Φτου κι απ΄ την αρχή


Πόντο πόντο τη ρουκέτα τη μετρήσαμε και όλα τα τρομοκρατικά τα ξαναζήσαμε
Την Παρασκευή, τα πρωινά ενημερωτικά σόου, ξεσηκωμένα, δίνουν τη μάχη της πρωτιάς για την πιο απίθανη λεπτομέρεια, αληθινή ή αρλούμπα, που αφορούσε το χτύπημα της ρουκέτας στην αμερικανική πρεσβεία. Σαν να τα ΄χαμε ξαναζήσει όλα.

Πόσο; Τόσο, το ΄βλεπε- με το συμπάθιο- το άνοιγμα στο σπασμένο τζάμι, ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ, καλεσμένος στους Καμπουράκη- Οικονομέα και θαύμαζε πώς δεν είχαν σπάσει τα υπόλοιπα τζάμια, αλλά την ίδια ώρα έλεγε και ο Μιχάλης Ιγνατίου σε τηλεφωνική επικοινωνία, ότι στην Ουάσιγκτον μεταξύ των δημοσιογράφων είναι γνωστό ότι έχουν αφήσει επίτηδες οι Αμερικανοί ένα σπασμένο τζάμι από παλιότερη διαδήλωση.

Αφού αυτό δεν λύθηκε, ψάχναμε από πάνελ σε πάνελ πόσο μεγάλη ήταν η ρουκέτα και πόση τρύπα θα άνοιγε, τόση ή τόοοοοση και εισβάλλοντας στο εσωτερικό θα έσκαγε σε χίλια κομμάτια ή μήπως θα εκτόξευε αέρια;

Στρατηγοί με άριστες γνώσεις των οπλικών συστημάτων, ξεδιπλώνουν έναν πλούτο γνώσεων που δημιουργεί- ε, όσο να ΄ναι- στο έθνος των τηλεθεατών υπερηφάνεια και αίσθημα ασφάλειας. Αλίμονο, τόσα χρήματα η εκπαίδευσή τους, να μην πάει χαμένη, αν δεν πάει αλλού, πάει τουλάχιστον στα πάνελ.

Μας έδειξαν φωτογραφίες ανφάς και προφίλ, του εκτοξευτήρα που χρησιμοποιήθηκε και ένα σωρό άλλων. Για να τους έχουμε υπόψη μας μάλλον, μην τυχόν και μας γελάσουν τίποτε επιτήδειοι έμποροι όπλων, που θα πλησιάζουν προφανώς τους περαστικούς, όπως εκείνοι που λένε «θες κάνα ρολογάκι;».

Ημέρες καλοκαιριού του 2002; Πάντως, ο Ντάνος Κρυστάλλης έχει πιάσει στασίδι στους Χασαπόπουλο- Αναγνωστάκη, για να προσφέρει την πολύτιμη εμπειρία του ως διπλός πράκτωρ και σταρ. Αυτό κι αν ήταν d j-vu.

Πριν καλά καλά χωνέψουμε το προηγούμενο, με αφορμή την ενημερωτική υπερπαραγωγή «λούφα και παραλλαγή», που αποκάλυπτε ότι νέοι μας δεν υπηρέτησαν την πατρίδα ως όφειλαν. Η ρουκέτα μάς βρήκε μόλις είχαμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε γιατί επένδυσε τόσα χρήματα η κρατική τηλεόραση σε ένα σίριαλ με θέμα τη φανταρίστικη λουφαδόρικη νοοτροπία. Αναγνώρισαν οι οραματιστές υπεύθυνοί της, πως άλλη κουλτούρα μπορεί το έθνος των Ελλήνων να μην έχει πρόχειρη, στα της λούφας και δη της φανταρικής, θριαμβεύει. Άλλωστε, το λέει και ο νόμος ότι η ΕΡΤ είναι υποχρεωμένη να διαφυλάττει γλώσσα και παραδόσεις του έθνους. Θα το ΄χε και καημό η κυβέρνησηείναι φανερό- αφού μετά της στρατιωτικής ηγεσίας βάλθηκε να αποδείξει πως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μιμούνται τη ζωή. Ιδιωτική εταιρεία παρακολούθησης έβαλε κάμερα σε στρατιωτική υπηρεσία και έπιασε στα πράσα αξιωματικό που υπεξαιρούσε έγγραφα από φακέλους της στρατολογίας.

Ακονίσαμε τα μαχαιροπίρουνά μας οι φιλοθεάμονες και περιμέναμε να καταβροχθίσουμε «ονόματα και βιογραφικά» των εθνικών λουφαδόρων, όλοι βεβαίως γόνοι πλουσίων οικογενειών ή κακομαθημένα τέκνα της σοουμπίζνες, όπως άλλωστε επιβάλλει και το σενάριο της εθνικής σαπουνόπερας κοινωνικοπολιτικών σκανδάλων.

Και για να ολοκληρωθεί ο κύκλος των d j-vu, ο σεφ των γκουρμέ τηλεαποκαλύψεων Τριανταφυλλόπουλος φωνάζει από κάποιο παράθυρο του Αlter; του Αnt1;- πάντως όχι του Αlpha- πως θα αναγκάσει πολιτικούς να του ζητήσουν συγγνώμη, ότι θα δουν αυτοί τι θα αποκαλύψει και θα φρίξουν, ότι… ότι… ότι, γιατί ο δημοσιογράφος είναι υπεράνω κάθε αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων.

Μήπως το ίδιο ακριβώς πρόβλημα δεν είχε τεθεί και με το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης πριν από λίγο καιρό, όταν ο δημοσιογράφος απειλούσε πολιτικούς και κόμματα με τα αδιάσειστα στοιχεία για το μαύρο πολιτικό χρήμα; Ο τόπος δεν σείστηκε, γιατί ήταν γνωστά τα στοιχεία, αλλά διαμορφώθηκε αρνητικό κλίμα γύρω από το ΕΣΡ.

Ζητήματα δημοκρατίας


Ένα περίεργο, με τα d j-vu τού Έλληνα τηλεθεατή. Το καθένα τους κλείνει «ανοιχτούς λογαριασμούς» της δημοκρατίας με συνοπτικές διαδικασίες. Μας ενοχλούν οι Ανεξάρτητες Αρχές, λέει υπογείως η πολιτική εξουσία (όσο πιο αυταρχική δε τόσο πιο ενοχλητικές τις βρίσκει, γι΄ αυτό και αποφεύγει την άρτια στελέχωση και εξοπλισμό τους). Αναλαμβάνει να το πει δημοσίως ο δημοσιογράφος.

Δεν θέλουμε τις κάμερες, λέει η δημοκρατική συνείδηση; Α, όχι, γιατί πώς θα είχαμε πιάσει στα πράσα τον αξιωματικό που «τσιμπάει» έγγραφα από στρατολογικούς φακέλους και πώς θα τον δείχναμε στο έθνος των τηλεθεατών, λέει ο δημοσιογράφος. Και χωρίς κάμερες πώς θα πιάσουμε τους τρομοκράτες; Έτσι απλά λύνονται στις ημέρες της τηλεόρασης τα ζητήματα δημοκρατίας.