Αναζήτηση
Στην πρώτη της περφόρμανς το 1973, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς σημάδευε ανάμεσα στα δάχτυλά της με μαχαίρια. Όταν κοβόταν, βιντεοσκοπούσε τη σκηνή. Το ΄74 πήρε χάπια για κατατονικούς που της προκάλεσαν ανεξέλεγκτες εκρήξεις βίας και κατόπιν χάπια που την έριξαν σε πλήρη καταστολή. Τώρα, η 64χρονη ντίβα των ακροτήτων ετοιμάζει μια τετράωρη περφόρμανς με τίτλο «Η ζωή και ο θάνατος της Μαρίνας Αμπράμοβιτς» με μουσική Αntony and the Johnsons.
«Θα παρουσιάσω στη σκηνή τη ζωή και τον θάνατό μου γιατί θέλω η κηδεία μου να είναι τέλεια οργανωμένη. Δεν θέλω όταν πεθάνω να με θάψουν και τελειώσαμε. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, πρέπει να αναβιώνουμε το πνεύμα του. Πρέπει να ζούμε καλά και να πεθαίνουμε καλά», λέει στην ισπανική «Εl Ρais» η Σέρβα πρωτοπόρος των εικαστικών. Και το εννοεί, αφού μέχρι τον Ιούλιο του 2011 που θα παρουσιάσει την αναδρομήαναμέτρησή της με τη ζωή και τον θάνατο στο Φεστιβάλ του Μάντσεστερ- μια συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο της Ισπανίας-, η ατζέντα της είναι κάτι παραπάνω από πλήρης.
Μόλις παρουσίασε στο θέατρο Λαμποράλ της Γκιζόν μια βιντεοεγκατάσταση με τίτλο «Οκτώ μαθήματά του κενού με ευτυχές τέλος» και πρωταγωνιστές παιδάκια ηλικίας 4-7 ετών από το Λάος σε δράσεις ακραίας πολεμικής βίας που συνταράσσει. «Τα παιδιά είναι ο καρπός μας, ο προορισμός μας, αυτό που τα περιμένει είναι μια διεφθαρμένη κοινωνία, βίαια. Αν ζητήσεις από ένα πεντάχρονο παιδί να υποδυθεί μια εκτέλεση, γνωρίζει τέλεια πώς να το κάνει. Το βλέπουν στην τηλεόραση, στο Ίντερνετ, παντού».
Είναι εγκατεστημένη στη Νέα Υόρκη και κυκλοφορεί με βελγικό διαβατήριο.
Δεν έχει παιδιά, ούτε σύζυγο. Έγινε διάσημη με τα μαχαιρώματα και τις άλλες δοκιμασίες στις οποίες υπέβαλε το σώμα της, θεωρείται πολιτική καλλιτέχνις, αλλά αυτό που την ίδια λέει ότι την ενδιαφέρει είναι να φτάσει διάφορες πνευματικές καταστάσεις. «Ο πόνος είναι σαν κρυφή πόρτα που πρέπει ν΄ ανοίξεις για να φτάσεις σε άλλα μέρη σου». Στα σχέδιά της είναι και μια τρίμηνη περφόρμανς που θα διαρκεί επτάμισι ώρες κάθε μέρα. «Ο χρόνος είναι το πιο σημαντικό. Οι περφόρμανς μου μακραίνουν. Ξεχνάμε να ζήσουμε το εδώ και τώρα και οι περφόρμανς είναι για το εδώ και το τώρα.
Είναι ένα απόλυτο δόσιμο, γίνεται η ζωή σου. Είναι η αληθινή ρουτίνα μου.
Όσο περισσότερο διαρκεί η περφόρμανς τόσο μεγαλύτερη είναι η φυσική και πνευματική μεταμόρφωση που βιώνω και μπορώ να μεταβιβάσω στο κοινό».
