Ο νέος πρόεδρος της ΔΕΘ µπήκε πολύ νωρίς στο στόχαστρο του µητροπολίτη Ανθιµου ως φιλοσκοπιανός. Κι όµως. Είναι γέννηµαθρέµµα Θεσσαλονικιός, σπούδασε στη Νοµική της πόλης και από πολύ νέος ήταν οργανωµένος
στον Ρήγα Φεραίο, όπου έµαθε να αγωνίζεται για τα ατοµικά δικαιώµατα, τις µειονότητες και τον διαχωρισµό της Εκκλησίας από το Κράτος. Και ονειρεύεται την έκθεση χωρίς περίπτερο της Αστυνοµίας.


«Ο κάθε σέξι νέος είναι Πανιώνιος κι ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος», έλεγε το «εναλλακτικό» σύνθηµα της δεκαετίας του 1980 που προσδιόριζε τη µόνη αριστερή νεολαία µε κοµµατική χαλαρότητα, τη νεολαία του τότε ενιαίου ΚΚΕ εσωτερικού. Πανιώνιοι ήταν όλοι (ή σχεδόν…) οι Αθηναίοι, κυρίως επειδή η Νέα Σµύρνη (και τα Ανώγεια Κρήτης) έβγαζαν τους µόνους ανανεωτές δηµάρχους. Οι µόνοι οι οποίοι εξαιρούνταν από το προαναφερόµενο… δόγµα ήταν οι θεσσαλονικείς σύντροφοί τους: εκεί, οι περισσότεροι (εκτός του Σπύρου Βούγια που δήλωνε Ηρακλάκι) ήταν ΠΑΟΚ (αλλά κρυφά διότι, εκτός των άλλων, το ποδόσφαιρο θεωρούνταν «µηχανισµός χειραγώγησης των µαζών» και «εκτροφείο της απολιτικής, χουλιγκανικής αλητείας»).

Ενα από τα παιδιά που έµπαιναν στον Ρήγα στα 1980 ήταν κι ο Γιάννης Κωνσταντίνου, γέννηµαθρέµµα Θεσσαλονικιός. Γεννήθηκε το 1966 και µεγαλώνοντας εκδήλωνε παντού την περηφάνια του διότι πίστευε ότι ζούσε στην πιο ανοιχτή, την πιο µοντέρνα πόλη της Ελλάδας. Λίγα χρόνια αργότερα πέρασε στη Νοµική και, µολονότι το σύνθηµα «πρώτοι στα µαθήµατα, πρώτοι στον αγώνα» δεν ήταν του πολιτικού του χώρου, η δραστηριότητά του στα κοµµατικά, τα φοιτητικά συνδικαλιστικά (µε τη Δηµοκρατική Ενότητα, την παράταξη του Ρήγα Φεραίου στο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης και καθοδηγητή τον δηµοσιογράφο Βασίλη Λυριτζή) αλλά και στα µαθήµατα ήταν υποδειγµατική. Σπασίκλας; «Μεθοδικός και παθιασµένος», λένε οι σύντροφοί του. Και ιδεολόγος. Ηταν µέσα σε όλους τους καβγάδες του Ρήγα στη Θεσσαλονίκη και, επαξίως, κέρδισε την κατηγορία του ρεφορµιστή – οµού µε άλλα στελέχη της οργάνωσης Θεσσαλονίκης, που υπήρξαν σκεπτικιστές στην πορεία του χώρου προς τη «ριζοσπαστικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ (Παρθενόπουλος, Κατσαρός, Αικατερινιάδου). Γιατί ρεφορµιστής; Διότι έµπλεκε συνεχώς µε εστέτ εκδοχές της πολιτικής που αποµάκρυναν από αυτό που οι παραδοσιακοί αριστεροί θεωρούν µαζική δράση. Ανάµεσα σε αυτές τις δραστηριότητες ήταν και η διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Μαθητικού Ροκ τον χειµώνα του 1985, µε µαθητικές ροκ µπάντες από όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Για τα χρόνια εκείνα ήταν έγκληµα καθοσιώσεως αφού όλη η Αριστερά σιχτίριζε το ροκ, που το θεωρούσε υποπροϊόν του αµερικανικού πολιτιστικού ιµπεριαλισµού και µέσο αποµάκρυνσης του λαού από την αγνή και γνήσια λαϊκή µας παράδοση. Πάντως, εκείνο το ροκ φεστιβάλ τού επέτρεψε να µπει, για πρώτη φορά, στα περίπτερα της Εκθεσης Θεσσαλονίκης όχι ως επισκέπτης. Ξαναµπήκε πριν από µερικές εβδοµάδες, αυτή τη φορά ως πρόεδρος.

Στη ΔΕΘ. Ο Γιάννης Κωνσταντίνου δεν ήθελε πολύ χρόνο να ενηµερωθεί για τη ΔΕΘ. Σύντοµα είχε έτοιµο έναν αρχικό αναπτυξιακό σχεδιασµό που ελπίζει να την ξαναβάλει στον χάρτη, όχι απλώς ως τόπο ενός ετήσιου συµβολικού πολιτικού γεγονότος αλλά ως εκθεσιακό χώρο. Αυτό φυσικά δεν θα γίνει αν συνεχίσουν να διατηρούν περίπτερα η Ελληνική Αστυνοµία, η Πυροσβεστική ή διάφοροι φορείς του Δηµοσίου. Πώς όµως µπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση, την οποία ο ίδιος αποδίδει στην «απουσία σαφούς επιχειρηµατικού οράµατος που την έθεσε σταδιακά εκτός του κλαδικού ανταγωνισµού»; Με µία σειρά δράσεων, απαντά, στο επίκεντρο των οποίων είναι «η ανάδειξη της καινοτοµίας και της εξωστρέφειας». Εύκολο; Οχι. Μένει να δούµε αν είναι εφικτό.

