Το waterboarding είναι ή όχι βασανιστήριο; Η (καταφατική) απάντηση έχει δοθεί ήδη εδώ και έναν αιώνα, όμως η CΙΑ εξακολουθεί να το εφαρμόζεικαι η κυβέρνηση Μπους να το υπερασπίζεται…


Το waterboarding είναι μια προσομοίωση πνιγμού, ο αμερικανικός στρατός απαγορεύεται να το χρησιμοποιεί και ο θόρυβος που έχει προκληθεί από το γεγονός ότι η CΙΑ συνεχίζει τη χρήση του εναντίον υπόπτων για τρομοκρατία, που κρατούνται σε μυστικές φυλακές σ΄ όλο τον κόσμο, απείλησε να εκτροχιάσει τον διορισμό από τον Μπους του δικαστή Μάικλ Μιουκέισι ως υπουργού Δικαιοσύνης. Εξεταζόμενος από επιτροπή της Γερουσίας, ο Μιουκέισι αρνήθηκε να πει αν το waterboarding είναι παράνομο και οι Δημοκρατικοί δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Η επικύρωση του διορισμού του φάνηκε να κρέμεται από μια κλωστή- αν και την Παρασκευή δύο Δημοκρατικοί γερουσιαστές, ο Τσαρλς Σούμερ της Νέας Υόρκης και η Νταϊάν Φέινσταϊν της Καλιφόρνιας, δήλωσαν ότι θα τον ψηφίσουν…

Ο Μπους βρέθηκε σε δύσκολη θέση και ο Μάλκομ Νάνσι τον έφερε την περασμένη εβδομάδα σε ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία καταγγέλλοντας δημόσια το waterboarding. Ο Νάνσι είναι σύμβουλος του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, δουλεύει 20 χρόνια για τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών και έξι χρόνια στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Έχει οργανώσει πολλές επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Αφρική, έχει εκπαιδεύσει Αμερικανούς στρατιωτικούς στις τακτικές της Αλ Κάιντα, έχει γράψει βιβλία για την τρομοκρατία και εμφανίζεται συχνά ως αναλυτής στο Fox Νews. Με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε ούτε κατά διάνοια να «κατηγορηθεί» ως «φιλελεύθερος»… Την περασμένη εβδομάδα, ο Νάνσι αποκάλυψε ότι το waterboarding χρησιμοποιείται στην εκπαίδευση των μαθητών της Σχολής Επιβίωσης του Πολεμικού Ναυτικού στο Σαν Ντιέγκο. Ο ίδιος ήταν μάρτυρας και επόπτης «εκατοντάδων» ασκήσεων waterboarding. Και έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «το waterboarding είναι μια τεχνική βασανισμού- τελεία και παύλα».

Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει το αντίθετο. Στο πλαίσιο της «τεχνικής» αυτής, ο ανακρινόμενος δένεται πάνω σε μια σανίδα, το πρόσωπό του καλύπτεται με πανί και τοποθετείται κάτω από μια βρύση που τρέχει. Το πανί μουλιάζει και το νερό αρχίζει να μπαίνει στο στόμα και τη μύτη και να γεμίζει τους πνεύμονές του. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον Νάνσι, είναι «ασφυξία σε σλόου μόσιον». Το θύμα περιέρχεται σε κατάσταση υστερίας. «Το πόσο θα διαρκέσει ο πνιγμός», έγραψε ο Νάνσι σε άρθρο του στην επιθεώρηση Small Wars Journal, «εξαρτάται από το επιθυμητό αποτέλεσμα και την επιμονή του ανακρινομένου. Ένας γιατρός παρακολουθεί τις φυσιολογικές ενδείξεις που δείχνουν ότι η επίδραση της τεχνικής κλιμακώνεται από την οδυνηρή στη φρικτή ψυχολογική εμπειρία, στην ασφυξία και ξεκινάει το σπιράλ του θανάτου. Για τον αμύητο, το θέαμα είναι φρικιαστικό. Είναι βασανιστήριο, χωρίς καμιά αμφιβολία».