Αναζήτηση
Η χρηματοδότηση των κομμάτων
Αλέξανδρος Γ. Παπαδόπουλος, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει τα κόμματα να έχουν τη δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης από ιδιώτες, την ώρα που επιδοτούνται και από το κράτος.
Η λογική της κρατικής επιδότησης είναι πως ο ελληνικός λαός καλύπτει τα έξοδα των κομμάτων ώστε αυτά να μην έχουν ανάγκη ιδιωτικών εισφορών και κατά συνέπεια να μην έχουν οικονομικές εξαρτήσεις από τους υποστηρικτές τους. Αν τα κόμματα δεν έχουν ανάγκη οικονομικής στήριξης από άλλες πηγές, τότε δεν χρωστούν και ανταλλάγματα σε κανέναν.
Στην Ελλάδα όμως τα κόμματα παίρνουν και λεφτά της κρατικής επιχορήγησης, αλλά έχουν και ιδιωτικές εισφορές με την αδιαφανή μάλιστα μέθοδο των κουπονιών.
Μα τότε γιατί ακριβώς δίδονται οι κρατικές εισφορές; Ποιο ρόλο εξυπηρετούν; Συμπληρώνουν τα εισοδήματα των κομμάτων; Καλύπτουν την ανάγκη κατασπατάλησης κεφαλαίων κατά τις προεκλογικές περιόδους; Αγοράζουν πληρωμένα παλαμάκια και αυθόρμητους ετεροδημότες; Προωθούνται σε μέσα ενημέρωσης για να αγοράσουν τη στήριξή τους; Καλύπτουν μισθοδοσίες υπεράριθμων ή ανύπαρκτων υπαλλήλων τους; Ενισχύουν τις αυθαιρεσίες φοιτητικών νεολαιών; Στηρίζουν τις δυναμικές ομάδες κομματικών συνδικαλιστών;
Και όλα αυτά γίνονται με τα λεφτά μου; Δηλαδή πληρώνω κι από πάνω όλα αυτά που θα ήθελα να εκλείψουν από την πολιτική σκηνή της χώρας μου; Με ρώτησε ποτέ κανείς;
Οχι μόνο δεν με ρώτησαν, όχι μόνο πληρώνω τα κερατιάτικα, όχι μόνο προπληρώνω και για τις επόμενες χρονιές, αλλά δεν μου δίνει και κανείς λογαριασμό τι γίνονται τα λεφτά μου.
Πρέπει να διαλέξουμε κάποτε τι από τα δύο θέλουμε. Να πληρώνουμε εμείς εξ ολοκλήρου τα έξοδα των κομμάτων ή να μην πληρώνουμε δραχμή και να τους επιτρέπουμε να έχουν άλλα έσοδα; Προσωπικά προτιμώ να πληρώνω τα κόμματα εγώ, αλλά να ξέρω πως αυτά είναι τα αποκλειστικά και μοναδικά τους έσοδα. Να δημοσιοποιούνται τριμηνιαίοι αναλυτικοί ισολογισμοί. Να ξέρω ποιον και πότε πληρώνω. Ετσι θα ελέγχονται εύκολα τα έξοδά τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία, οι παρατυπίες τους και οι περίεργες διαδρομές του πολιτικού χρήματος.
Αλλά φυσικά κανένα κόμμα δεν το θέλει αυτό. Με διάφορες κωμικές προφάσεις και βαρύγδουπες ιδεολογικές αιτιάσεις, αρνούνται να δώσουν εξηγήσεις ή δημοσιεύουν μπακαλίστικα οικονομικά δεδομένα χωρίς στην ουσία να δίνουν σοβαρά στοιχεία.
Ετσι τα κόμματα δίνουν πρώτα το παράδειγμα της αδιαφανούς διαχείρισης, των κρατικοδίαιτων δημοσίων υπαλλήλων, του υπερδανεισμού, του κακοπληρωτή, δηλαδή όλων εκείνων των στοιχείων που χαρακτηρίζουν τον καθένα μας δεκαετίες τώρα και που μας οδήγησαν εδώ όπου βρισκόμαστε.
