Έχετε στο σπίτι σας παππού η γιαγιά; Αν έχετε προσέξτε τους σαν τα μάτια σας.

Αν δεν έχετε φροντίστε να αποκτήσετε… κάτι που να μοιάζει μ΄αυτή τη μοναδική παρουσία.

Εγώ, πρόλαβα μόνο τη γιαγιά Αναστασία- το όνομά της μου έβγαλαν. Πέθανε στα 86, αλλά ακόμη και σήμερα τα λόγια, οι συμβουλές αλλά, κυρίως, η αγάπη της ζεσταίνουν και, σε μερικά πράγματα, καθορίζουν τη ζωή μου.

Τώρα, έχω στο σπίτι δύο «γερόντια». Τον Ρίκυ και την Μπίλυ, σκυλιά αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι πολύ μακριά από τους ανθρώπους. Θέλουν το φαγητό στην ώρα του (χωρίς αλάτια και λίπη), το καθαρό και ζεστό τους κρεβάτι στη δική τους γωνιά, τις βόλτες τους που πρέπει να είναι συχνές και σύντομες γιατί κουράζονται. Δεν ακούν καλά, δεν βλέπουν, τα ποδαράκια τους πονάνε από τα αρθριτικά και η..

γιαγιά βρέχει το κρεβάτι της. Τους αρέσει να είναι κοντά σε νεώτερα σκυλιά αλλά… τα εκνευρίζουν τα πολλά χοροπηδητά και οι φωνές.

Συμπέρασμα: Πολύς κόπος, μεγάλη κούραση. Αλλά ούτε καν μου περνάει απο μυαλό ότι θα μπορούσα να τα «ξεφορτωθώ» με όποιο τρόπο. Θα μείνουν στο σπίτι τους όσο τους είναι γραφτό να ζήσουν.

Παίρνοντας φροντίδα και αγάπη σαν ανταπόδοση, αν θέλετε, της αγάπης που αυτά πρόσφεραν τόσα χρόνια σε μας. Κοντά στο σπίτι μου είναι ένα ιδιωτικό γηροκομείο. Από τα παράθυρα μπορείς να δεις τα μοναχικά, λυπημένα πρόσωπα κάποιων «γερόντων» των ανθρώπων. Μεγάλωσαν παιδιά, τα φρόντισαν, ίσως τους πρόσφεραν το σπίτι τους και τώρα…

περισσεύουν. Επειδή, ίσως, δεν υπάρχει χώρος, ο γαμπρός ή η νύφη δεν τους θέλουν, όλοι δουλεύουν και δεν υπάρχει χρόνος, επειδή… επειδή…

Μην πετάτε τους παππούδες. Μας χρειάζονται αλλά πιο πολύ τους χρειαζόμαστε εμείς.