Ο υπερδραστήριος αρχιτέκτων, µετά την ανάληψη του έργου κατασκευής των κτιρίων της νέας Λυρικής Σκηνής και της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης στο Δέλτα του Φαλήρου, άρχισε την περιήγηση ανά τον κόσµο για να αναλάβει καινούργια έργα που έχουν ως κοινό παρονοµαστή το «πάντρεµα» φύσης και τεχνολογίας
«Είναι µια τρέλα, που όµως ταιριάζει σε µια πόλη όπως το Λος Αντζελες» δήλωνε ο Ρέντζο Πιάνο παρουσιάζοντας το Resnick Εxhibition Ρavilion, την καινούργια πτέρυγα στο Μουσείο της Κοµητείας του Λος Αντζελες (στο κέντρο πολιτισµού Λάκµα).
«Μόνο ένας Ιταλός θα µπορούσε να µετατρέψει σε µουσείο ένα πάρκινγκ σε µια πόλη όπου δεν µπορείς να κάνεις τίποτε χωρίς αυτοκίνητο» πιστεύουν οι Αµερικανοί. Οµως, τελικά, φαίνεται ότι τους έπεισε και οι κάτοικοι χειροκρότησαν το έργο. «Η κατασκευή µουσείου στη θέση ενός γκαράζ στην Καλιφόρνια µοιάζει µε θαύµα, όµως από τότε που κατέθεσα το πρότζεκτ έχω συναντήσει µόνο ενθουσιασµό απ όλον τον κόσµο. Εξω από το Μουσείο σύντοµα θα δηµιουργηθεί σταθµός του µετρό. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να στραφούν οι πολίτες προς τα µέσα µαζικής µεταφοράς και να αφήσουν το αυτοκίνητο στο σπίτι τους. Ετσι θα µειωθεί η κίνηση στους δρόµους και βέβαια η αναζήτηση χώρων παρκαρίσµατος. Το Λος Αντζελες θα γίνει παράδειγµα για όλους µας».
Η κατασκευή, η οποία καταλαµβάνει 4.000 τετραγωνικά µέτρα, έχει πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα κτίρια της νέας Λυρικής Σκηνής και της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης που έχει αναλάβει στην Αθήνα, στο Φαληρικό Δέλτα, ο βραβευµένος µε το βραβείο Πρίτζκερ αρχιτέκτων το 1998. Περιλαµβάνει πάντως και στοιχεία από το ανατρεπτικό και για χρόνια αµφιλεγόµενο Κέντρο Μποµπούρ στο Παρίσι, το οποίο σχεδίασε µαζί µε τον Ρίτσαρντ Ρότζερς το 1977. «Με το Πολιτιστικό Κέντρο Λάκµα, όπως και µε τα άλλα κτίσµατα που µόλις τελείωσα στην Αµερική την Ακαδηµία Επιστηµών στο Σαν Φρανσίσκο και την επέκταση του Ινστιτούτου Τέχνης στο Σικάγο αντιµετώπισα µια σειρά προβληµάτων που καλούνται να λύσουν όλοι οι αρχιτέκτονες στα µέρη που έχουν πολιτιστική παράδοση.
Εδώ έφτιαξα ένα µουσείο σε ένα σηµείο όπου παλιά υπήρχε πάρκινγκ. Εποµένως µιλάµε για αστική ανάπλαση. Στο Σαν Φρανσίσκο είχα να κάνω µε την οικολογία και τη φύση. Στο Σικάγο, στο Μουσείο Κλασικών Τεχνών έπρεπε να αντιµετωπίσω τη σύγκριση µε το παρελθόν, στοιχείο τυπικά ιταλικό».
Το αποτέλεσµα στο Λος Αντζελες είναι πολύ εντυπωσιακό. Εχει την απλότητα και τη φωτεινότητα που δηµιουργούν τα παιχνίδια µε το φως χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του Ρέντζο Πιάνο και πολύ έντονα στοιχεία σε κόκκινο χρώµα (είναι οι σωλήνες κλιµατισµού). Εξω από το κτίριο έχουν κατασκευαστεί µια σκεπαστή πλατεία, µεγάλα περάσµατα επίσης σκεπαστά και πάρα πολλές ψηλές και κατακόκκινες (όπως οι σωλήνες) κολόνες που «χαριεντίζονται» µε τους φοίνικες του κήπου, το φως από την εγκατάσταση «Urban Light» του Κρις Μπάρντεν και τους ουρανοξύστες της λεωφόρου Γουίλσαϊρ.
