Μια παραλλαγή της εικαστικής εγκατάστασης του Νίκου Αλεξίου «Τhe Εnd», που παρουσιάζεται στην 52η Μπιενάλε Βενετίας, έρχεται στην Αθήνα
Λίγες εβδομάδες πριν από τη λήξη της Μπιενάλε της Βενετίας και λίγες ημέρες μετά τη λήξη της έκθεσης του Νίκου Αλεξίου στην Γκαλερί Φρανσουά Χάιτς στο Μόναχο, ο καλλιτέχνης παρουσιάζει στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, στην έκθεση «Τhe Εnd: Οnce more» («Το Τέλος: Ακόμα μια φορά»), δεκαοκτώ ψηφιακά επεξεργασμένα έργα με παραλλαγές της αποτύπωσης του πανάρχαιου ψηφιδωτού δαπέδου του Καθολικού της Μονής Ιβήρων στο Άγιο Όρος, που χρονολογείται στο 1045-1056 μ.Χ. Στο δάπεδο του ναού και στις επεξεργασμένες αποτυπώσεις του οι απλές χρωματικές ψηφίδες σχηματίζουν κύκλους, τετράγωνα και τρίγωνα, σε μια σύνθεση με διακοσμητική αλλά και συμβολική λειτουργία, που δημιουργεί στον θεατή αίσθηση αρμονίας και εσωτερικής κίνησης η οποία τον απορροφά, τον «αδειάζει» και τον ανυψώνει, έτσι που όλα τα πράγματα να γίνονται μικρά σαν κουκκίδες.

Η εγκατάσταση στην γκαλερί συμπληρώνεται από δύο φαντασμαγορικές

ΙΝFΟ

Στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) έως 8 Δεκεμβρίου.

προβολές, όπου τα σχήματα και τα χρώματα αλλάζουν καλειδοσκοπικά. Η έκθεση συμπληρώνεται από ειδική έκδοση την οποία επιμελήθηκε ο καλλιτέχνης και θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.

Τι νόημα έχει το «Ακόμα μια φορά» μετά το έργο που είχε τον κινηματογραφικό τίτλο που υπογράμμιζε το τέλος;

Το «Οnce more» δεν είναι μια γεύση από το έργο της Βενετίας. Το θέμα του ψηφιδωτού δαπέδου της Μονής Ιβήρων με απασχολεί από το 1995 και ακόμα πιο πριν, αφού το πρώτο ερέθισμα μού το έδωσαν τα σχέδια ενός μοναχού, του Α. Μπάρσκι, πολύ παλαιότερα. Επανέρχομαι γιατί περικλείει όλα όσα με ενδιέφεραν. Το συγκεκριμένο και το άπειρο σ΄ ένα «ψηφιακό» σύμπαν. Το παλιό και το σύγχρονο, το χειροποίητο και το βιομηχανικό, η δημιουργία εικόνων της θρησκευτικής παράδοσης και η γλώσσα των μορφών της αφηρημένης τέχνης, η αντήχησή τους που αρχίζει τον Μεσαίωνα και φτάνει ώς την κουλτούρα του ρέιβ μέσα από συνεχείς μεταμορφώσεις.

Πώς εμπλουτίζεται το έργο ώστε να μην είναι σκέτη μίμηση;

Είναι έργο τέχνης δεν είναι μόνο τα υλικά του, που είναι ελάχιστα- λίγο χαρτί, ένα μολύβι, σπαγκάκια και μια οθόνη. Παράγεται διά της τριβής, της συντριβής του δημιουργού μ΄ αυτό. Γίνεται διά της επαναλήψεως άπειρων μικρών καθημερινών κινήσεων. Είναι κάθε φορά ο τρόπος που θα το ξανακάνεις. Κάθε μέρα ο καλλιτέχνης ξυπνά το πρωί και εφευρίσκει, σκηνοθετεί τη μέρα του πλέκοντας ή σχεδιάζοντας. Βουτά μέσα στην α-σχολία. Αρκεί να επαναλάβει κάτι για να γίνει καινούργιο. Γιατί κάθε φορά κατανοεί τα πράγματα, μαθαίνει κάτι, θυμάται και με αυτά τα «υλικά» στήνει το έργο εκ του μηδενός με διαφορετικό τρόπο. Έτσι ένα έργο είναι αυτοβιογραφία. Είναι ένα παραμύθι. Άλλωστε όλη η ζωή είναι μια φαντασία. Δεν υπάρχει μια πραγματικότητα. Το έργο ξαναγεννιέται από τους νέους ανθρώπους που θα το δουν κάθε φορά.

Από τον Βιζυηνό και τη Βενετία σε δύο μουσεία


Μια χάρτινη κουρτίνα του Νίκου Αλεξίου αποτελεί το σκηνικό της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης με το «Αμάρτημα της μητρός μου» του Γεωργίου Βιζυηνού σε σκηνοθεσία Λογοθέτη από τις αρχές (8-10)

Δεκεμβρίου, το έργο της Βενετίας, με ένα μεγάλο τραπέζι- εργαστήριο όπου στοιβάζονται χιλιάδες εύθραυστες κατασκευές από χαρτιά και σπάγκους, θα αναπτυχθεί στους χώρους του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης. Τον Μάρτιο το ίδιο έργο θα παρουσιαστεί και στην Αθήνα, από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.