Ήταν μια σκηνή βγαλμένη θα έλεγε κανείς από μυθιστόρημα- δικό του μυθιστόρημα. Ο ηλικιωμένος πια ήρωας επιστρέφει έπειτα από 25 χρόνια στο χωριό του με ένα τρένο γεμάτο μουσικούς, τραγουδιστές, φίλους και συγγενείς- ακόμα και έναν υπουργό της κυβέρνησης. Παιδιά τρέχουν να τον υποδεχθούν στον σταθμό, οι κάτοικοι συνωστίζονται για να του σφίξουν το χέρι, περισσότεροι από είκοσι αστυνομικοί σπρώχνουν το ανυπόμονο πλήθος ώστε να ανοίξουν δρόμο για τον ήρωα να περάσει. Η σκηνή όμως ήταν πραγματική- και έκανε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, τον γίγαντα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, που επέστρεψε την Πέμπτη έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα στη γενέτειρά του, το Αρακατάκα της Κολομβίας, να δακρύσει. Ο Μάρκες ζει στην Πόλη του Μεξικού και σπάνια επισκέπτεται την πατρίδα του.

Μαγικός ρεαλισμός. «Κοιτάξτε εδώ…», είπε στους γύρω του μόλις είδε το χαρούμενο χάος έξω από το παράθυρο του τρένου. «Και μετά λένε ότι εφηύρα το Μακόντο, ότι εφηύρα τον μαγικό ρεαλισμό». Μακόντο είναι το όνομα του (φανταστικού) χωριού στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση στο «Εκατό χρόνια μοναξιά», το πιο διάσημο έργο του Μάρκες, το οποίο «μύησε» τον κόσμο στον «μαγικό ρεαλισμό», ένα λογοτεχνικό στυλ το οποίο προσπάθησε στη συνέχεια να μιμηθεί μια ολόκληρη γενιά Λατινοαμερικανών συγγραφέων. Το άρτι εγκαινιασμένο τρένο με το οποίο επέστρεψε ο Μάρκες, μάλιστα, ονομάστηκε «Κίτρινο Τρένο του Μακόντο», όνομα βγαλμένο και αυτό από το διάσημο βιβλίο. Πέρυσι, οι κάτοικοι του Αρακατάκα ψήφισαν σε δημοψήφισμα υπέρ της αλλαγής της ονομασίας του χωριού τους σε Αρακατάκα-Μακόντο. Το χαμηλό ποσοστό της συμμετοχής ωστόσο έγινε αιτία να ακυρωθεί το αποτέλεσμα.