«Η πλειοψηφία των μαθητών θέλει να μπει στην τάξη», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις. Άλλωστε, ήταν κατηγορηματικός όταν ρωτήθηκε για το αν κρατά στα χέρια του ακλόνητα στοιχεία, εάν έχει συνομιλήσει με τους μαθητές, εάν έχει επισκεφθεί τα υπό κατάληψη σχολεία. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική: «Στοιχεία δεν έχει μόνον όποιος εθελοτυφλεί».

Σοφή κουβέντα! Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην εθελοτυφλεί… Ποιος δεν κλείνει τα μάτια μπροστά στα χάλια της δημόσιας εκπαίδευσης (λείπουν βιβλία, καθηγητές, χάνονται διδακτικές ώρες); Ποιος δεν κάνει τα στραβά μάτια για τις κτιριακές εγκαταστάσεις που καταρρέουν από το βάρος του παλιού τσιμέντου (ακόμη και οι προαύλιοι χώροι είναι τσιμεντένιοι, χωρίς ίχνος πρασίνου); Ποιος δεν αρνείται να δει πού και υπό ποίες συνθήκες κάνουν τα παιδιά μάθημα (τάξεις μετακομίζουν σε… υπόγεια και αίθουσες χωρίζονται στα δύο με κόντρα πλακέ); Ποιος δεν αποφεύγει να αντικρύσει τη μουντή πραγματικότητα (έως και βαρετή) που ζουν σε καθημερινή βάση μαθητές και εκπαιδευτικοί;

Το ακούσαμε από το στόμα του ίδιου του Πρωθυπουργού, πως τα θέματα που αφορούν τη Παιδεία είναι η πρώτη προτεραιότητά μας! Το πιστέψαμε όμως; Ίσως οι μαθητές να μην πείθουν με τις κινητοποιήσεις. Ίσως τα αιτήματά τους να ακούγονται «κενά» επιχειρημάτων και γενικόλογα- σε κάποιους. Κάποιοι, πάλι, μπορεί να υποστηρίζουν πως το μόνο που θέλουν είναι να μην κάνουν μάθημα. Συχνά ακούγεται και το επιχείρημα πως μετά το τέλος των καταλήψεων οι σχολικές αίθουσες θα θυμίζουν… εμπόλεμη ζώνη. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι και γιατί να μην το κάνουν; Όταν πολιτικοί, υπουργοί και εκπαιδευτικοί αποτυγχάνουν παταγωδώς να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον τέτοιο που θα προκαλεί την περιέργεια και το ενδιαφέρον, που θα ξυπνά τη δημιουργικότητα και την ελεύθερη σκέψη αντί να προωθεί την παπαγαλία, την πειθήνια συμπεριφορά και τον εγκλεισμό, τότε, το παραπάνω ερώτημα παύει να αναζητά απαντήσεις και γίνεται… ρητορικό. Γιατί; Επειδή πολύ απλά, ουδείς θέλει να μπει στον κόπο να απαντήσει!