ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ σε θέμα με το οποίο πολλές φορές έχω απασχολήσει αυτή τη στήλη. Αφορμή, ευρήματα που δημοσιεύτηκαν στο «Βήμα» της 8ης και της 11ης Δεκεμβρίου.

Πρόκειται για τους νέους γκασταρμπάιτερ του 2007 και την ανεργία που μαστίζει και τρομάζει τους νέους Έλληνες. Υπολογίζεται ότι μόνο την τελευταία τριετία έχουν μεταναστεύσει 5 χιλιάδες νέοι Έλληνες επιστήμονες. Ο αριθμός όμως αυτών που εργάζονται στην Ευρώπη και αλλού είναι πολύ μεγαλύτερος. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιο το συνολικό νούμερο, δεν υπάρχει όμως νοσοκομείο, τράπεζα, εργαστήριο, ερευνητικός οργανισμός, εταιρεία συμβούλων, πανεπιστήμιο σε ολόκληρη την Ευρώπη, από την Ιταλία και την Ισπανία ώς τα απώτατα σημεία του ευρωπαϊκού Βορρά, δεν υπάρχει πόλη στη Γερμανία ή τη Βρετανία όπου δεν εργάζονται νέοι Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές, ηλικίας 25- 45 ή το πολύ 50 ετών. Παιδιά που έμαθαν τα γράμματά τους εδώ δίπλα σε εμάς, από την Αλεξανδρούπολη ώς τα Χανιά, παιδιά κυρίως από τον «μεσαίο» ή και χαμηλότερο κοινωνικοοικονομικό χώρο. Οι περισσότεροι έκαναν τη μεταπτυχιακή τους εκπαίδευση έξω, το τεράστιο όμως βάρος της βασικής προπτυχιακής εκπαίδευσης έφερε η ελληνική κοινωνία. Πρόκειται δηλαδή για μια καθαρή περίπτωση χρηματοδότησης, για να το πω έτσι πεζά, της πιο πολύτιμης μορφής εργασίας για την παραγωγή πλούτου σε άλλη από τη δική μας οικονομία. Αυτή η πραγματικότητα λέει πολλά και για τον τρόπο οργάνωσης του εκπαιδευτικού μας συστήματος και για τη σχέση του με την κοινωνία και τις ανάγκες της, αλλά και για τον ρόλο που αποδίδουμε και ως πολιτεία και ως ιδιωτική πρωτοβουλία στη διαδικασία ανάπτυξης. Η Ιρλανδία, π.χ., στήριξε την εντυπωσιακή της ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών στο τεχνικό και επιστημονικό προσωπικό- εγχώριο και αυτό που επέστρεφε από Αμερική και Βρετανία. Θα θυμάστε όλοι τους όρκους των κυβερνήσεών μας των τελευταίων 12- 15 ετών, των ίδιων των πρωθυπουργών, ιδιαίτερα μέρες μόνον πριν από τις εκλογές, για τα σχέδιά τους και τις πολιτικές τους να προσελκύουν τους επιστήμονες από το εξωτερικό, τα σχέδια για τη στήριξη της κοινωνίας της γνώσης, τη δημιουργία κέντρων διεθνούς ακτινοβολίας και ό,τι άλλο μας έλεγαν. Λόγια χωρίς όραμα, κόμματα χωρίς αρχές, πολιτικές χωρίς σχέδιο.

Και για την ανεργία τι; Δεν αρκούν οι καταγγελίες. Τι πολιτικές υιοθετούμε; Τι σημαίνει «νέο αναπτυξιακό μοντέλο» με το οποίο ξορκίζουν την πραγματικότητα, ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση; Τι σημαίνει νέα πολιτική περιφερειακή ανάπτυξη καθώς τη διαλαλούν και τα δύο ένοχα κόμματα; Δεν έχει υπάρξει κανένα επεξεργασμένο πρόγραμμα περιφερειακής ανάπτυξης (ούτε ένα σχέδιο). Πώς φαντάζονται ότι θα μειωθεί πραγματικά η ανεργία, η ανεργία των νέων, των επιστημόνων; Με πολιτικές ύβρεων, κραυγών και απροκάλυπτου λαϊκισμού; Η όποια ανάπτυξη και πρόοδος της ελληνικής οικονομίας συμβαίνει όχι χάριν, αλλά παρά την οικονομική πολιτική! Ναυτιλία, τουρισμός, δραστηριότητες στη βαλκανική ενδοχώρα.

Τελευταία Νέα