Ελληνάρες, κατά

Ραφαέλα Τσούλα

Αγαπητή Φοίβη,

Εχουν κάθε δικαίωμα οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ να διαμαρτύρονται για τις περικοπές των μισθών τους. Πλήττονται άλλωστε και αυτοί όπως όλοι μας (πλην των φοροφυγάδων) από τον βίαιο, άδικο και βάναυσο τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να «διορθώσει» τις κακοδαιμονίες ετών, για τις οποίες και οι νυν κυβερνώντες ευθύνονται.

Εχουν δίκιο όμως να απεργούν τόσες μέρες αφήνοντας τόνους σκουπιδιών στους δρόμους, βορά των τρωκτικών; Ενάντια σε ποιον στρέφονται; Ποιον έχουν στόχο; Την κυβέρνηση ή τους πολίτες; Μήπως θα έπρεπε να επανεξετάσουν τη στάση τους και να αναζητήσουν τρόπους διαμαρτυρίας λιγότερο εχθρικούς προς τους συμπάσχοντες πολίτες; Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζομένους στις συγκοινωνίες. Ποιος ταλαιπωρείται να πάει στη δουλειά του τις ημέρες των απεργιών τους; Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; Μήπως θύματά τους είναι οι εργαζόμενοι που χάνουν χρόνο και χρήμα αφού αναγκάζονται να αναζητούν δαπανηρούς τρόπους μετακίνησης όπως η χρήση του Ι.Χ. τους ή το ταξί; Ποιος είναι χαμένος τελικά απ’ όλα αυτά;

Και ένα άλλο ερώτημα για όσους έχουν εκδώσει μηνιαίες κάρτες για τις συγκοινωνίες: σκέφτεται κανείς στον ΟΑΣΑ να τους επιστραφούν τα χρήματα των ημερών που αδυνατούν να κάνουν χρήση των καρτών τους λόγω των απεργιών; Τι ρωτάω!

Γιάννης Μπαζός, Αθήνα

Εδώ, αγαπητέ Γιάννη, οι υπάλληλοι της καθαριότητας, με κλειστές (από τους «δικούς» τους!) τις χωματερές, δεν εργάζονται, αφήνουν τον τόπο να βρωμίσει και τη δημόσια υγεία να κινδυνεύει – εκείνοι, αλήθεια, δεν μένουν στις ίδιες πόλεις; Τα παιδιά τους δεν κινδυνεύουν; – και πληρώνονται κανονικότατα από τον ελληνικό λαό. Ο οποίος, παρακαλώ, μέσω των δήμων έχει προπληρώσει επίσης κανονικότατα την καθαριότητα που του στερούν. Αλήθεια, κανένας νομικός δεν αναρωτήθηκε αν αυτό είναι αντισυνταγματικό; Αν είναι παράνομο; Το ίδιο και με τους εργαζομένους στις δημόσιες συγκοινωνίες με τις προπληρωμένες κάρτες απεριορίστων διαδρομών. Δεν είναι παράνομο να τους στερούν αυτό που έχουν πληρώσει; Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη; Τι αναρωτιέμαι η τάλας η στήλη! Αλλά όπως το έχει διατυπώσει – φιλοσοφικά – στο φιλοσοφικότατον πόνημά της «Ραφαέλα Τσούλα» η συγγραφεύς Σμαράγδη Κουμεντάκη (τους συνδικαλισταράδες τούτους θα είχε στον νου της), «Ελληνας γεννιέσαι και γίνεσαι. Γίνεσαι;» – ναι, ναι, έχει και φιλοσοφικό ερώτημα, αέναον και διαχρονικόν το πόνημα.

Πλουσιοπόταμος

βρυχηθμός

Αγαπητή Φοίβη,

Πάντα πίστευα ότι η Ελλάδα «θέλει τον Γερμανό της», για να γίνει από χώρα μπάχαλο οργανωμένο κράτος.

Και η «επιθυμία» μου εισακούστηκε και μας έλαχε ο 66χρονος μαθηματικός Χορστ Ράιχενμπαχ (ελληνιστί: «πλούσιο ποταμάκι»).

Οχι, ακριβώς… «σιγανό ποταμάκι»· καθότι – αν και σεμνός και χαμηλών τόνων επιστήμονας -, η πορεία του δείχνει ότι – αν και δεν ακολούθησε την επιστήμη του – ανέλαβε υψηλά αξιώματα ως γενικός διευθυντής και μετά αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD).

Τώρα αποκαλείται από μερικούς «αντικαγκελάριος της Ελλάδας» ενώ ο ίδιος δηλώνει ότι ο ρόλος του θα είναι συμβουλευτικός και υποστηρικτικός προς την κυβέρνηση, και ότι θα «κάνει την Ελλάδα κράτος» (κάτι ξέρει ο άνθρωπος). Διαβεβαίωσε ότι «τα υπάρχοντα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν αποδοτικά για την ενίσχυση της ανάπτυξης και της απασχόλησης» (επιτέλους).

Το πρόβλημα, τώρα, είναι πώς θα προσαρμοστεί ο ατίθασος και κακομαθημένος Ελληνας στην οργάνωση και πειθαρχία της γερμανικής νοοτροπίας… Πώς θ’ αποχωριστεί τις αγαπημένες του συνήθειες όπως: φακελάκι, ρουσφέτι, λαμόγιο, είσοδος απ’ το παράθυρο, αργομισθία κ.ά.

Μας χρειάζεται να πιεστούμε λίγο και θα τα καταφέρουμε. Σε μερικούς κακοφαίνεται να ‘χουμε… ξένο στο κεφάλι μας. Είδα τόσα χρόνια που δεν είχαμε. Οι «Αγανακτισμένοι» και οι απεργούντες θα μας λύσουν τα προβλήματα. Αυτοί ζουν εκτός ελληνικής πραγματικότητας… Βλέπω την Ιρλανδία και την Πορτογαλία που ‘χουν υποστεί ένα Μνημόνιο, πόσο ψύχραιμα και πειθαρχημένα τηρούν τους όρους.

Ευχόμαστε καλή επιτυχία και καλή διαμονή στον κ. Ράιχενμπαχ στην Ελλάδα (αν και θα στερηθεί την παρουσία της συζύγου του αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου).

Φιλικά, Μάρα Σ., Κηφισιά

Μήπως εννοείτε «ρυάκι των πλουσίων», αγαπητή Μάρα; Σαν τον κορεατικής καταγωγής γερμανό αντιπρόεδρο με όνομα που ηχητικά θυμίζει «Παλαιστή» – διόλου σιωπηλό ποτάμι και τούτο. Μα να ήταν αυτοί οι δερβέναγες της ζωής μας, μπορεί και να ξέραμε ποιος είναι ο «εχθρός» και να ξέραμε να τον αντιμετωπίσουμε. Πώς να αντιμετωπίσουμε όμως τον εσώτερο εχθρό – όχι απλώς τον ελληναρά εαυτό μας αλλά και τους ταξάρες, τους συνδικαλιστάρες, τις φαρμακοποιάρες, τις εφοριακάρες, τις οδηγάρες, τις καθαριστάρες που διαφεντεύουν και ταλαιπωρούν ασύστολα τη ζωή μας. Δεν φτάνει η κρίση και η οικονομική στενότητα, να υποφέρουμε κι απ’ αυτούς;