«Τα µουσεία αποτελούν πλέον ζωντανά κοµµάτια µιας πόλη, όπως ήταν κάποτε οι πλατείες. Μέρη, δηλαδή, στα οποία ο κόσµος αντάλλασσε τις εµπειρίες του, σηµεία συνάντησης ανθρώπων πολύ διαφορετικών µεταξύ τους, όπου πήγαιναν ακόµα και για να ξεπεράσουν τις φοβίες τους». Εξ ολο κλήρου φτιαγµένο από τραβερτίνη ένα πέτρωµα από το Τίβολι κοντά στη Ρώµη, το οποίο έχει χρησιµοποιήσει και ο Ρίτσαρντ Μέγιερ για την κατασκευή του Κέντρου Γκετί επίσης στο Λος Αντζελες το κτίσµα έχει τεράστιους υαλοπίνακες στις πλευρές που έχουν θέα προς τον κήπο. Στη σκεπή υπάρχει στέγαστρο µε φωτοβολταϊκά πάνελ µε τα οποία καλύπτονται οι ενεργειακές ανάγκες του κτιρίου. Το µεγάλο πλεονέκτηµα είναι ότι ολόκληρη η κατασκευή βρίσκεται σε ένα επίπεδο µε φεγγίτες στην οροφή απ όπου το φως διαχέεται µε ιδιαίτερο τρόπο µέσα στον χώρο. Είναι ένα τέλειο «φωτεινό κουτί» το οποίο µπορεί να διαµορφωθεί ανάλογα µε την περίσταση και τις ανάγκες της έκθεσης που φιλοξενεί. Θυµίζει τα σχέδια των κτιρίων της Λυρικής Σκηνής και της Βιβλιοθήκης που έχει αναλάβει στην Αθήνα η κατασκευή τους θα ολοκληρωθεί το 2015 µε τους γυάλινους τοίχους και το επίσης γυάλινο κέλυφος που καλύπτει την πλατεία µπροστά.
Για τον Ρέντζο Πιάνο το φως είναι πολύ σηµαντικό στοιχείο. «Το Μουσείο είναι φως» λέει «είναι αυτό που σε βοηθά να αποφύγεις τη δηµιουργία ενός αδιάφορου ουδέτερου χώρου µε φωτοσκιάσεις».
Κατά τη διάρκεια των εκσκαφών ήρθαν στο φως υπολείµµατα από ένα µαµούθ και µια τίγρη της εποχής των παγετώνων. Τα κοµµάτια βρήκαν τη θέση τους στο διπλανό Μουσείο Φυσικών Επιστηµών. Κάθε µέρος έχει τη δική του ιστορία. Για να δούµε τι θα βρούµε εδώ όταν αρχίσουν οι εργασίες στο Φαληρικό Δέλτα, στο τέλος του 2011. Σίγουρα όχι πάντως ένα προϊστορικό ζώο.
Το κτίριο σχεδιάζεται µε την πεποίθηση ότι η αρχιτεκτονική είναι µια καθαρά αισθητική επέµβαση που ενώνει τη φύση µε την τεχνολογία
Αρχή µε γλυπτική και µόδα
Το Μουσείο της Κοµητείας του Λος Αντζελες άνοιξε την Πέµπτη µε ένα preview για τους ανθρώπους του Τύπου και µε τη φιλοξενία ενός εντυπωσιακού έργου του Βάλτερ ντε Μαρία. Το Σάββατο σειρά είχε ένα γκαλά µε υψηλούς καλεσµένους, µεταξύ των οποίων τον αγαπηµένο φίλο του Ρένζο Πιάνο, τον αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι, τον Ντάστιν Χόφµαν που κατοικεί στην περιοχή, τον Τοµ Φορντ, τoν Τοµ Κρουζ, τον εικαστικό Τζεφ Κουνς και πολλούς παθιασµένους µε τις Καλές Τέχνες. Για το κοινό το Μουσείο θα ανοίξει στις 2 Οκτωβρίου µε τρεις εκθέσεις που επιδιώκουν να συνθέσουν το εγκυκλοπαιδικό πρόγραµµά του, καθώς και την ευελιξία και τη δυνατότητα για αλλαγές, χαρακτηριστικό της καινούργιας πτέρυγας» σύµφωνα µε τον Μάικλ Γκόβαν, τον διευθυντή του πολιτιστικού κέντρου.
Η πρώτη έκθεσηµε τίτλο «Εye for the Senses» αφορά την ευρωπαϊκή ζωγραφική και τη γλυπτική. Η δεύτερη «Fashioning Fashion» περιέχει εκθέµατα από τη µόδα της Γηραιάς Ηπείρου την περίοδο από το 1700 ως το 1915. Η τρίτη µε τίτλο «Οlmec» περιέχει µια σειρά από αριστουργήµατα των Ολµέκων, έναν από τους µεγάλους πολιτισµούς του Μεξικού που άνθησε από το τέλος της δεύτερης χιλιετίας µέχρι και τον δεύτερο αιώνα π.Χ.
Αναζήτηση
