Οταν οι περιηγητές φτάνουν στο µονοπάτι που οδηγεί στον ποταµό Τεκλανίκα θα πρέπει να θυµηθούν την κάρτα που είχε στείλει ο Κρις ΜακΚάντλες σε έναν φίλο του: «Ισως αυτή η περιπέτεια αποδειχθεί µοιραία και δεν θα ακούσεις πια να µιλάνε για µένα. Θέλω να σου πω ότι είσαι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Τώρα µπαίνω στην άγρια γη».


Ο Κρις δεν γύρισε ποτέ από εκείνη την άγρια γη. Αφησε την τελευταία του πνοή εξαντληµένος από την πείνα και πιθανότατα δηλητηριασµένος από ένα φυτό που είχε φάει πάνω στην απελπισία του. Είχε φτάσει στο Εθνικό Πάρκο Ντενάλι, στην Αλάσκα, στα τέλη Απριλίου του 1992. Το πτώµα του βρέθηκε από κάποιους κυνηγούς πέντε µήνες αργότερα. Ο,τι είχε αποµείνει από το σώµα του βρισκόταν µέσα σε έναν υπνόσακο, στο παλιό λεωφορείο που ο ίδιος είχε µετατρέψει σε καταφύγιο. Η ιστορία του έκανε τον γύρο του κόσµου µέσα από το βιβλίο «Ιnto the Wild» του Τζον Κρακάουερ και µεταφέρθηκε στον κινηµατογράφο από τον Σον Πεν.

Κάποιοι από αυτούς που χάνονται στις σελίδες του βιβλίου ή µαγεύονται από την ταινία δεν µπορούν να αντισταθούν στην επιθυµία να ακολουθήσουν τα χνάρια του Κρις ΜακΚάντλες. Αυτό όµως που πρέπει να έχουν υπόψη τους είναι ότι δεν πρέπει να ξεπεράσουν τα όρια, όπως τους προειδοποιούν οι παλιοί της περιοχής. Μερικοί περιπετειώδεις τουρίστες ακούνε τη συµβουλή. Αλλοι όχι. Στα µέσα του περασµένου Αυγούστου µια περιηγήτρια από την Ελβετία, η 29χρονη Κλέιν Τζέιν Ακερµαν, προσπάθησε να διασχίσει τον ποταµό Τεκλανίκα, εκεί που άρχιζε η άγρια γη, µαζί µε έναν Γάλλο. Για να περάσουν το ποτάµι χρησιµοποίησαν ένα σκοινί που είχαν τεντώσει από τη µια όχθη στην άλλη κάποιοι περιηγητές. Επεσαν στο νερό και τους παρέσυρε το ρεύµα. Η Κλέιν πνίγηκε. Οι ντόπιοι ρέιντζερς ρώτησαν τον επιζώντα Γάλλο εάν ο σκοπός τους ήταν να φτάσουν στο καταφύγιο του Κρις ΜακΚάντλες. «Οχι, θέλαµε µόνο να κάνουµε µια βόλτα», απάντησε εκείνος χωρίς να γίνει πιστευτός. Οι φύλακες του Εθνικού Πάρκου Ντενάλι επιβεβαιώνουν ότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν δει τόσους πολλούς επισκέπτες όσους τα τελευταία χρόνια. Μαζί τους όµως αυξάνονται και τα ατυχήµατα.

Πριν από µερικές εβδοµάδες οι φύλακες έψαχναν για ώρες τέσσερα νεαρά παιδιά που είχαν χαθεί. Για καλή τύχη αυτών των τελευταίων, η αναζήτηση είχε αίσιο τέλος.

Το ποτάµι. Αλλοι, αφού έφτασαν στο λεωφορείο του Κρις, ανακάλυψαν στην επιστροφή ότι το ποτάµι µπορεί να γίνει ένα αδιαπέραστο τείχος.

Ηταν ακριβώς αυτό που συνέβη στον Κρις: Δεν είχε υπολογίσει ότι στο τέλος του καλοκαιριού ο Τεκλανίκα θα φούσκωνε και θα ήταν αδύνατο να τον διασχίσει. Ο άριστος φοιτητής που εγκατέλειψε σπουδές, χρήµατα και ταυτότητα για να ζήσει έντονα τη φύση παγιδεύτηκε σε µια φυλακή χωρίς τοίχους. Μαζί του είχε µόνο λίγο φαγητό, ένα τουφέκι για να κυνηγάει κι ένα βιβλίο βοτανολογίας µε τα φυτά της περιοχής. Πολύ λίγα για να αντέξει περισσότερο από 112 µέρες.

Στο ηµερολόγιό του είχε γράψει: «100ή ηµέρα: Πολύ αδύναµος για να περπατήσω, φυλακισµένος της άγριας γης».

Ο νεαρός φοιτητής άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα παλιό λεωφορείο στην Αλάσκα το 1992

Τελευταία Νέα