεις καιρικές συνθήκες. Η ταλαιπωρία και η «κακοδαιμονία» της Ελλάδας στις ταινίες του Τεό αποτυπώνονται με βροχή, ομίχλη και χιόνι. Ετσι, πάει κόντρα στο αιγαιοπελαγίτικο φως του Οδυσσέα Ελύτη. Ετσι, πάει κόντρα στο κινηματογραφικό φολκλόρ. Και έτσι δημιουργεί το δικό του, ποιητικό στυλ. Ποιο είναι αυτό; Η διάχυση των χρόνων. Μεγάλα μονοκόμματα πλάνα (τα λεγόμενα πλαν σεκάνς, δηλαδή μονοκοπανιά, χωρίς μοντάζ, ένα πλάνο μία ολόκληρη σκηνή). Μέσα σε αυτά – όπως συμβαίνει λόγου χάρη στον «Θίασο», την καλύτερή του στιγμή – λαμβάνουν χώρα επεισόδια τόσο από τη δεκαετία του ’30 όσο και από εκείνη του ’40. Γιατί, όπως έλεγε ο ίδιος, «ο κινηματογράφος πρώτα απ’ όλα είναι Εικόνα». Ετσι ακριβώς.

Τελευταία Νέα