Ευχαριστούμε για τη σωστή καθοδήγηση. Μ’ όποιο δάσκαλο καθήσεις, λέει…
Πάνος Ν. Λύρας, ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Αν με ρωτούσατε τι θα περίμενα να κάνει ο κ. Παπαδήμος, θα σας έλεγα τρία πράγματα. Πρώτον, σε μέρες λιτότητας περίμενα να έχει μια ολιγομελή κυβέρνηση, 10 ατόμων. Δεύτερον, ως τραπεζικός να πείσει τους τραπεζίτες συναδέλφους του να μειώσουν το ελληνικό χρέος με το PSI χωρίς να μπούμε στο αγγλικό δίκαιο και, τρίτον, με απλό νόμο να μειώσει τον αριθμό των βουλευτών από 300 σε 200 και μετά, τέλη Μαρτίου εκλογές. Να θυμηθούμε τι λέει το άρθρο 51 (παράγρ. 1) του Συντάγματος; «Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από 200 ούτε μεγαλύτερος από 300».
Δεν φαντάζομαι να μας προκηρύξουν αιφνιδιαστικά εκλογές και να μας πουν «ψηφίστε πάλι 300 γιατί δεν προφτάσαμε να αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο»! Απλός νόμος χρειάζεται, δεν απαιτείται τροποποίηση του Συντάγματος και οι έδρες να αφαιρεθούν από τις δέκα μεγάλες αστικές εκλογικές περιφέρειες (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη κ.λπ.), να μην πειραχτεί η εκπροσώπηση της επαρχίας. Ζητάω πολλά;
Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Εδώ και μια διετία, απελπισμένοι, κυρίως νέοι, Ελληνες δείχνουν πάλι έντονες τάσεις φυγής στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας. Ερευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το επιβεβαιώνει. Τώρα, όπως 50-60 χρόνια πριν, ενθαρρύνονται επίσημα, οι απαραίτητες διαδικασίες δρομολογούνται και μεταναστεύουν, κυρίως σε Αυστραλία και Γερμανία. Η τελευταία προτιμά πτυχιούχους γιατρούς και μηχανικούς.
Η μετανάστευση των νέων ελλήνων επιστημόνων που εντείνεται σε περιόδους κρίσης, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υπερπαραγωγή πτυχιούχων σε σχέση με το μέγεθος της χώρας, συνδυασμός απουσίας ορθολογικής εκπαιδευτικής πολιτικής με το κοινωνικό γόητρο «του πτυχίου». Ομως, η έντονη προβολή των ευκαιριών μετανάστευσης εγείρει πολλά ερωτηματικά.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ζήτηση για έλληνες εργαζομένους στο εξωτερικό όταν δυσφημούνται ως τεμπέληδες, άσχετα αν έγινε προσπάθεια να αναιρεθεί αυτό;
Στην τωρινή δεινή συγκυρία, είναι ορθολογικό να ενθαρρύνει η χώρα, και να επικροτούν αρκετοί ειδήμονες, την έξοδο των νέων που επιδεινώνει το γνωστό πρόβλημα της «διαρροής εγκεφάλων»; Είναι λογικό να ωθεί σε μετανάστευση εκείνους των οποίων πλήρωσε τη δωρεάν εκπαίδευση;
Είναι λογικό μια χώρα να επιδιώκει την ανάπτυξη και συγχρόνως να εκδιώκει τον νευραλγικότερο παράγοντα, το ανθρώπινο και δη το επιστημονικό κεφάλαιό της; Ποιοι θα μείνουν για να παράγουν γνώση και καινοτομία, τις κρίσιμες συνιστώσες της ανάπτυξης; Θα εισάγονται καινοτομίες που ίσως παράγουν Ελληνες που μετανάστευσαν, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες; Είναι λογικό μια χώρα να επιδιώκει την προσέλκυση επενδύσεων και συγχρόνως να διώχνει το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της;
Γιατί, αντί να διευκολύνεται η μετανάστευση των Ελλήνων, δεν διευκολύνεται η συγκράτηση και προσέλκυση κεφαλαίων για επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και υπηρεσίες που δεν καταστρέφουν το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον;
Γιατί, αντί να καλλιεργείται και να προωθείται επί δεκαετίες το πρότυπο του υπαλλήλου που ψάχνει για δουλειά και που μεταναστεύει αν δεν βρει, δεν προωθείται το πρότυπο του παραγωγού που αξιοποιεί συνετά τους φυσικούς, πολιτιστικούς και ανθρώπινους πόρους δημιουργώντας προϊόντα, υπηρεσίες και θέσεις εργασίας;
Αυτό το πρότυπο, του υπαλλήλου που κάποιος τον διορίζει κάπου… μόνιμα, λειτούργησε αποτρεπτικά για την ανάπτυξη επιχειρηματικότητας, της άλλης σημαντικής συνιστώσας της ανάπτυξης, και μετάλλαξε τις τοπικές κοινωνίες σε παθητικούς αποδέκτες «αναπτυξιακών» προτάσεων που προέρχονται έξωθεν και άνωθεν.
