«Θέλω να παίξω με τον Σάμπρας»
Το μπαλάκι του τένις επιστρέφει και ο παίκτης απαντά με ένα χτύπημα που έχει βάθος. Δύσκολο αλλά πετυχημένο. Σαν να βρίσκεις τη σωστή φλέβα του τραγουδιού. «Μου αρέσει να προσπαθώ ώστε ό,τι κάνω να το κάνω καλά», λέει ο Μανώλης Λιδάκης. Όσο δύσκολες και αν είναι μερικές φορές οι συνθήκες.
«Τότε που τραγούδησα μπροστά στην επιτροπή τού “Να η Ευκαιρία” για πρώτη φορά είχα φαρυγγίτιδα, στο Ηρώδειο στον “Μεγάλο Ερωτικό” ωτίτιδα και όταν έκανα την ηχογράφηση με τον Πράισνερ και τη μεγάλη ορχήστρα στη Βαρσοβία είχα τόσο άγχος επειδή όλα έπρεπε να δουλέψουν σωστά με τη μία, που σχεδόν μου κόπηκε η φωνή». Και τώρα; Τώρα, στην πρώτη του συνέντευξη ως τενίστας, ο Μανώλης Λιδάκης- που συνεχίζει να στέλνει γενναίες μπαλιές απέναντι- ταλαιπωρείται από μηνίσκο. Μηνίσκο; «Ναι, από την μπάλα». Διότι, ως γνωστόν, η ωραία φωνή του ελληνικού τραγουδιού παίζει μπάλα- χρυσές επιδόσεις στα 5×5- εξ ου και ο μηνίσκος.
Η αγάπη για το τένις έχει εξελιχθεί σε σταθερή σχέση. Με μια γρήγορη ματιά, το μπουζούκι και η κιθάρα μεταμορφώνονται σε ρακέτα. Ένα γερό ντράιβ διαδέχεται ένα καλό κροσέ και η ρακέτα με τον τρόπο της τραγουδάει. Ναι, λέει, «καμιά φορά ξεχνιέμαι και κρατάω τη ρακέτα σαν κιθάρα». Αυτό μπερδεύει λίγο τον αντίπαλο, δίνει πλεονέκτημα στον παίκτη.
«Ασχολήθηκα σοβαρά με το τένις πριν από έξι-επτά χρόνια, όταν στην Έδεσσα όπου βρέθηκα για συναυλία είδα “κανονικούς” τενίστες να παίζουν. Παρατήρησα από κοντά το πώς κρατούσαν τη ρακέτα, την κίνησή τους, όλο το παιχνίδι τους και συνειδητοποίησα ότι μέχρι τότε δεν ξέραμε τίποτε».
Τότε άρχισε η προπόνηση. Ανάμεσα σε συναυλίες και ηχογραφήσεις. Και άλλες συναυλίες,
Μουσική και τένις «παίζουν» με τον ρυθμό, ενώ απαιτούν και τα δύο συγχρονισμό
και άλλες ηχογραφήσεις και πρόβες. Πόσο διαφέρει η προπόνηση από την πρόβα; Όχι και πολύ.«Όταν θέλεις, βρίσκεις χρόνο».
«Έκλεισε» με τον συμπαίκτη του τον Γιώργο, καλό του φίλο και συνεργάτη μουσικό, το γήπεδο στην Αιξωνή της Γλυφάδας και ξεκίνησαν το παιχνίδι, το οποίο εξελισσόταν με ενδιαφέρον μέσα στο ζεστό απόγευμα του Αυγούστου. «Με την πρώτη ευκαιρία που βρίσκω λίγο ελεύθερο χρόνο, κατεβαίνω στο γήπεδο. Από το στούντιο κατ΄ ευθείαν αλλάζω, δένω κορδόνια και είμαι έτοιμος».
«Το αγαπάω το τένις, γιατί με αυτό καταφέρνω και χαλαρώνω. Μου αρέσει το σπορ, είναι εκτόνωση, και το συστήνω σε όλους. Είμαι της άποψης ότι ο αθλητισμός μπορεί να βοηθήσει στη ζωή σου. Και ειδικά το τένις, πιστεύω ότι είναι ένα σπορ που βγάζει στην επιφάνεια την προσωπικότητά σου, επειδή ακριβώς αγωνίζεσαι μόνος σου, εσύ τσεκάρεις, εσύ είσαι στο ρεβέρ, δικό σου είναι το ντράιβ. Στο τένις τα “χώνεις” στον εαυτό σου».
Στα δυνατά στοιχεία του μέσα στο
Κιθάρα με χορδές… ρακέτας
«Υπάρχει σχέση ανάμεσα στο τένις και τη μουσική», λέει ο Μανώλης Λιδάκης και εξηγεί: «Μουσική και τένις “παίζουν” με τον ρυθμό. Κάθε αθλητής χρειάζεται να έχει έναν κάποιο ρυθμό οπωσδήποτε στην επαφή του με την μπάλα. Μουσική και τένις απαιτούν και τα δύο συγχρονισμό. Πρέπει δηλαδή να συντονίζεις ταυτόχρονα την κίνησή σου, το χτύπημα με τη ρακέτα, όπως όταν τραγουδάς να είσαι σωστός στον ρυθμό, να θυμάσαι τον στίχο, και να παίζεις. Και αυτά αυτόματα, την ίδια στιγμή. Τέλος, χρειάζεσαι ψυχραιμία και αυτοέλεγχο και στα δύο. Ένα λάθος σού μαθαίνει τι πρέπει να σκεφτείς και να μην κάνεις στην επόμενη φάση. Πρέπει, λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο να συγκρατείς τα νεύρα σου. Αν και έχω σπάσει μια ρακέτα κάποια στιγμή που ο αντίπαλος έπαιζε παθητικό τένις, δεν έχω σπάσει ποτέ κιθάρα. Καμιά φορά, όμως, μπορεί να αλλάξω στην κιθάρα χορδές από… ρακέτα».