Στην προσωπική του ζωή, πάντως, ο Κωνσταντίνου είναι µε την καινοτοµία και την εξωστρέφεια, γι’ αυτό άλλωστε διατηρεί σελίδες στο Τwitter, στο Facebook, καθώς και δικό του µπλογκ (που το έχει βαφτίσει λογοπαικτικά «law-profile» για να θυµίζει και τη δικηγορική του ιδιότητα). Είναι κινηµατογραφόφιλος.

Στους φίλους του διηγείται ότι για πρώτη φορά πήγε στο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου το 1983, να δει τη «Ρεβάνς» µε Φέστα – Καφετζόπουλο και έκτοτε δεν έχει χάσει χρονιά. Διαβάζει λογοτεχνία. Εχει δύο κόρες για τις οποίες είναι περήφανος. Και εχθρεύεται το κιτς αν και πρέπει να διασκεδάζει µε τις ακρότητές του, ανάµεσα στις οποίες πρέπει να ήταν και οι βραδιές ποίησης του Δικηγορικού Συλλόγου, όπου οι δικηγόροι συνδικαλιστές της Θεσσαλονίκης εξέθεταν δηµοσίως την ποιητική ψυχή τους.

Συνειρµοί. Ο Κωνσταντίνου άσκησε τη δικηγορία πολύ νωρίς, στα 24, ενώ έκανε µεταπτυχιακό στο Δηµόσιο Δίκαιο, µε δασκάλους τον Ευ. Βενιζέλο, τον Α. Μανιτάκη και τον Β. Σκουρή. Από το 1999, εκλέγεται συνεχώς σύµβουλος στον Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, δεν είχε εµπλακεί στενότερα µε την πολιτική. Πριν από τις περσινές εκλογές είχε συζητηθεί ως πιθανός υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Θεσσαλονίκης. Δεν κατέβηκε. Αλλά όταν προκηρύχθηκε η θέση του προέδρου της ΔΕΘ, µε τη διαδικασία του open. gov, έθεσε υποψηφιότητα. Και επελέγη.

Η ανακοίνωση του ονόµατός του προκάλεσε διάφορους συνειρµούς.

Κάποιοι θυµήθηκαν ότι πριν από χρόνια είχε λάβει µέρος σε εκδήλωση παρουσίασης της επανέκδοσης του «Αµπεσεντάρ», του αναγνωστικού δηλαδή της σλαβοµακεδονικής γλώσσας που είχε εκδοθεί από το ελληνικό κράτος το 1925 για την εκπαίδευση των παιδιών που µιλούσαν αυτό το ιδίωµα. Από τον επίσκοπο Θεσσαλονίκης Ανθιµο έως κύκλους του ΛΑΟΣ, εκείνη η παρουσία ήταν αιτία πολέµου. Εκτοτε, τον αποκαλούν «ελληνόφωνο» και φήµες τούς θέλουν να µποϊκοτάρουν την Εκθεση. Η αλήθεια είναι ότι στα κεντρικά πολιτικά ενδιαφέροντα του Κωνσταντίνου είναι τα θέµατα ελευθερίας, των µειονοτήτων, των µεταναστών αλλά και η ανάγκη του διαχωρισµού της Εκκλησίας από το Κράτος. Μάλιστα, συµµετέχει στη διοίκηση της Ενωσης για τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου, µαζί µε τους καθηγητές Ν. Αλιβιζάτο, Κων. Τσιτσελίκη, Δηµ.

Χριστόπουλο κ.ά. Ασχολείται δηλαδή µε τα δικαιώµατα, που συχνά η κεντρική πολιτική σκηνή δεν κατανοεί – ή κάνει ότι δεν κατανοεί –, για την παραβίαση των οποίων συχνά η χώρα µας καταδικάζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων.

Αυτά ενοχλούν περισσότερο και τις δυνάµεις οι πολιτικές παρεµβάσεις των οποίων ταυτίζονται µε τα κλισέ περί πατρίδος. Και τα χρησιµοποιούν, συχνά µάλιστα µε τη µέθοδο της αποσπασµατικότητας και της παραποίησης. Ο Γιάννης Κωνσταντίνου, από τη σκοπιά του, αντιπαρέρχεται τις κατηγορίες. Πιστεύει ότι είναι συκοφαντικές υπερβολές συντηρητικών κύκλων της πόλης, όπου γεννήθηκε και µεγάλωσε. Και εντέλει, λέει, η Θεσσαλονίκη έχει έναν στόχο: «Να αποτινάξει την εσωστρέφεια και να ανοίξει τον βηµατισµό της χωρίς φοβίες και βαρίδια του παρελθόντος».

ΕΙΠΕ

Η Θεσσαλονίκη είναι έτοιµη να αποτινάξει την εσωστρέφεια και να ανοίξει τον βηµατισµό της.

ΕΙΠΑΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ

Να κάνει δήλωση ότι αισθάνεται πως είναι Ελλην Μακεδόνας.

Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, δήµαρχος Θεσσαλονίκης

Τελευταία Νέα