Ευτυχώς αρκετοί «τεμπέληδες» μένουν Ελλάδα και επιμένουν να δημιουργούν και να παράγουν με μεράκι, οργάνωση και ήθος… Και όχι μόνο πετυχαίνουν, αλλά επιβεβαιώνουν ότι οι Ελληνες δεν είναι τεμπέληδες, μεγαλουργούν μένοντας Ελλάδα και κρατούν ζωντανή την ελπίδα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ενθαρρύνονται να μεταναστεύσουν.
Χριστίνα Πλούμπη,
ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΑΓΓΛΙΚΩΝ
Λόγω Χριστουγέννων, το μυαλό μου άρχισε να φλερτάρει επικίνδυνα με το φθαρμένο παλτό και τα σπίρτα από το γνωστό σε όλους μας παραμύθι «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα».
– Πάρτε κύριε σπίρτα. Δεν ζητιανεύω, τα πουλάω. Ολο μου το βιος αυτά τα σπίρτα.
Ανάβουν εύκολα, ευρωπαϊκής βλέπετε προέλευσης. Σβήνουν δε με μια τελευταία λάμψη άλλο πράγμα! Εμποροι εθνών και ιδεών, πάρτε και εσείς. Για εσάς ειδικά τα έχω σε προσφορά. Για τις χίμαιρες ονείρων που μας βάλατε να κυνηγάμε και για τη μέγκενη που τώρα όλο και σφίγγετε γύρω από την ανοχή μας. Για τη φενάκη που ζούμε την τελευταία δεκαετία και για την αμετροεπή αναξιοσύνη σας να κάνετε το όραμα Α-ληθινό και όχι Α-σθενικό.
Οχι! Δεν ζητιανεύω κύριοι. Να, εδώ σε αυτό το παγωμένο πεζοδρόμιο για λίγο θα κάτσω να ξεκουραστώ. Ο,τι θεωρούσα δικό μου ή με πρόδωσε ή πέθανε. Ο πατέρας μου, που «σύμμαχο» και προστάτη θεωρούσα, με χρησιμοποίησε για να πλουτίσει και η γιαγιά, η «γηραιά κυρία» και νεράιδα των ευχών μου μας άφησε χρόνους. Εσείς τώρα εξωμότες. Εσείς που με μορφή αγγελική ήρθατε να μου παραστήσετε τους σωτήρες και εσείς που διατρανώνατε πως σε μια κοινωνία δικαίου, το ατομικό συμφέρον δεν δύναται να προηγείται του συνόλου γιατί άνανδρα αρπάξατε το παλτό μου;
Ενα ένα τώρα καίω τα σπίρτα που δεν μπόρεσα να πουλήσω.
Ενα ένα τώρα τα καίω για να κρατήσω το όραμα ζωντανό. Την αποθανούσα γιαγιά και την κάλπικη «δεκάρα»…
Ενα για τις ίσες ευκαιρίες.
Ενα για το κράτος πρόνοιας.
Ενα για την κοινωνική αλληλεγγύη.
Ενα για την πρόοδο και την ευημερία.
Στάχτες τώρα τα καμένα σπίρτα κείτονται γύρω μου. Κλείνω τα μάτια, δένω κάτι δανεικά φτερά στην πλάτη και ξεκινώ για το ταξίδι στις δικές μου ατραπούς. Μα ποια είναι αυτή η σκιά που διακρίνω στο βάθος; O φίλος μου ο Μαρκ Τουέιν είναι και κάτι σαν να μου λέει: «Δεν παρέστην στην κηδεία, αλλά έστειλα ένα γράμμα που έλεγε ότι την εγκρίνω».
