Αναζήτηση
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ δει κανείς την τρέχουσα κατάσταση στη Γαλλία από πολλές οπτικές γωνίες. Ωστόσο, η πιο επίκαιρη ματιά είναι από τη σέλα ενός «ταξί μοτό». Οι μοτοσυκλέτες ταξί- για όσους δεν έχουν βαλίτσες και δεν φοβούνται τις σφήνες ανάμεσα στα φορτηγάείναι ο μόνος τρόπος να περάσει κανείς μέσα από τα μποτιλιαρίσματα των δεκαπέντε χιλιομέτρων μεταξύ του αεροδρομίου Σαρλ Ντε Γκωλ και του κέντρου του Παρισιού.
Φέτος τον Νοέμβριο, η Γαλλία είναι στους δρόμους. Όχι όμως για να απεργήσει ή να διαδηλώσει, αλλά γιατί χωρίς τρένα, μετρό και λεωφορεία, Παριζιάνοι και Παριζιάνες το ΄χουν κόψει με το πόδι και ένα ατελείωτο «ντεφιλέ» χρωματίζει τα πεζοδρόμια. Όλοι μιλάνε στα κινητά τους και συλλαμβάνει κανείς ως ωτακουστής φράσεις του στυλ «έκανα μιάμιση ώρα» ή «θα σου πάρει κανένα δίωρο». Το ενδιαφέρον είναι ότι οι πεζοί του Παρισιού δεν είναι αλληλέγγυοι με τους απεργούς – κάτι που συνέβη στις μεγάλες απεργίες του ΄95 την τελευταία φορά που μια δεξιά κυβέρνηση επιχείρησε να βάλει μαχαίρι στο κοινωνικό κράτος.
Έξι στους δέκα Γάλλους είναι κατά των απεργιών. Από τότε που νέκρωσαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν γίνει επτά. Ένας στους τρεις Γάλλους δημοσίους υπάλληλους συμμετείχε στη γενική απεργία της 20ής Νοεμβρίου. Τα ακρο-αριστερά κόμματα ήλπιζαν πως τη μέρα εκείνη σιδηροδρομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και φοιτητές θα συγκροτούσαν ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο. Μάλλον δεν συνέβη. Και τα πρώτα σαμποτάζ στις γραμμές τρόμαξαν τους μεγαλο-συνδικαλιστές που είδαν να διαγράφεται μπροστά τους το φάσμα μιας μειοψηφικής απεργίας.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ εξηγούν γιατί ο εκπρόσωπος Τύπου της γαλλικής προεδρίας Νταβίντ Μαρτινόν είναι ήρεμος στο γραφείο του στο Ελιζέ. Το απομεσήμερο είναι ηλιόλουστο και οι βιτρίνες των ρολογάδικων πολυτελείας της οδού Φομπούρ Σεντ Ονορέ γυαλίζουν έξω από το παράθυρο. «Δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι στην απεργία», λέει ο Μαρτινόν, «και ο Νικολά Σαρκοζί δεν ενδιαφέρεται να αποδυναμώσει τα συνδικάτα, αφού τα χρειάζεται ως κοινωνικούς εταίρους για τον επόμενο γύρο μεταρρυθμίσεων». Είναι ο ίδιος στρογγυλός τόνος που έχει επιλέξει ο Γάλλος πρόεδρος, ενώ στρογγυλοπρόσωπος- και με φυσιογνωμία μέσου Γάλλου- είναι και ο Ζαβιέ Μπερτράν, επιλογή του Σαρκοζί για το υπουργείο Υγείας και διαπραγματευτής της κυβέρνησης.
Σε ένα παιχνίδι φθοράς, οι συνδικαλιστές καλούνται να σταματήσουν την απεργία και να πάνε σαν καλά παιδιά στο τραπέζι για το Ασφαλιστικό. Είναι όμως σαφές ότι έπεται συνέχεια. Ο Σαρκοζί εμφανίζεται αποφασισμένος να το πάει μέχρι τέλους- έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα είναι πρόεδρος μίας θητείας. Το παίζει όμως διαρκώς κρύο- ζεστό, θέλοντας να μη χάσει τη μάχη της κοινής γνώμης. Μπορεί να είναι σκληρός δεξιός, αλλά καλεί στο μποτιλιαρισμένο Παρίσι τον αντιαμερικάνο «πετρο-σοσιαλιστή» Ούγκο Τσάβες. Έχει δίπλα του ανθρώπους τού Μιτεράν όπως ο σύμβουλος του για θέματα κουλτούρας Ζορζ-Μαρκ Μπεναμού. Ενώ, μετά τον Κουσνέρ, προσπαθεί να βάλει στην κυβέρνησή του και το δεξί χέρι της Σεγκολέν Ζιλιέν Ντρε. Έμπειρος πολιτικός, ο Σαρκοζί προσπαθεί αποψιλώσει το ακέφαλο Σοσιαλιστικό Κόμμα που ψάχνει φωνή.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο Σαρκοζί αλλάζει διαρκώς πρόσωπα σαν Πρωτέας. Και ηγείται της αντεπίθεσης μια μεταλλαγμένης νεοΔεξιάς. Όλα αυτά ενώ ο μέσος Γάλλος μπαίνει στην ουρά για τα λίγα τρένα που περνούν. Και η ερημία των οδοφραγμάτων συμβολίζει το λυκόφως της κοινωνικής Ευρώπης.
