Με μικρές προσδοκίες αρχίζει απόψε (από την Ουάσιγκτον, για να μεταφερθεί αύριο στην Αννάπολη του Μέριλαντ) η διεθνής ειρηνευτική διάσκεψη για τη Μέση Ανατολή. Η Συρία χάρισε χθες μια μικρή νίκη στον Τζορτζ Μπους, αποδεχόμενη την πρόσκληση να συμμετάσχει. Τέσσερα σημαντικά ζητήματα αναζητούν λύση, οι παλιοί δαίμονες της Μέσης Ανατολής, ωστόσο, κρατούν χαμηλά τον πήχυ.


Επτά χρόνια μετά την αποτυχία των συνομιλιών στο Καμπ Ντέιβιντ και την έναρξη της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντας, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι κάθονται εκ νέου στο ίδιο τραπέζι, μαζί με εκπροσώπους 45 ακόμη χωρών, σε μια προσπάθεια να θεραπεύσουν αυτό που ο Μπιλ Κλίντον συνέκρινε κάποτε με ένα απόστημα στο δόντι- κάτι που προκαλεί με τον καιρό ακόμα μεγαλύτερο πόνο. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ και ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς βρίσκονται ήδη από χθες στην Ουάσιγκτον. Η διάσκεψη θα αρχίσει απόψε εκεί, με ένα δείπνο στο οποίο θα μετάσχει και η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών,

ΜΙΚΡΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Και μόνο το γεγονός ότι συνομιλούν Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί έπειτα από 7 χρόνια είναι επιτυχία

Ντόρα Μπακογιάννη, και θα συνεχιστεί αύριο στην Ανάπολη. Ίσως να είναι η πλέον πρόσφορη περίοδος για την επανάληψη των ειρηνευτικών συνομιλιών- επισημαίνουν οι αναλυτές. Και ο Μπους και ο Ολμέρτ και ο Αμπάς θέλουν να δείξουν αποτελέσματα- ο Μπους για να σώσει την αμαυρωμένη από το Ιράκ υστεροφημία του, ο Ολμέρτ για να «λυτρωθεί» από τα σκάνδαλα διαφθοράς και τον αποτυχημένο πόλεμο του 2006 στον Λίβανο και ο Αμπάς για να πάρει το πάνω χέρι έναντι της Χαμάς, που ελέγχει από τον Ιούνιο τη Γάζα.

Η ατζέντα

Επιπλέον, οι περισσότεροι Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι τάσσονται υπέρ μιας λύσης μέσω διαπραγματεύσεων· και τα μετριοπαθή αραβικά κράτη μοιάζουν πρόθυμα να παράσχουν την (κρίσιμη) υποστήριξή τους, ώστε να αντισταθμιστεί η αυξανόμενη επιρροή του Ιράν: το απέδειξαν τόσο η απόφαση που έλαβε την Παρασκευή η Σαουδική Αραβία να στείλει τον υπουργό Εξωτερικών, όσο και η χθεσινή απόφαση της Συρίας να στείλει τον υφυπουργό Εξωτερικών, παρ΄ ότι είχε καταστεί σαφές ότι το ζήτημα των Υψωμάτων του Γκολάν δεν συμπεριλαμβάνεται στην επίσημη ατζέντα. Συνολικά 16 αραβικά έθνη καθώς και ο Αραβικός Σύνδεσμος ετοιμάζονται να καθήσουν πλάι σε Ισραηλινούς για πρώτη φορά από το 1996.

Χρονοδιάγραμμα

Το διακύβευμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και δεν αφορά μόνο τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, αλλά την επιβίωση των μετριοπαθών δυνάμεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ολμέρτ και Αμπάς, ωστόσο, είναι αδύναμοι. Και στον Μπους απομένει μόνο ένας χρόνος στον Λευκό Οίκο. «Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε, είναι ένα χρονοδιάγραμμα διαχείρισης της κρίσης- ας μην έχουμε αυταπάτες περί επίλυσης της κρίσης», σχολιάζει ο Ισραηλινός πολιτικός αναλυτής Σλόμο Αβινέρι. Αμφότερες οι πλευρές παρουσιάζουν την Ανάπολη ως ένα «σημείο εκκίνησης». Μέχρι χθες, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές δεν είχαν καταλήξει καν σε κοινή διακήρυξη. Και μόνο το γεγονός, πάντως, ότι συνομιλούν εκ νέου, έπειτα από επτά χρόνια στη διάρκεια των οποίων έχασαν τη ζωή τους 4.400 Παλαιστίνιοι και 1.100 Ισραηλινοί, είναι επιτυχία.

[ ΓΝΩΜΗ ] Δεν υπάρχουν περιθώρια για απελπισία


Θα ήθελα πραγματικά να πιστέψω στη διάσκεψη της Αννάπολης. Δεν θέλω να απελπίζομαι, παρ΄ ότι ο Εχούντ Ολμέρτ πολιορκείται από δικαστικές έρευνες και ο πρόεδρος Μπους είναι ξεχασμένος και ο μόνος που κάνει τους δύο αυτούς ηγέτες να δείχνουν ισχυροί είναι ο Μαχμούντ Αμπάς, που ελέγχει μόνο τη Δυτική (Όχθη) πτέρυγα του εθνικού κινήματός του. Δεν υπάρχουν περιθώρια για απελπισία, παρ΄ ότι η σημερινή στρατηγική «πρώτα η Δυτική Όχθη» έρχεται μόλις δύο χρόνια μετά την προσέγγιση «πρώτα η Γάζα», η οποία έκανε την Κοντολίζα Ράις να υπογραμμίσει πόση σημασία είχε να «εκμεταλλευτούμε τη στιγμή»μέχρι που η στιγμή έκανε φτερά και η Χαμάς άρπαξε τη Γάζα.

Θυμάστε πόση ελπίδα είχε επενδυθεί στη Γάζα και τα θερμοκήπιά της, όλα εκείνα περί «δοκιμαστικής λειτουργίας» μιας παλαιστινιακής πολιτείας μετά την ισραηλινή αποχώρηση, πόσο διαφημίστηκαν οι παλαιστινιακές εκλογές; Υπάρχει υπερβολικά πολλή μνήμη στη Μέση Ανατολή, υπερβολικά πολλοί τάφοι.

Μπαίνουν στη μέση.

Όσο η κυβέρνηση Μπους κοιτούσε από την άλλη, οι Παλαιστίνιοι χάθηκαν από τα μάτια των Ισραηλινών, οι Ισραηλινοί χάθηκαν από τα μάτια των Παλαιστινίων.

Ίσως, τελικά, ο μόνος τρόπος να διώξει κανείς την απελπισία είναι να σκεφτεί πως τουλάχιστον η Αννάπολη θα τους επιτρέψει να δεσμευτούν ότι θα βλέπονται περισσότερο.