Κάθε μέρα στην κουζίνα ξεχωρίζω τα σκουπίδια. Τις συσκευασίες τροφίμων χωριστά, για τον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Ο μπλε κάδος έχει μετακομίσει πολύ μακρύτερα, αλλά εγώ συνεχίζω να τον ακολουθώ. Καθαρίζω πλαστικά κουπάκια γιαουρτιών, «να είναι πλυμένα» έγραφαν οι οδηγίες. Μαζεύεται ταχύτατα απίστευτη ποσότητα πλαστικών συσκευασιών, τα κανονικά σκουπίδια έχουν γίνει ένα μικρό βαρύ σακουλάκι που κάνει μέρες να γεμίσει, φτωχός συγγενής των ελαφρών, που ίσως ανακυκλωθούν. Ίσως. Τριγυρνώ σαν τρελή κάθε μέρα κουβαλώντας τα ανακυκλώσιμα, αναζητώ τον κάδο από τετραγώνου εις τετράγωνο. Περπατώ- περπατώ στα σοκάκια όταν ο κάδος δεν είναι εδώ. Πού είσαι κάδε; Πλένω και τραγουδώ, μήπως είμαι ηλίθια που επιμένω; Διαβάζω ρεπορτάζ: η ανακύκλωση δεν γίνεται σωστά, ακούω εκδοχές, αφού τα ξεχωρίσουν τα πετάνε γιατί δεν έχουν την υποδομή, αλλά δεν το παραδέχονται, να παίρνουν επιδοτήσεις της Ένωσης. Στις πόλεις άλλων χωρών της Ένωσης οι κάδοι είναι μπροστά σε κάθε σπίτι, εδώ πρέπει να κάνεις διαδρομές. Είναι φυσικό να νιώθεις κορόιδο, αυτή την ευαισθησία διδάσκεσαι παραδοσιακά στην Ελλάδα. Μην κάνω κάτι παραπάνω από αυτά που κάνουν όλοι, μη με πιάσουν κορόιδο οι ξύπνιοι που καραδοκούν. Υμνείται πανταχόθεν η παρανομία και ο τσαμπουκάς, ο αταβιστικός φόβος περί κορόιδου μεγαλώνει. Μου έρχεται συχνά να παρατήσω την προσπάθεια, αλλά τελικά στοιβάζω δεμάτια, ταχτικά κουπάκια, σκαφάκια από κρέας, πλαστικά περιτυλίγματα, τόση τάξη δεν υπάρχει πουθενά στο σπίτι μου, ξαναπιάνω το κυνήγι τού μπλε κάδου. Είναι ο καθημερινός μου πατριωτισμός, αλλά ελπίζω να μην τον δοκιμάσει περισσότερο ο Δήμος Αθηναίων. Έχω φτάσει στα όριά μου. Θα παρατήσω τα κουπάκια γιαουρτιών, θα αρχίσω τις υπογραφές για το όνομα της Μακεδονίας. Είναι πιο ξεκούραστη ανακύκλωση μου φαίνεται.

Τελευταία Νέα