ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ τα λεφτά. Δισεκατομμύρια ευρώ ετοιμάζονται να αλλάξουν χέρια στον χρηματιστηριακό χορό, με πρωταγωνιστές τράπεζες, μεγαλοεπενδυτές, μεγάλες επιχειρήσεις και στελέχη επιχειρήσεων.

Πίσω από αυτήν τη λάμψη του χρήματος, στην αθέατη πλευρά της οικονομίας μας υπάρχει μια σκληρή πραγματικότητα που βιώνεται από ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού: οι φτωχοί.

Επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι ένα στα πέντε νοικοκυριά ζει με ετήσιο εισόδημα που στατιστικά και πραγματικά το κατατάσσει κάτω από το όριο της φτώχειας. Ζουν με εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 6.000 ευρώ ετησίως. Ο χορός των δισεκατομμυρίων τους αφήνει στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορους, ενώ στη χειρότερη τους εξοργίζει. Είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι των 270 ευρώ τον μήνα, οι μισθωτοί του βασικού μισθού που εργάζονται με δικαιώματα και συνθήκες στα όρια όσων ορίζει η εργατική νομοθεσία και, τέλος, οι άνεργοι.

Πώς τα βγάζουν πέρα; Οι μισθωτοί και οι άνεργοι μέσω της αλληλεγγύης των γενεών, που παραδόξως στην Ελλάδα λειτουργεί κυρίως αντίστροφα- δηλαδή από τους γονείς προς τα παιδιά και όχι όπως συμβαίνει στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο- δηλαδή από την αρωγή των παιδιών προς τους γονείς.

Το πρόβλημα της φτώχειας είναι υπαρκτό και μεγάλο. Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν, αλλά είτε δεν θέλουν είτε δεν τολμούν να το αντιμετωπίσουν, διότι η αντιμετώπισή του απαιτεί παρεμβάσεις με πολιτικό κόστος. Απαιτεί τη θέσπιση ενός νέου, εντελώς διαφορετικού φορολογικού συστήματος, που θα προωθεί τις επενδύσεις, αλλά παράλληλα θα μεταφέρει εισόδημα προς τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της οικονομίας.

Απαιτεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο κεφάλαιο κοινωνικό κράτος, με ενισχύσεις και παροχές προς αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη ενίσχυσης. Απαιτεί ριζική αναδιάρθρωση των κοινωνικών δαπανών μέσω της χρηματοδότησης ειδικών προγραμμάτων, που θα ελέγχεται η αποτελεσματικότητά τους στην καταπολέμηση της φτώχειας.

Απαιτεί, τέλος, την καταπολέμηση των παραγόντων που γεννούν τη φτώχεια- όπως η μη παραγωγή θέσεων απασχόλησης, η παραγωγή ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού και η εγκατάλειψη του σχολείου. Αργά ή γρήγορα το ζήτημα της φτώχειας θα έρθει στο προσκήνιο. Και τότε τα επιχειρήματα περί ανάπτυξης, επενδύσεων, εξαγορών, συγχωνεύσεων και ανθούντος χρηματιστηρίου θα ακούγονται στους μη έχοντες όχι μόνο κούφια, αλλά και ειρωνικά…