«Τα παιδιά μου βγήκαν από το σχολείο χωρίς να προλάβουν να φορέσουν τα σακάκια τους, να πάρουν τα βιβλία τους. Όμως το σχολείο που κάηκε, για δυο παιδιά της δευτέρας και της τρίτης που χρειαζόταν να περπατούν ώρα καθημερινά για να φθάσουν μέχρι εκεί, ήταν κάτι περισσότερο.


Ήταν η επαφή τους με τα άλλα τέσσερα παιδιά, ήταν η παιδική χαρά. Ήταν τελικά η μόνη τους διέξοδος, αφού δεν είναι εύκολο να ζεις στην Πίνδο». Η πρεσβυτέρα Μαρία Καλογηροπούλου με τον σύζυγό της πατέρα Αθανάσιο και τα δύο παιδιά τους, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ζουν στην Κάτω Παλαιοκαρυά Πίνδου. Οι τρεις οικισμοί του χωριού στον Νομό Τρικάλων, που βρίσκεται σε υψόμετρο 730, έχουν πάνω- κάτω εκατό κατοίκους, ανάμεσά τους έξι παιδιά σε ηλικίες δημοτικού. Παλαιότερα κάθε οικισμός είχε το σχολείο του, αλλά τα τελευταία χρόνια απέμεινε ένα. Προχθές, παιδιά και δάσκαλος σώθηκαν την τελευταία στιγμή και πρόλαβαν να βγουν από την ξύλινη, λυόμενη σχολική αίθουσα που τυλίχθηκε στις φλόγες από την ξυλόσομπα. Το σχολείο που είχε κατασκευαστεί το 1962 καταστράφηκε ολοκληρωτικά.

«Είναι λυπηρό αυτό που συνέβη και στενοχώρησε πολύ τα παιδιά. Το σχολείο γι΄ αυτά τα παιδιά ήταν ο μοναδικός τόπος συνάντησης, παιχνιδιού και γενικά επαφής μεταξύ τους. Με τη λήξη των μαθημάτων οι μαθητές επιστρέφουν στα σπίτια τους που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και δεν έχουν καμία άλλη επαφή μέχρι την επόμενη ημέρα. Μόνο η τηλεόραση στο σπίτι ίσως είναι η διασκέδασή τους» είπε στα «ΝΕΑ» ο 42χρονος δάσκαλος του σχολείου κ. Χρήστος Στρωματάς.

Η Κάτω Παλαιοκαρυά Πίνδου απέχει 35 χιλιόμετρα από τα Τρίκαλα. Οι κάτοικοι ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την κτηνοτροφία και τα παιδιά μετά το σχολείο απλώς εγκαταλείπουν το χωριό, αφού δεν υπάρχει τίποτα για να τα κρατήσει εκεί.

Θέλουν να φύγουν

«Κάποια παιδιά δείχνουν ενδιαφέρον για το σχολείο και ελπίζουν αργότερα να μπορέσουν να σπουδάσουν. Έχουν γνωρίσει τους υπολογιστές από τον υπολογιστή του σχολείου, αλλά δεν έχουν καμία άλλη επαφή με αυτή την τεχνολογία. Είναι μαθημένα σε έναν τρόπο ζωής που δεν είναι κατανοητός στους συνομηλίκους τους, ακόμη και σε αυτούς που ζουν σε μεγαλύτερα χωριά. Ακόμη και αν δεν επιδιώκουν να σπουδάσουν, τα περισσότερα παιδιά ονειρεύονται πότε θα φύγουν» προσθέτει ο δάσκαλος, που υπηρετεί στο μονοθέσιο σχολείο τα τελευταία τρία χρόνια.

Προχθές κατά τη διάρκεια του μαθήματος ο δάσκαλος άκουσε θορύβους από την ξυλόσομπα που ζέσταινε την τάξη και είδε να ξεπηδούν φλόγες. Τότε έβγαλε τα παιδιά από το σχολείο και προσπάθησε με τη βοήθεια κατοίκων να σβήσει τη φωτιά. Δεν κατάφεραν όμως τίποτα, ούτε η Πυροσβεστική που έφθασε εκεί. Δεν έμεινε τίποτα.

ΣΩΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Παιδιά και δάσκαλος σώθηκαν την τελευταία στιγμή όταν η ξύλινη, λυόμενη σχολική αίθουσα τυλίχθηκε στις φλόγες

«Στάχτη ένα κομμάτι της ζωής μου»


«ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ εδώ είναι δύσκολες, με χαμηλές θερμοκρασίες και χιόνια. Για να ζεσταίνεται η τάξη πρέπει να καίμε ξύλα στη σόμπα. Ακόμη και η πρόσβαση στο χωριό είναι δύσκολη καθώς ο δρόμος είναι σε άσχημη κατάσταση και πολλές φορές γεμάτος πέτρες και βράχια από τις συνεχείς κατολισθήσεις. Αυτά τα παιδιά για να συνεχίσουν στο γυμνάσιο υποβάλλονται σε καθημερινή ταλαιπωρία καθώς πρέπει να πάνε στην Πύλη, που βρίσκεται σε απόσταση πάνω από 10 χλμ., με τις συνθήκες που ανέφερα. Δυστυχώς η φωτιά έκαψε τα βιβλία των μαθητών και πολλά δεν πρόλαβαν ούτε τα πανωφόρια τους να πάρουν. Μαζί κάηκε και ένα αρχείο του σχολείου όπως και των τριών σχολείων που υπήρχαν από το 1924. Ελπίζουμε να γίνει κάτι γρήγορα γι΄ αυτά τα παιδιά με μια νέα αίθουσα. Προς το παρόν θα συνεχίσουμε τα μαθήματα στο κοινοτικό γραφείο της πρώην κοινότητας».

Η γραφειοκρατία

«Βλέποντας το σχολείο καμένο, ήταν σαν να κάηκε ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Οι μνήμες μου είναι πολλές ύστερα από 12 χρόνια δάσκαλος στο σχολείο. Μέσα όμως στα αποκαΐδια και τις στάχτες, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καεί και η ελπίδα αυτών των ξεχασμένων παιδιών που φυλάνε Θερμοπύλες στην ορεινή ύπαιθρο.

Περιμένουμε οι υπηρεσίες να κινητοποιηθούν ώστε να τοποθετηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα μια βαρέος τύπου προκατασκευή ώστε τα παιδιά να μπορέσουν να συνεχίσουν τα μαθήματά τους σε καλύτερες συνθήκες. Ζητάμε να αποφύγουμε όλες τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες», είπε στα «ΝΕΑ» ο δήμαρχος Πύλης Τρικάλων κ. Κώστας Κουφογάζος, που ήταν δάσκαλος στο σχολείο επί 12 χρόνια.