Φοβάται λιγότερο το ΑΙDS από ό,τι τον καρκίνο και αυτό γιατί ο συγκεκριμένος ιός βρίσκεται πλέον υπό έλεγχο. Άλλωστε, όπως τονίζει ο παθολόγος-λοιμωξιολόγος, κ. Παναγιώτης Γαργαλιάνος- Κακολύρης, όποιος παίρνει τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης δεν έχει να φοβάται τίποτα. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως οι Έλληνες φαίνεται να έχουν ξεχάσει, ή έστω προσπαθούν να ξεχάσουν, την απειλή του ΑΙDS με αποτέλεσμα να… χαλαρώνουν.


ΑΙDS: μία ξεχασμένη ασθένεια; Στον γενικό πληθυσμό ίσως τα τελευταία χρόνια να έχει ή ξεχαστεί η ασθένεια ή έχει γίνει απώθηση στο υποσυνείδητό τους.

Οι ενημερωτικές καμπάνιες έχουν αποτέλεσμα;

Έχουν αποτέλεσμα μόνο αν είναι οργανωμένες με συνέχεια όλο τον χρόνο και όχι μόνο την 1η Δεκεμβρίου. Επίσης χρειάζονται μηνύματα- ή παρεμβάσεις- δυνατά ή εύκολα στην αντίληψη του πληθυσμού.

Θα είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο εάν ήταν επιθετικότερες; Εάν, δηλαδή, προκαλούσαν τον φόβο;

Ο φόβος έχει περιορισμένη διάρκεια και αποτέλεσμα αυτού είναι ότι πάλι θα ξεχαστεί το μήνυμα όταν περάσει ο αρχικός φόβος.

Μήπως έχουμε εφησυχάσει επειδή το ΑΙDS έχει μετατραπεί από θανατηφόρο ιό σε χρόνιο νόσημα;

Είναι βέβαιο πως η ενημέρωση ότι είναι χρόνιο νόσημα εφησυχάζει τον πληθυσμό γιατί δεν αναλύονται τα προβλήματα του χρόνιου αυτού νοσήματος με τις ιατρικές, οικογενειακές και κοινωνικές προεκτάσεις του.

Έχουν εφησυχάσει και οι ίδιοι οι οροθετικοί. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, σεξ χωρίς προφυλάξεις κάνει ένας στους τρεις φορείς του ΑΙDS.

Φυσικά, έχουν ξεχαστεί και από αυτούς οι κανόνες προφύλαξης. Πάντως αυτό δεν είναι το κυρίαρχο πρόβλημα αν όλοι μάθουμε να προφυλασσόμαστε.

Δεν έχει γίνει συνείδηση ότι και αυτοί (οι οροθετικοί) κινδυνεύουν να μολυνθούν και με άλλον, πιθανώς πιο «επιθετικό», ιό ΗΙV. Το υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε την καθιέρωση ειδικού μαθήματος στα σχολεία. Αργοπορημένη κίνηση;

Η σημασία και η επιτυχία στην ενημέρωση με μάθημα στα σχολεία κρίνεται ακόμη. Πάντως είναι καλύτερο να υπάρχει από το να μην υπάρχει τελείως.

Και το εμπόδιο ήταν… Εφησυχασμός από όλους. Ενημέρωση από εκπαιδευτικούς ή από γιατρούς;

Το καλύτερο είναι από εκπαιδευμένα παιδιά σε ειδικό πρόγραμμα εκπαίδευσης ομοτίμων (δηλαδή μικρή ομάδα παιδιών που θα διαχύσουν την πληροφορία στα άλλα). Μεταξύ εκπαιδευτικών και γιατρών, ίσως από γιατρούς να είναι καλύτερα.

Η νέα γενιά είναι πιο χαλαρή σε σχέση με τις προηγούμενες σε ό,τι αφορά την προφύλαξη;

Εξαρτάται ποιες προηγούμενες γενιές. Από την αμέσως προηγούμενη, ναι.

Ελληνικό φαινόμενο ή γενικότερο;

Γενικότερο, αν κρίνουμε από τους αριθμούς.

Η κοινωνία είναι πιο ανοικτή απέναντι στους οροθετικούς σε σχέση με το παρελθόν;

Σαφώς ναι, χωρίς να λείπει ακόμη και τώρα η προκατάληψη.

Το μεγαλύτερο παράπονο των οροθετικών είναι…

Μερικές ακραίες περιπτώσεις αδιαφορίας γιατρών και προκατάληψης εργοδοτών. Πάλι το πρόβλημα είναι η ενημέρωση.

Η Πολιτεία διαφυλάσσει τα δικαιώματά τους ή τους αποκλείει εξαιτίας των νομοθετικών κενών;

Μέχρι τώρα δεν έχουν εκφρασθεί παράπονα. Το νομοθετικό κενό αφορά ειδικές κατηγορίες, όπως ανάδοχοι οροθετικοί γονείς.

Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης 2008- 2013…

Φιλόδοξο, στοχευμένο, συγκροτημένο. Αν εφαρμοστεί σωστά, θα είναι σημαντική παρέμβαση. Μετανάστες- φορείς του ΑΙDS: διπλά αποκλεισμένοι;

Λιγότερο από ό,τι σε άλλα κράτη. Με τις νέες εξαγγελίες του Εθνικού Σχεδίου Δράσης υπάρχει σαφής πρόοδος.

Και όταν αναγκάζεστε να τους αρνηθείτε τη χορήγηση αντιρετροϊκών φαρμάκων αισθάνεστε… Γραφειοκράτες και όχι γιατροί. Οι Μονάδες Λοιμώξεων στα δημόσια νοσοκομεία όχι μόνο δεν επαρκούν, αλλά «λυγίζουν» και από τις ελλείψεις σε προσωπικό. Για την καθημερινότητα του οροθετικού αυτό μεταφράζεται σε…

… σε αριθμό επαρκούν, με εξαίρεση την ανάπτυξη άλλης μίας ή δύο Μονάδων στην Κεντρική Ελλάδα και ίσως 2ης στη Θεσσαλονίκη. Ο οροθετικός στη νοσηλεία του υφίσταται ό,τι και οι άλλοι Έλληνες ασθενείς από έλλειψη προσωπικού.

Τι σας τρομάζει περισσότερο, το ΑΙDS ή ο καρκίνος;

Για το ΑΙDS υπάρχει απόλυτη προφύλαξη, για τον καρκίνο όχι. Για το ΑΙDS υπάρχουν θεραπείες με τα όποια προβλήματά τους, για τον καρκίνο (τουλάχιστον για τις βαριές μορφές) όχι. Το ΑΙDS είναι κάτι που δεν θα μας τύχει εάν παίρνουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις;

Ασφαλώς. Απέχουμε πολύ από την οριστική θεραπεία;

Μάλλον ναι, αν έχουμε στο μυαλό μας πενταετή ή δεκαετή ορίζοντα.

Τελευταία Νέα